Քո շուրջն ուսմունքների վտանգավոր առատություն է, թափթփուք, սակայն դու Մեծ Ճշմարտությունը չես գտնի աղվբանոցում: Շեքսպիրը, թե Դոստոևսկին քեզ լաբիրնիթների սիմֆոնիան են առաջարկում, մինչ ականջներդ խոնարհել ես էժանագին էստրադայի առաջ, պարզ, հանրամատչելի, բնազդամերձ` ի ծառայություն դփդփացող ոտքերին ու դատարկված գլուխներին: Հին Հռոմեական ձեռնտու տարբերակ` նորանալու դիվանագիտությամբ:Ուսմունքներն, ի նմանություն տախտակների, լող են տալիս ջրի երեսին ու ոտքից գլուխ իրենց ծառայությունն են մատուցում թևերի ու ոտքերի հոգնածությունից թուլացած մարդակերպ լողորդներին: Որտե՞ղ է ափը, որտե՞ղ է նավահանգիստը, որտե՞ղ է փրկարար ինքնաթիռները, այդ ի՞նչ օդաչուներ են, երբ են ջրերը ինքնակամ նվազելու: Այս ռոմանտիկան գալիս անցնում է տագնապալի շնչառությունների վրայով: Բայց և այնպես, հանիրավի շարունակվում են ծնունդնեռը, դրանց տարեդարձների հորթային ուրախությունները, թույլատրելի արբեցումներով ու ձևականությունների ծիսակատարությամբ: Կղզյակներ կան ցաքուցրիվ, սուզվելու ենթակա` երկրաշարժերի քմահաճությամբ: Ապոկալիպսիսի խլրտումներ կան ծովերի խորքերում, և փրփուրը բերանին` ալիքները բամբասում են ինչ-որ մշուշապատ ապագաների մասին: Միրաժներն անապատներից գաղթել են դեպի օվկիանոսները` տեսապատրանքներով նավահանգիստների և անդորրավետ ստվերներոտ փաղաքուշ լողափերի` հյուրընկալող փափկավազուտ, հավերժահարսերի բնակությամբ, ծովահարճերի գայթակղություններով: Կարծես բնությունը մայրացել է` իր արգանդի մեջ նորից ընդունելու համար թրջված հավքերին, որոնք մեկնել էին արկածախնդիր թպրտումներով դեպի անհայտ հորիզոնները: Հավատա երազներին,թեպետ երբեմն նրանք ստում են, ինչպես ծնող, որ հեքիաթներով է սնում կիսաքաղց զավակներին: Մի ստինքն իր բարությամբ է պիրկ ու շռայլ, մյուս ստինքը չարությամբ է լեցուն: Եվ կիսաքաղց լաճերը սնվում են պատահաբար, անկուշտ ու քինոտ, չորացող արցունքներ այտերին ու վախեցած նաև երազներից,որոնք պղտորում են իրենց հարաբերական անմեղությունը,որ տենչում է անդորրը, խաղաղված ստինքակերպ ալիքների օրորոցայինը: Եթե Աստծուն հավատում ես,դառնում ես աստվածային` ի հակադրություն աթեիստի,որը համարելով , որ Աստված Չկա, ինքն իր անձը աստված է հռչակում: Աստվածայինն իր անձի նկատմամբ պաշտամունք Չի ակնկալում, ինչպես Լուցիֆերատիպ ինքնակոչը: Աստվածայինը և ուզուրպատորը քո շուրջն են և քո ներսում,ինքդ ես քո բժիշկը կամ քո դահիճը:

ՔԱՈՍԸ ՔՈՂԱՐԿՎԱԾ ՀԱՆԵԼՈՒԿԱՅԻՆ ԿԱՆՈՆԱԿԱՐԳ Է: Մարդու ճակատագիրն ինչպե՞ս կարող է պատահականություն լինել, երբ ողջ տիեզերքը կանոնակարգված է և այն միասնաբար հետախուզում են աստղաբաշխությունը և աստղագիտությունը: Տիեզերական ոգին բիբլիականորեն քար է շպրտում անառակ երկրագնդի վրա, որը պորտապար է խաղացնում Արեգակի շուրջը: Միտքը քաոս է տեսնում, երբ ինքը կամովին ինքնաքաոսանում է իր նեղերկրային տրամաբանությամբ, իր կարճ խելքով երկարախոս փիլիսոփայելիս: Մարդը տիեզերական կատարելության ինքնավիժվածքն է, չափահասի հավակնություններով անչափահաս, երկնածին, բայց երկրախախտ, երբ ինքն իսկ արատավորում է երկիրը, որը Տիեզերքի արգանդներից մեկն է, մինչ տիեզերքը ծնողաբար իր համբերատարությունն է նետում նրա բազմերես դեմքին, որպես ճառագայթային ձեռնոց` բյուրավոր մատնավորված: Տիեզերքի համբերությունը փոթորկուն է, բայց չի ոչնչացնում… առ այժմս: Ահա թե ինչու մարդն ինքն էլ որպես զավակ պետք է համբերի` իր մեղքերի համար հատուցելիս: Համբերությունը, եթե ստրկամտություն լիներ, Ազատ Աստվածը չէր համբերի: Բնությունը հենց ինքը կցանի, եթե քո բարության սերմացուն սպառվել է: Բնությունը համբերատար ու չափի մեջ հանդուրժող է քո թուլությունների հանդեպ, որոնք քո հանցանքների կոկոններն են: Կյանքը կծնվի ու կվերածնվի` ցավերով, թե առանց ցավերի, ուրախություններով ու տրտմալի զղջումներով, հույսերով ու հիասթափությամբ, Տիրոջ և Նրա անպիտան Ծառայի կողմից` որպես ուղեծիր հասցեագրված Հավերժությանը: Մարդը համաշխարհայնորեն ծնողասպան է դառնում բարոյապես, ինչպես որ կենցաղում, երբ դա իրագործվում է նաև, երբեմն, մարմնականորեն: Ծնողասպանության տենչն է, որ դարձել է աթեիզմի ակունքը, հակատիեզերականության մի ցնորամտություն, որը գազազած` բազմիցս խաչելու ջանք է թափում նրա փրկության համար խաչվածին: Աթեիզմը Էդիպի բարդույթի արտահայտությունն է այն տարբերությամբ, որ աթեիստն ի սկզբանե կուրացրել է ինքն իրեն: Ահա թե ինչու, ըստ Ագնի Յոգայի, չարագործները վերամարմնավորվում են փաստացիորեն ի ծնե կույր: Չուզեցիր տեսնել քո Աստծուն, Չես տեսնի և Նրա արարչագործությունը: Այդ է կանոնակարգի կանոններից մեկը, այն հանելուկներից մեկը, որ լուծվեց Շամբալայի ջանքերով: Ճանապարհները տանում են նաև դեպի Շամբալա, որ Հռոմի աջ թևն է` թեկուզ դա լինի ակամա, թե անգիտակցաբար, տիեզերական համբերատարության հովանու տակ, բարության հանդուրժողական ժպիտներով, ի հեճուկս ներթափանցած խարդախների:

«Ինչպե՞ս ես»,- դժվարին ու բարդ հարցն ամենայն հեշտությամբ են տալիս: Եթե քեզ վատ ես զգում, շնորհակալ եղիր նրան, որ անտարբեր է քո ցավի հանդեպ, քանի որ մեկ ուրիշը տենչում է, որ դու քեզ ավելի վատ զգաս: Ծնվում ես հանդիսատես, դառնում ես դերասան, և եթե իշխանամոլ հինգ տոկոսին ես պատկանում, ապա նաև բեմադրիչ: Բուռդ գրիչն է վերցնում, բրիչ վերցնողը քեզ հետ թշնամանում է ու միշտ բացահայտորեն: Քեզ նախանձում ու թշնամանում է նա, ում մխիթարում, օգնում ես, եթե նա ուզում է հետդ փոխել իրեն բաժին հասած դերակատարումը: Դերասանները կապկում են դերասաններին, և երբ նրանց անում ես այդ դիտողությունը, ապա արդարանում են, որ իրենց արածը պարոդիա է: Պարոդիայի մեջ մասնագիտացած էստրադային արտիստը սարսափում է սեփական վակուումից: Թեյը չեֆիր դարձավ` սուրճին նախանձելուց: Կաթնասերը արիստոկրատատենչ մեկուսացավ: Աղքատացած ծնողական կաթը թախծելուց թթվեց,- կովն ի՞նչ անի, ձեռքից խլել են տատիշխանությունը: Դա իրհարկե, չի վերաբերում իտալական ֆենոմենին, որից մարդավարի մակարոն անգամ պատրաստել չսովորեցինք, թեև Տրդատ Երրորդին գործուղել էինք Հին Հռոմ` կուլինարական վերապատրաստման դասընթացների: ՀակաՏրդատականները կոմունիզմ բերին մեր գլխին: Կոմունիզմը եկավ, բայց, մեր ուղեղում խախտելով մտքերի երթևեկության մարդավարի կանոնները, անցավ գնաց Պատմության արգանդը, որտեղից հույս կա, որ կվերածնվի ինն հազար տարուց հետո: ՀակաԼենինն էր, որ կոմունիզմի գաղափարը խցկեց ապագայի խորքը: Ուսանողները պատմությունից սովորում են աշխարհաքաղաքականություն, աշխարհագրությունից` օվկիանոսները մայրցամաքների վերածելու հնարքներ: Պատմական աշխարհագրությունը դարձել է հայերի հավերժական սերը, ուստի օրինաչափ է, որ հանուն արտակարգ այդ սիրո` լքեն պառավի պես կծկված մինիաշխարհագրական այս փաստացի ներկայությունը: Հայաստանը կամուրջ էր Արևելքի և Արևմուտքի միջև: Հիմա Արևելքն ու Արևմուտքը աքցանի ատամներ են դարձել, որ այն վերածեն անուրջի, թունջի կամ քուրջի: Հայրենիքի հանդեպ սերդ գաղտնի թող մնա: Թե սիրտդ ինչ է տենչում, թշնամին չիմանա: Այլօրինակ սերերի ժամանակաշրջան է, որին պետք է ոտնահարի հակադեմագոգիան: «Իմ Հայաստան յարն եմ սիրում» դուետ էր, որ երգեցին Չարենցն ու Շիրազը: Ձայները խզվեցին, արձագանքը մնաց: Պատմության ալիքները` ոլոր-մոլոր, տարաշխարհիկ, տարուբերվող գիծը` Վարք Հայոց:

Արդյո՞ք արժե սահմանել, եթե բոլոր սահմանումները սահմանափակ են, բնորոշումների բնույթը միակողմանի է, ճշտորոշելը նախապատվություն է, նույն բառը բազմազան զուգորդումներով անհանգիստ ջրի երեսին՝ արտացոլված պատկեր, և հանգում է փոխըմբռնումների թյուրիմացություններին, գիտակցաբար թե անգիտակցաբար: Գաղափարների խաղը խարդախություն է, քանի որ ներծծված է շահադիտությամբ, համակրանքով թե հակակրանքով: Կողմնապահությունն առավելապես համատարած է, և ինքնազննման բարեխղճությունը՝ թույլ, ազնվությունը՝ դյուրաբեկ, արդարամտությունը՝ կաղլիկ, արդյունքը՝ մանրօգուտ: Կայանո՞ւմ է արդյոք իմացության Մեծ Շահումը, ժամամանակի ո՞ր հատվածում, ի՞նչ հանգամանքների բերումով: Եվ քա՞նի հոգի են տրամադիր կամ ընդունակ դա ճաշակելու, հանուն ինչի՞... զուտ հետաքրքրասիրությունն արդյոք ի վիճակի՞ է լինելու ինքնաբավարար, այն էլ ինչքա՞ն ժամանակով: Եթե հետաքրքրության ախորժակը կարճատև լինի, ու նրան ընդհուպ հետապնդելիս լինի կենցաղային հոգսը թե ուրիշների հիմարության տարափի առաջացրած նեղսրտությունը: Այս դատողությունները մտքի ծուլության թե հոգնության արգասիքը չեն: Միտքը նրա համա՞ր է սլանում, որ վայրէջք անի անմտության մեջ խճճված և անօգնական հեգնանքի ժպիտը այտերին, անստույգ կտցահարող կտուցի շուրջը, երբ գլուխ է բարձրացնում սարկազմը, կործանարար ժխտումը, անհավատության դնչակալը ամեն ինչի նկատմամբ, ինքնալլկումից հոգնատանջ, ծերունորեն դասալիք: Եվ կանգնած ես շվար գաղափարների ջունգլիում՝ կաթվածահար մի անզորությամբ, որի անունն անգամ չես որոնում: Եվ հանելուկի շուրջը բանաստեղծում ես, քանզի գեղագիտությունը քեզ տալիս է տարտամ լինելու իրավունք: Կամ բառախաղն ու սրամտությունը քեզ նենգորեն առաջարկում են խեղկատակություն, խաբս տալու ճեղք դեպի անհոգությունը, որ երանության սուռոգատն է, բայց, այնուամենայնիվ, կուլ ես տալիս բավականությամբ: Ավելի հմայիչ է քեզ իր գիրկն առնում, քան կախարդական երաժշտությունը: Գույն, գիծ, ձև՝ ինքնամփոփ: Տառապանքը տառ առ տառ դառնում է բառ-հանելուկ: Մեռելները հարություն պիտի առնեն, և ես նույն այդ բառերին հանդիպելու եմ. տաղտկալի է: «Եվ այդ ամենը Հեկուբի՞ համար»: Հանելուկը՝ ջրհորդանի բերանին կախված մի կիսահալ սառցալուլա. կաթկթում է: Բազում են Պատասխանի թեկնածուները՝ կաթիլ առ կաթիլ: Նույնն է, թե Պատասխան Չկա: Չկարողացա նայել բնության հրաշքներին առաջին անգամ հայտնաբերող մանկան հիացմունքով: Իմ կիսաբաց թարթիչների միջից աչքերս հազիվ շնչում են առանց ափսոսանքի, առանց կարոտանքի: Ո՞ւր է հանելուկը, ի՞նչ հանելուկ Չորս կողմը մշուշ է, մթնում է: Բարի գիշեր:

Ակն ընդ ականջային քաղվածք Լ.Տ.Պ.-ի քաղվերլուծությունից. «Օղուլ, մոնղոլը գող է: Թաթար, դադարեցրու Տարտարոսությունդ: Դաչային՝ տարածք,- տարածությանը՝ ժամանակ,- տարակարծիքը՝ գունդուկծիկ: Հոն կսեն. «Հոս լավ է»: Այստեղ տեղին է հիշեցնել, որ կոմսոմոլը դարձավ կոմս Մոնթե... Սվիստոկ, ֆուտբոլիստները գոլ խփեցին ռազմաճակատում: Հայհոյանքը մտրակ է, քաղաքակիրթ վեճերի վերջաբանը փոխադարձ մտրակահարություն է: Ո՞ր մի մկրատը կկտրատի մտրակը: Ընտրարշավից ընտրարշավ՝ մթամած ոլորտի թիկունքին շառաչում են մտրակները, և ջրի երես են բարձրանում 900 000 լող տվող կենդանատեսակներից հինգ տոկոսը, որ ձգտում է դառնալ շամպայնի փրփուր մեզ բաժին հասած այս փոքր բաժակում: Մեր շամպայնը Շանհայը չէ, Շամշադինի շրջակայքն է: Ամենուրեք նույն փրփուրն է, գարեջուրը՝ Բավարիայում: Քանի՞ գավաթ պիտի խմես գավառական մեր բարում՝ ժոկեր ընկած պոկեր մեր մեջ, ծխի բոթը թոքերի մեջ: Մանկապատանեկան հասակում ընտրում ես ընկերոջը այն հույսով, որ քեզ զորավիգ պիտի լինի: Ընտրում ես մասնագիտությունն այն հույսով, որ քո կենսամակարդակը պիտի ապահովի: Ընտրում ես սիրեցյալին այն հույսով, որ քեզ համար ընտանեկան երջանկություն պիտի ապահովի: Ընտրում ես պատգամավորին այն հույսով, որ քո հասարակական խնդիրները քո օգտին պիտի լուծի: Ընտրում ես երկրի նախագահին այն հույսով, որ բարեկարգ երկիր պիտի ապահովի և մյուսների համար, որպեսզի նրանք քեզ չանհանգստացնեն... Եվ այդ ամբողջ ընթացքում չես անդրադառնում, որ ընտրում էիր Հույսը՝ սպառողի հոգեբանության մակարդակով: Ինչ վերաբերում է քո ծառայելուն ընկերոջդ, ուղեկցիդ, արհեստին, գիտությանը թե արվեստին,- ծառայելդ՝ օրինապահությանն ու հայրենիքին... ապա այդ «անիծյալ» ծառայելդ, եթե միայն հարկադրական է, ապա հույս չկա, որ կհասնես նույնիսկ այն առաջին սանդղակին, որի պլատֆորմը կդառնա աստվածամերձ ներքին հավասարակշռությունը: Թերևս նախընտրելի էր սկսել Աստվածապաշտությունից այն Հույսով, որ Տերը, որն արդեն պարգևատրել է, կպարգևատրի շատ ավելին՝ Երանությունը, որին պիտի ծառայեիր՝ ի կատար ածելով քո վրա դրված Նրա Պատվիրանները, դրանց շուրջ ոլորելով երկրամերձ ծառայություններդ: Սա քարոզ չէ.- ուղեցույց է, որին կարող ես և չհետևել՝ ընթացքում քաղելով հետևանքները:

Ինտերնետը նետ է, աղեղն ի՞նչ իմանաս ում ձեռքին է: Դա նույն ինքը համացանցն է, որի մեջ ընկնելիս սուզվում ես կանոնավորված քաոսի մեջ: Այնքան ես հոգնում մտածելուց, որ չես հասկանում՝ արդյոք լա՞վ էր, որ իմացյալ ես: Թեյը թափվեց հատակին, որը մի քիչ մրսում էր: Ո՞վ է լինելու մշակույթի հաջորդ գործիչը, որը քաղքենիացնելու է բոհեմը: Տառապալի կյանքը ոչ թե երկար է, այլ երկարացվում է: Սխալվում ես՝ անփույթ լինելուց, գոնե պահպանիր հետևանքները կրելու քաջությունը: «Փալաս» նույն հնչեղությամբ անգլերեն նշանակում է՝ «պալատ»: Ի՞նչ է նշանակում պալատական արվեստագետ: Գիտությունը գործիք է, որ գործի է դրվում բարի կամ չար նպատակով,- գիտնականները մնացել են շվարած: Խեղճ տերևներ՝ սառած ձյան մակերեսին: Ազգը մարդկային տարատեսակ է՝ ըստ իր կատարած ներդրումների: Ներդրումների ընդհանրացմամբ կայանում է համամարդկային բարեկամությունը կամ թշնամանքը: Հնազանդությունն սկզբունք է: Սերը նրա վերնագիրն է: Նորովի մեկնաբանված մեկնաբանությունը մերձմարգարեական է: Քեզ սխալ են հասկանում ըստ իրենց նախատրամադրվածության: Քեզ հիշում են՝ ակնկալելով, որ դու նրանց կհիշես: Հաջողությունը քո գանձապահն է, տրամաբանությունը՝ քո ծախսարարը: Համբերությունը քույր է, հույսը մայր է, արիությունն սպարապես է, հավատը հենացուպ է: Դու կամք ես: Մի պատժիր՝ վրեժ լուծելու նման: Աստղերը երկնքի շքանշաններն են: Խաբս տուր հեռուստատեսային հոգեսպանությունից: Սիրիր գործընթացը, որ արդյունքը քեզ սիրի: Ինքդ եղիր քո ակնաբույժը՝ պայծառացնելով քո հայեցողությունը: Բոլոր տրամաբանություններից ընտրում ես այն մեկը, որ քեզ ձեռնտու է, էլ ինչո՞ւ ես քեզ համարում արդարամիտ: Դատողությունը վարձակալում է դիտողականությունը: Եթե արևն ու լուսինն անգամ խավարում են, էլ ո՞ւր մնաց, որ չմթագնի հիբրիդ մարդու խելքը: Քանի՞ հազարամյակ է պետք, որ մարդը համոզվի, որ ինքն ավելի է, քան իր մարմինը: Հակադարձ տրամաբանությունների փոխադարձ կոմպրոմիսը հավանական է դառնում, հատկապես մեծ աղետներ կանխելու համար: Չտեսից մի խլիր նրա ուրախությունը. դա նրա տուժված մանկության իրավունքն է: ինչքան էլ կանխատեսես, լրիվը չես տեսնելու: Քո տեսածի կարևորումից է, որ կախում ունի քո կանխատեսումը: Կանխատեսմանը հավատացողների քանակից ու որակից կախում ունի այդ կանխատեսման զորությունը: Ջինջ դառնալու համար պետք է հրաժարվես թթվահամ ինքնախաբեությունը ճաշակելուց: Ձեռնոց կորցնելիս՝ երկուսը միասին կորցրու, քանի որ կես օգուտը անօգուտ է: Երջանկությունը անկախության նման մի բան է. և կա, և չկա: Աշխատանքը աղոթք է գործողության մեջ: Աթեիստի դիրքորոշում է, երբ սեփական մոլորությունը վերագրում ես ուրիշին: Երբեք ոչ մեկը զուր չի ապրել. հիասթափությամբ խոցված նվիրվածությունն անգամ պիտի գնահատվի որպես նվիրվածության սխրագործություն: Արևիկին թողած՝ աստղային մանրադրամը գրպանում շխկշխկացնելով, պատանին գնում էր Լուսինեին հյուրասիրելու: Թուլանալուց՝ ինքդ ես հակառակորդին դարձնում իրավացի: Ներքին խաղաղություն ձեռք կբերես, եթե ոչ մեկը (դու ներառյալ) քեզանով չհետաքրքրվի: Լավ է՝ դու որոնես, քան քեզ որոնեն: Եթե գրողը սուտ գրի, նույնն է, թե շինարարը տուն քանդի: Ինչո՞ւ են դիպլոմ ուզում, երբ գիտությունը վնաս է աչքերին ու քսակին: Երբ քո բոլոր օրերը սև են, ազատվում ես սև օրվա համար փող խնայելու հոգսից: Ուղեղի բջիջն ինքը միտք չէ, բայց միտքը նրանով է արտահայտվում: Մարդու մարմինն ինքը հոգի չէ, բայց հոգին նրանով է արտահայտվում: Դու հո դատարկ շիշ չես, որ մեջը ինչ ուզենան լցնեն ուրիշները: Ջարդվելուց՝ ուզես-չուզես քո վրեժը կլուծվի՝ քերծելով ու վիրավորելով ջարդողներին:
Հարբելուց ձեռք բերված ժամանակավոր ազատությունը պատրանք է: Երբ երեխան բանուման է ուզում, և ծնողն ասում է՝ չկա,- սկսվում է փողի պաշտամունքը: Երբ փոփոխական բախտավորությունը իրարամերժ ճյուղեր է արձակում, սկսվում է Աստծո պաշտամունքը: Երբ երկրային իշխանությունը ներաշնորհում է տալիս, սկսվում է իշխանության պաշտամունքը:
Գաղափարի թռիչքը սավառնող օդապարիկ է, ինչպես երաժշտական բանալի: Բայց եթե երաժշտական կողպեքը ժանգոտված է, արվեստագետ-փականագործ է պետք դառնաս, որ հնչի քո հաղթական նվագը:

Կյանքը պարգևատրում է, և պատիժ՝ ամենաբազմազան դոզաներով: Պայքարը գնում է նպատակահարմար դոզայավորումների համար՝ արքայավայել թե ցմահ բանտարկյալ՝ բաժին է ընկնում երկար ու կարճ ժամանակահատվածների մեջ: Երբ ամբոխի համանմանությամբ արքաները հայհոյում են, նրանց նպատակը լինում է ի ցույց դնել իրենց ժողովրդասիրությունը, ինչպես որ Լյուդովիկոս 16-րդը, որն իր գլխին կարմիր թասակ քաշեց, կամ Ռեյգանը, մեկ միլիոն դոլարի դիմաց, պահպանակ: Ժողովրդին սիրելու լավագույն կերպը դարձրին գռեհկանալը, ինչպես որ Սոֆի Լորենը խոստացել էր մերկանալ Իտալիայի ֆուտբոլի հավաքականի մասնակիցների առաջ - եթե դառնային Եվրոպայի չեմպիոն: Երգիծարանը գրականության լեղապարկն է. իր մեջ է հավաքում հասարակության օրգանիզմի մեջ մտած օտարոտի սնունդի թույնը և ամենաքիչն է գնահատվում, քան մյուս գրական ժանրերի ներկայացուցիչները, ինչպես լեղապարկը մորթված անասունի օրգանների համեմատությամբ: Մեկը չեղավ, որ սիրեցյալին «սիրտ իմ» ասելու փոխարեն ասի՝ իմ սիրելի լեղապարկ: Սիրային քնարերգուները շողոքորթներ են: Շողոքորթությունը քաղաքավարության ծաղրանկարն է: Թեպետ երկուսն էլ շահադիտական են: Մի ձեռքով տալիս, մյուս ձեռքով ետ են վերցնում ու մի բան էլ ավելի,- և դա կոչվում է իմաստուն քաղաքականություն՝ ներքին լինի, թե արտաքին, կուսակցական թե ընտանեկան, սիրային թե բարեկամական: Կուսակցությունդ, իրենից դուրս, քեզ պաշտպանում է, իր ներսում քեզ ճնշում է: Մյուս հասարակական բջիջները՝ նմանապես: Այդ բիջությունը որտեղի՞ց են սովորել: Բանկային հաշիվներդ ուսերիդ բառնաս, կռանալով էլ չես մտնի Պառնաս: Հայ ազգը, իր լեզվի նման, ճկուն ու ճարպիկ է, բառից բանաստեղծում է, քարից՝ թել ու հաց քամում: Տնտեսագիտությունը ստամոքսի և հագուստ-կապուստի քաղաքագիտություն է: Մշակույթը սիրամարգի փետրաշապիկն է, և ագահները նրան շապկազրկում են՝ միսն ուտելու համար: Տոտալիտար ռեժիմի ճաշասեղանի վրա բռնակալները, Ներոնի համանմանությամբ, հպատակների լեզուներից գուլյաշ են ճաշակում: Այն, որ Ներոնը ցանկացել է արվեստագետ համարվել, դա հասկանալի է: Բայց այն, որ արվեստագետներ կան, որոնք ստեղծագործական միությունների մեջ ցանկանում են Ներոն դառնալ,- այդ մեկը դժվար է հասկանալ: Մարդը միաժամանակ մինի աստված է և արարած: Մարդիկ արտացոլվում են միմյանց աչքերի մեջ, և .. մարդկանց դրախտային երազանքը կույրերի թագավորությունը չէ: Չափահասներն ինչո՞ւ են դժգոհում երեխաների վարքագծից, երբ երեխաներն ընդամենը՝ նրանց են կրկնօրինակում, ընդհուպ մինչև անպատիժ մնալու ցանկությունը: Ով պատժի արժանի է անձնազոհաբար, պատժում է միայն ուրիշին, որպեսզի այդ ուրիշը փրկվի անդրշիրիմյան ավելի ծանր պատժից: Եթե երկրագունդը Ավգյան ախոռ է, ապա փրկությունը թե մաքրագործումը պետք է ակնկալել տիեզերքի գետանման մի հորձանքից:

«Հայր մեր» (մեր բոլորի հայրը, որպեսզի բոլորս դառնանք միմյանց եղբայրներ): «Որ յերկինս ես» (քանի որ թույլ տվիր, որ սատանան դառնա այս Երկրագնդի իշխանը): «Սուրբ եղիցի անուն Քո» (քանի որ շատերը պիտի ջանան պղծել Քո անունը): «Եկեսցե արքայություն Քո» (որպեսզի վերջնականապես ազատվենք սատանայի իշխանությունից): «Եղիցի կամք Քո որպես յերկինս և յերկրիս» (որպեսզի սատանաները պարտվեն և երկնքում, և երկրի վրա): «Զհաց մեզ հանապազօր տուր մեզ այսօր» (հաց փաստացի և հոգևոր՝ օրը օրին՝ չամբարելով այն, ինչը եթե մերը չի լինելու մեր անվստահությամբ, քանի որ մեզ բաժին չի հասնի): «Եվ թող զպարտիս մեր, որպէս և մենք թողումք մերոց պարտապանաց» (որովհետև միմիայն համարժեքն է համարժեք դառնում համարժեքին): «Եվ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն» (քանի որ հազիվ գլուխ ենք հանում թե չենք հանում սատանայի փորձություն-գայթակղություններից): «Այլ փրկեա մեզ ի չարէ» (որովհետև մեր ուժը չի պատում այդ անելու):
Մեկնաբանությունս մասնակիորեն աշխարհիկ է և հավակնություն չունի, որ դրվի սուրբերի մեկնաբանությունների կողքին: Եվ Աստված տա, որ մի հավատացյալ իմ մեկնաբանությամբ չգայթակղվի: Սերը այն է, որ ձգտում ես ինչին, որ քեզ պակասում է: Այդպես է՝ ամեոբայից՝ միաբջիջ կենդանուց մինչև մարդը, որը կրքով է սիրում նրան, ով բավարարում է նրա կիրքը,- կրքով սիրում է փողն ու հարստությունը, որոնք նրան տալիս են ապահովություն, ինքնավստահություն,- կրքով ձգտում է իշխանության՝ նաև իր մերձավորներին նվաստացնելու համար,- կրքով ձգտում է փառքին՝ իր վայելքները բազմապատկելու համար: «Սեր» հասկացությունն էր, որ այնքան ծավալվեց, որ կոպտացավ, աղավաղվեց՝ մոռացության տալով այն սերը, որ պարտ էիր Քո Աստծուն ու քո մերձավորին: Ավտոբուսում մի զինվորական վարորդին ասաց. «Խնդրեմ՝ այստեղ կանգնեցրու»: Զինվորականն իր ստորադրյալին հրամայելիս չէր ասում՝ խնդրեմ: Չոր ու ցամաք՝ հրամայում էր: Երբ աղոթքով դու Աստծուց խնդրում ես քո մեղքերի քավությունը, դու դարձի ես գալիս և ընդունում, որ Աստծու կամակատարն ես, ինչպես որ զինվորը սպայի կամակատարն է: Աստված, ի տարբերություն զինվորականի, երբ նրան խնդրում ես, քեզ ասում է՝ խնդրեմ: Քեզ պատվիրաններ է տալիս խնդրանքների նման, որովհետև քեզ սիրում է, և դու Աստուծուն սիրում ես, որովհետև Նա այն է, ինչ քեզ պակասում է, և որին դու պիտի ձգտեիր ի սկզբանե անդի բարձրանալով Սիրո գաղափարի ամենամաքուր բարձունքները, ըստ Տերունական աղոթքի: