Պրոֆիլակտիկա
Текст:
Ժոժոն մեքենան վարում ու շվացնում էր: Նա շվացնում էր մեղեդին, որի տակ նախորդ օրը պարել էր Լիլիի հետ : Մի քանի րոպեից պիտի հանդիպեր նրան ու զգար նրա մարմնի բույրը, ու այդ մտքից Ժոժոյի սուլոցը վերածվեց ժպիտի: Երբ շրջադարձն անցավ, դիմացը հայտնվեց Ճանապարհային ոստիկանության մեքենան և ոստիկանը կանգնելու նշան արեց Ժոժոյին: Ժոժոն տհաճություն զգաց և նրա ժպիտը վերացավ: Բայց հիշելով, որ փաստաթղթերը կարգին են, խախտում չի արել և մի քանի րոպեից հանդիպելու է Լիլիին կրկին ժպտալով մեքենան աջ քաշեց, կանգնեցրեց ու մոտեցավ ոստիկանին:
- Ձեր փաստաթղթերը,- պահանջեց ոստիկանը:
Ժոժոն պատրաստակամորեն նրան հանձնեց վարորդական իրավունքը և մեքենայի վկայականը:Ոստիկանը առանց բացելու փաստաթղթերը դրեց ուսից կախված զինվորական պայուսակը և մի փոքր հեռու կանգնած ոստիկանին կանչեց.
- Սերժանտ Բադալյան արի, զբաղվիր այս քաղաքացիով:
Սերժանտը ծուլորեն գրպանից հանեց ձեռնաշղթաները, հետո կոկորդից աղմուկով բերանը հավաքեց խորխը, թքեց ու դանդաղ քայլերով մոտեցավ:
- Ձեռքերդ հետ տար,- կարգադրեց սերժանտը: Ժոժոյի մարմնով դող անցավ : Նա երկու քայլ հետ գնաց ուշփոթված հարցրեց.
- Բայց, չեմ հասկանում ինչի՞ համար:
- Մի փախի, քեզ ասինք ձեռքերդ հետևդ տար, – ասաց սերժանտը:
Ժոժոն արագ մոտեցավ ավագ ոստիկանին, որը շարունակում էր հետևել ճանապարհին.
- Ինչու՞ եք ինձ ձերբակալում:
- Հանգիստ:Չենք ձերբակալում,- առանց Ժոժոյի կողմը նայելու ասաց ոստիկանը:
- Բա ինչու՞ եք ձեռքերս կապում:
- Շատ եք հարցեր տալիս: Կտանենք, կստուգենք, բաց կթողնենք:
- Ես ոչինչ չեմ արել, որ ստուգեք:
- Արա դե ստուգում ենք հիվանդ ես, թե չէ: Սերժանտ Բադալյան սրան հավքի ստուց,- ջղայն գոռաց ոստիկանը:
Ժոժոյի մարմնով կրկին դող անցավ: Նա նետվեց իր ավտոմեքենայի կողմը, սակայն սերժանտը մի ոստյունով նրա ուսից քաշեց ու այնպես հարվածեց ծնոտին,որ Ժոժոն փռվեց ասֆալտին: Հետո մինչև Ժոժոն ուշքի կգար, արագ ձեռքերը մեջքից շղթայեց: Մյուս ոստիկանը արհամարական հայացքը Ժոժոյին հրամայեց.«Սերժանտ Բադալյան արագացրու, ժամանակ չմնաց» ու կրկին շարունակեց հետևվել ճանապարհին: Սերժանտը Ժոժոյին թևից բռնած ոտքի կանգնացրեց ու տարավ նստեցրեց նրա մեքենայի մեջ, ինքը նստեց ղեկին ու քշեց:
Մի քանի րոպեից Ժոժոն սթափվեց ու զգաց, որ շրթունքների անկյունից արյուն է ծորում: Ուսով սրբեց արյունը: Սերժանտը նկատելով Ժոժոյի շարժումները, ձախ
ձեռքով ղեկը պահած աջով գրպանից հանեց թաշկինակը ու սկսեց սրբել արյունը.
- Այ որ քեզ հանգիստ պահեիր հո տենց չէր լինի:
Ժոժոն ձայն չհանեց: Միայն, երբ մեքենան կանգնեց ինչ-որ շենքի դիմաց հարցրեց.
- Էս ինձ ու՞ր եք բերել:
- Հիվանդանոց: Մի վախենա, կտեսնես, որ ամեն ինչ լավ կլինի,- ասաց սերժանտը ու մեքենայից դուրս գալով ավելացրեց,- մենակ դու քեզ խելոք պահես:- Հետո գնաց բացեց Ժոժոյի դուռը ու թևից դուրս քաշեց,-Արի ներս գնանք: Ժոժոն հնազանդվեց և առաջն ընկած Մուտքից ներս մտավ: Խավար միջանցքում սերժանտը թակեց առաջին դուռը: Բացեց մի երիտասարդ: Ընադարձակ սենյակում ամեն ինչ սպիտակ էր՝ պատերը, կահույքը,գրասեղանը դիմացը նստած մի տարեց մարդ սպիտակ խալաթով ու գլխարկով: Սերժանտը իր հետևից դուռը փակեց ու արձակեց Ժոժոյի ձեռնաշղթաները.
- Խորեն Սերգեյիչ էլի հիվանդ եմ բերել:
- Էհ, երբ եք վերջացնելու էս պատմությունը,- Հոգոցով ասաց Խորեն Սերգեյիչը:
Սերժանտը դուռը բացեց որ գնա, Ժոժոն նրա թևից պահեց.«Ես մնում եմ ստե՞ղ»:
- Ասի մի վախենա էլի: Հիմա իրանք են քեզնով զբաղվելու,- թևը քաշելով ասաց սերժանտը:
- Բա Մեքենա՞ս:
- Հենց որ դուրս գրվես մեքենադ կտան,- արդեն միջանցքից պատասխանեց սերժանտը: Ժոժոն հարցական հայացքը շրջեց Խորեն Սերգեյիչին.
- Ես չեմ հասկանում ի՞նչ է կատարվում:
- Է~հ, ի՞նչ իմանամ,- հոգոց հանեց Խորեն Սերգեյիչը,- օրական քեզ նման հարյուր հոգի բերում են: Բոլորին էլ մի շաբաթից դուրս ենք գրում:
- Բայց ի՞նչ հիվանդություն եք բուժում:
- Հիվանդություն չկա: Ողղակի Կառավարությունը ժամանակ առ ժամանակ քաղաքացիների առողջության համար պրոֆիլակտիկ ստուգումներ է անցկացնում: Ձևական բան է: Տարին մեկ-երկու ոստիկանները որոշակի քանակով մարդ են հավաքում: Քո բախտից ռաստ ես էկել:
- Գոնե Դուք ինձ բաց թողեք, ես կարևոր ժամադրությունից եմ ուշանում,-խնդրեց Ժոժոն:
- Չէ, իրավունք չունեմ: Համբերի ընկեր ջան մի շաբաթից դուրս կգաս:
- Բժիշկ, ես ինչպես որ պետքն է շնորհակալ կլինեմ,- ու Ժոժոն ձեռքը տարավ գրպանը:
- Ասենք ես քեզ թողեցի,-ասաց Խորեն Սերգեյիչը ու բութ մատով թիկունքի լուսամուտը ցույց տվեց,-Պահակակետում պարեկը կանգնած է, հենց քեզ տեսնի տեղում կգնդակահարի: Ես քեզ խոստանում եմ ամեն ինչ լավ կլինի,-հետո դիմեց դուռը բացող տղային,- Վալերիկ զբաղվի կլիենտով:
Վալերիկը վեր կացավ, պահարանի մի դարակից հանեց սրսկիչը, վերեւի դարակի մի լիտրանոց սրվակից հեղուկ քաշեց ու դիմեց Ժոժոյին.
- Մի վախեցեք, սա քնաբեր է,- ու բռնեց ձեռքը: Ժոժոն չդիմադրեց, երբ Վալերիկը բազկից սրսկեց:
* * *
Ժոժոն աչքերը բացեց փոքրիկ սենյակում, մահճակալին պառկած: Հայացքով շուրջը զննեց ու փորձեց գլուխը բարձրացնել , երբ դուռը բացվեց եւ ներս մտավ բարձրահասակ, գեղեցկադեմ մի աղջիկ բժշկական կանաչ վարտիքով ու վերնաշապիկով.
- Բարև ձեզ, ես ձեր բուժքույրն եմ:
- Բարև,- պատասխանեց Ժոժոն ու գլուխը իջեցրեց բարձին:
Քույրը վերնաշապիկի գրպանից հանեց սրսկիչը: Ժոժոն կրկին գլուխը բարձրացրեց.
- Էդ ի՞նչ եք անում:
- Ձեզ բուժման կուրսը ես պետք է տամ: Ի՞նչ է դեմ եք,- ժպտալով հարցրեց քույրը:
- Ես բացարձակապես առողջ եմ: Ավելորդ դեղերով օրգանիզմս կթունավորեք:
Քույրը նստեց մահճակալի եզրին ու իր նուրբ մատներով թեթև սեղմեց Ժոժոյի ափը.
- Ավելորդ չի, – ասաց քույրը քնքուշ ժպիտով,-մի անհանգստացեք,այս դեղերը ձեզ ոչ մի վնաս չեն տա, հակառակը, սրանք վիտամիններ են և շատ առողջարար: Բուժքրոջ մատների հպումից Ժոժոյի մարմնով հաճելի դող անցավ. վիտամինները հաճախ առողջարար են: Նա մեկնեց ձեռքը: քույրը երակից սրսկեց ու ոտքի կանգնելով կրկին քնքուշ ժպտաց.
- Մի փորձեք վեր կենալ: Լավ չի՞, Հանգիստ, ձեզ համար…-և դռան մեջ ավելացրեց,-Ես այսօր մեկ էլ երեկոյան կանցնեմ:
Մի րոպեից մի ծեր կին սենյակ գլորեց սայլակ՝ մեջը երեք հարկում շարված կոտելոկներ: Հանեց մի կոտելոկ ու գդալ ու մեկնեց Ժոժոյին՝
- Կեր, շատ համով ա:
Ժոժոն վերցրեց կոտելոկը: Կինը սպասեց մինչև նա կերավ ճաշը, կոտելոկը վերցրեց ու դուրս եկավ սենյակից: Հետո Ժոժոն չզգաց թե ինչպես քնեց: Նրան արթնացրեց բուժքույրը: Սենյակը լուսավորում էր առաստաղից կախված լամպը. դուրսը մութ էր:
- Ոնց որ թե ձեզ հիանալի եք զգում. արդեն չորս ժամ է քնած եք,- իր քնքուշ ժպիտը շարժելով ասաց քույրը: Ժոժոյի ներսը հաճելիորեն թրթռաց.
- Իհարկե,- ուրախ պատասխանեց նա: Քույրը սրսկեց Ժոժոյին, հետո շոյեց նրա ճակատը.
- Բարի գիշեր, մինչև վաղը,- նույն ժպիտով ասաց քույրը ու դուրս եկավ:
Նրա ետևից եռահարկ սայլակը գլորելով սենյակ մտավ կերակրող կինը, կերակրեց Ժոժոյին ու գնաց:
Լուսամուտից արևի ճառագայթները ընկան Ժոժոյի աչքերին: Նա արթնացավ ու արագ նստեց անկողնում: Մի պահ փորձ արեց ոտքի ելնել, սակայն համարձակությունը չհերիքեց ու ինչ որ բանի պակասից տհաճ զգացողություն ունեցավ: Երբ Բուժքույրը եկավ, հաճելի թրթիռը կրկնվեց ու թվաց, թե սպասում էր նրան:
Ամեն անգամ Բուժքրոջ գալուց առաջ Ժոժոն ընկճված էր լինում: Երբ քույրը գալիս էր ու քնքուշ ժպտում Ժոժոն առույգանում էր: Նա ամեն անգամ երանությամբ սպասում էր, որ քույրը նոր՝ ևս մեկ հատ սրսկում ավելացրած կլինի, ու դրա շնորհիվ մի փոքր երկար կնստի մահճակալի եզրին: Յոթերորդ օրը, երբ քույրը դուռը բացեց սովորականի պես Ժոժոյի դեմքին հրճվանք գծվեց: Նա ինքնաբերաբար ձախ ձեռքը մեկնեց ներարկման համար:
- Դուք արդեն բուժման կուրսն ընդունեցիք,այսօր դուրս եք գրվում,- քնքուշ ժպիտով ասաց քույրը ու մեկնեց շորերը,- արագ հագնվեք, որ իջնենք: Բժիշկը շտապում է:
Ժոժոն արագ հագնվեց ու բուժքրոջ հետևից դուրս եկավ: Միջանցքի ծայրում նրանք աստիճաններով իջան առաջին հարկ: Մուտքի մոտ կանգնած էր Խորեն Սերգեյիչը.
- Աա~ դու էկա՞ր: Տեսա՞ր՝ ոչ մի անհանգստանալու բան չկար: Մի շաբաթ՝ սանատորիա,- ասաց նա ու Ժոժոյին ինչ-որ թուղթ ու գրիչ մեկնեց,- Ստորագրի էստեղ:
Ժոժոն ցույց տված տեղը ստորագրեց ու թուղթն ու գրիչը վերադարձրեց: Խորեն Սերգեյիչը սեղմեց նրա ձեռքը ու մուտքի դուռը բացեց.
- Հիմա ազատ ես, քեզ հաջողություն:
Ժոժոն շուրջը նայեց. Բուժքույրը գնացել էր: Շրջվեց հետ նայեց՝ չկար: Նա իրեն ընկճված զգաց: Հայացքն հանդիպեց Խորեն Սերգեյիչին ու շենքից արագ դուրս եկավ: Բակում Ժոժոն կանգնել ու չէր կողմնորոշվում, թե որ կողմ գնա: Դիմացը՝ այգում մի խումբ տղաներ ծառերի տակ նստած շշից գարեջուր էին խմում: Նրանցից մեկը Ժոժոյին ձեռքով կանչեց. « արի, արի ստեղ»:Ժոժոն աշխուժորեն մոտեցավ նրանց: Տղաները պպզած էին արկղի շուրջը, որի վրա գարեջրի լիքը շշեր էին ու ծխացրած ձկան մնացորդներ:
- Դու ո՞վ ես որ,-հարցրեց կանչող տղան, որի հագին ծաղկավոր վերնաշապիկ էր ու մազերի խոնավ սանրվածքը փայլում էր:
- Ես Ժոժոն եմ:
- Կուտե՞ս,- ձկան մնացորդները ցույց տալով հարցրեց տղան: Ժոժոն ուսերը թոթվեց:
- Ի՞նչ կարաս անես:
Ժոժոն կրկին ուսերը թոթվեց:
- Դե մի հատ սկոռիի ձեն հանի,- բերանը ծռելով ասաց տղան: Ժոժոն կոկորդը հազալով մաքրեց ու շտապօգնության ձայն հանեց: Տղաները հռհռացին:
- Մի հատ էլ,- կարգադրեց տղան:Ժոժոն կրկնեց ազդանշանը ու իր վարպետությունից ուրախ ծիծաղեց:
- Հիմա չոքած մեր վրա հաչա,-ծիծաղի միջից ոսկի ատամները ցույց տալով ասաց մի ուրիշը: Ժոժոն չորեք թաթ արեց ու սկսեց հաչալ: Տղաները ավելի բարձր հռհռացին: Ժոժոն հաչում էր տղաները հռհռում, մինչև որ նրանցից ամենատարիքովը՝ հիսունի մոտ ցածրահասակ ու գեր մի մարդ, ոտքով հարվածեց Ժոժոյի կողերին ու գոռաց.
- Հերիք ա, արա, հելի ու ստուց սիկտիրդ քաշի:
Ժոժոն վատ զգաց: Կանգնեց ու արդեն հեռանում էր, երբ իրեն կանչող տղան կանգնեցրեց:
- Սպասի, սպասի: Կգնա էլի: Հիմա լսի, կարա՞ս աջ ականջդ ուտես:
Ժոժոն ձեռքը տարավ ականջին և տհաճ զգացողություն ունեցավ: Նա շոշափեց ականջը ու չիմացավ ինչ անել: Շրջվեց հիվանդանոցի կողմը ու նրա հայացքը ուշադիր լուսամուտների վրայով պտտվելով կանգնեց երկրորդ հարկի լուսամուտին. այնտեղից բուժքույրը քնքշորեն ժպտում էր ու իրեն ձեռքով անում:
1994թ., հունիս
- Ձեր փաստաթղթերը,- պահանջեց ոստիկանը:
Ժոժոն պատրաստակամորեն նրան հանձնեց վարորդական իրավունքը և մեքենայի վկայականը:Ոստիկանը առանց բացելու փաստաթղթերը դրեց ուսից կախված զինվորական պայուսակը և մի փոքր հեռու կանգնած ոստիկանին կանչեց.
- Սերժանտ Բադալյան արի, զբաղվիր այս քաղաքացիով:
Սերժանտը ծուլորեն գրպանից հանեց ձեռնաշղթաները, հետո կոկորդից աղմուկով բերանը հավաքեց խորխը, թքեց ու դանդաղ քայլերով մոտեցավ:
- Ձեռքերդ հետ տար,- կարգադրեց սերժանտը: Ժոժոյի մարմնով դող անցավ : Նա երկու քայլ հետ գնաց ուշփոթված հարցրեց.
- Բայց, չեմ հասկանում ինչի՞ համար:
- Մի փախի, քեզ ասինք ձեռքերդ հետևդ տար, – ասաց սերժանտը:
Ժոժոն արագ մոտեցավ ավագ ոստիկանին, որը շարունակում էր հետևել ճանապարհին.
- Ինչու՞ եք ինձ ձերբակալում:
- Հանգիստ:Չենք ձերբակալում,- առանց Ժոժոյի կողմը նայելու ասաց ոստիկանը:
- Բա ինչու՞ եք ձեռքերս կապում:
- Շատ եք հարցեր տալիս: Կտանենք, կստուգենք, բաց կթողնենք:
- Ես ոչինչ չեմ արել, որ ստուգեք:
- Արա դե ստուգում ենք հիվանդ ես, թե չէ: Սերժանտ Բադալյան սրան հավքի ստուց,- ջղայն գոռաց ոստիկանը:
Ժոժոյի մարմնով կրկին դող անցավ: Նա նետվեց իր ավտոմեքենայի կողմը, սակայն սերժանտը մի ոստյունով նրա ուսից քաշեց ու այնպես հարվածեց ծնոտին,որ Ժոժոն փռվեց ասֆալտին: Հետո մինչև Ժոժոն ուշքի կգար, արագ ձեռքերը մեջքից շղթայեց: Մյուս ոստիկանը արհամարական հայացքը Ժոժոյին հրամայեց.«Սերժանտ Բադալյան արագացրու, ժամանակ չմնաց» ու կրկին շարունակեց հետևվել ճանապարհին: Սերժանտը Ժոժոյին թևից բռնած ոտքի կանգնացրեց ու տարավ նստեցրեց նրա մեքենայի մեջ, ինքը նստեց ղեկին ու քշեց:
Մի քանի րոպեից Ժոժոն սթափվեց ու զգաց, որ շրթունքների անկյունից արյուն է ծորում: Ուսով սրբեց արյունը: Սերժանտը նկատելով Ժոժոյի շարժումները, ձախ
ձեռքով ղեկը պահած աջով գրպանից հանեց թաշկինակը ու սկսեց սրբել արյունը.
- Այ որ քեզ հանգիստ պահեիր հո տենց չէր լինի:
Ժոժոն ձայն չհանեց: Միայն, երբ մեքենան կանգնեց ինչ-որ շենքի դիմաց հարցրեց.
- Էս ինձ ու՞ր եք բերել:
- Հիվանդանոց: Մի վախենա, կտեսնես, որ ամեն ինչ լավ կլինի,- ասաց սերժանտը ու մեքենայից դուրս գալով ավելացրեց,- մենակ դու քեզ խելոք պահես:- Հետո գնաց բացեց Ժոժոյի դուռը ու թևից դուրս քաշեց,-Արի ներս գնանք: Ժոժոն հնազանդվեց և առաջն ընկած Մուտքից ներս մտավ: Խավար միջանցքում սերժանտը թակեց առաջին դուռը: Բացեց մի երիտասարդ: Ընադարձակ սենյակում ամեն ինչ սպիտակ էր՝ պատերը, կահույքը,գրասեղանը դիմացը նստած մի տարեց մարդ սպիտակ խալաթով ու գլխարկով: Սերժանտը իր հետևից դուռը փակեց ու արձակեց Ժոժոյի ձեռնաշղթաները.
- Խորեն Սերգեյիչ էլի հիվանդ եմ բերել:
- Էհ, երբ եք վերջացնելու էս պատմությունը,- Հոգոցով ասաց Խորեն Սերգեյիչը:
Սերժանտը դուռը բացեց որ գնա, Ժոժոն նրա թևից պահեց.«Ես մնում եմ ստե՞ղ»:
- Ասի մի վախենա էլի: Հիմա իրանք են քեզնով զբաղվելու,- թևը քաշելով ասաց սերժանտը:
- Բա Մեքենա՞ս:
- Հենց որ դուրս գրվես մեքենադ կտան,- արդեն միջանցքից պատասխանեց սերժանտը: Ժոժոն հարցական հայացքը շրջեց Խորեն Սերգեյիչին.
- Ես չեմ հասկանում ի՞նչ է կատարվում:
- Է~հ, ի՞նչ իմանամ,- հոգոց հանեց Խորեն Սերգեյիչը,- օրական քեզ նման հարյուր հոգի բերում են: Բոլորին էլ մի շաբաթից դուրս ենք գրում:
- Բայց ի՞նչ հիվանդություն եք բուժում:
- Հիվանդություն չկա: Ողղակի Կառավարությունը ժամանակ առ ժամանակ քաղաքացիների առողջության համար պրոֆիլակտիկ ստուգումներ է անցկացնում: Ձևական բան է: Տարին մեկ-երկու ոստիկանները որոշակի քանակով մարդ են հավաքում: Քո բախտից ռաստ ես էկել:
- Գոնե Դուք ինձ բաց թողեք, ես կարևոր ժամադրությունից եմ ուշանում,-խնդրեց Ժոժոն:
- Չէ, իրավունք չունեմ: Համբերի ընկեր ջան մի շաբաթից դուրս կգաս:
- Բժիշկ, ես ինչպես որ պետքն է շնորհակալ կլինեմ,- ու Ժոժոն ձեռքը տարավ գրպանը:
- Ասենք ես քեզ թողեցի,-ասաց Խորեն Սերգեյիչը ու բութ մատով թիկունքի լուսամուտը ցույց տվեց,-Պահակակետում պարեկը կանգնած է, հենց քեզ տեսնի տեղում կգնդակահարի: Ես քեզ խոստանում եմ ամեն ինչ լավ կլինի,-հետո դիմեց դուռը բացող տղային,- Վալերիկ զբաղվի կլիենտով:
Վալերիկը վեր կացավ, պահարանի մի դարակից հանեց սրսկիչը, վերեւի դարակի մի լիտրանոց սրվակից հեղուկ քաշեց ու դիմեց Ժոժոյին.
- Մի վախեցեք, սա քնաբեր է,- ու բռնեց ձեռքը: Ժոժոն չդիմադրեց, երբ Վալերիկը բազկից սրսկեց:
* * *
Ժոժոն աչքերը բացեց փոքրիկ սենյակում, մահճակալին պառկած: Հայացքով շուրջը զննեց ու փորձեց գլուխը բարձրացնել , երբ դուռը բացվեց եւ ներս մտավ բարձրահասակ, գեղեցկադեմ մի աղջիկ բժշկական կանաչ վարտիքով ու վերնաշապիկով.
- Բարև ձեզ, ես ձեր բուժքույրն եմ:
- Բարև,- պատասխանեց Ժոժոն ու գլուխը իջեցրեց բարձին:
Քույրը վերնաշապիկի գրպանից հանեց սրսկիչը: Ժոժոն կրկին գլուխը բարձրացրեց.
- Էդ ի՞նչ եք անում:
- Ձեզ բուժման կուրսը ես պետք է տամ: Ի՞նչ է դեմ եք,- ժպտալով հարցրեց քույրը:
- Ես բացարձակապես առողջ եմ: Ավելորդ դեղերով օրգանիզմս կթունավորեք:
Քույրը նստեց մահճակալի եզրին ու իր նուրբ մատներով թեթև սեղմեց Ժոժոյի ափը.
- Ավելորդ չի, – ասաց քույրը քնքուշ ժպիտով,-մի անհանգստացեք,այս դեղերը ձեզ ոչ մի վնաս չեն տա, հակառակը, սրանք վիտամիններ են և շատ առողջարար: Բուժքրոջ մատների հպումից Ժոժոյի մարմնով հաճելի դող անցավ. վիտամինները հաճախ առողջարար են: Նա մեկնեց ձեռքը: քույրը երակից սրսկեց ու ոտքի կանգնելով կրկին քնքուշ ժպտաց.
- Մի փորձեք վեր կենալ: Լավ չի՞, Հանգիստ, ձեզ համար…-և դռան մեջ ավելացրեց,-Ես այսօր մեկ էլ երեկոյան կանցնեմ:
Մի րոպեից մի ծեր կին սենյակ գլորեց սայլակ՝ մեջը երեք հարկում շարված կոտելոկներ: Հանեց մի կոտելոկ ու գդալ ու մեկնեց Ժոժոյին՝
- Կեր, շատ համով ա:
Ժոժոն վերցրեց կոտելոկը: Կինը սպասեց մինչև նա կերավ ճաշը, կոտելոկը վերցրեց ու դուրս եկավ սենյակից: Հետո Ժոժոն չզգաց թե ինչպես քնեց: Նրան արթնացրեց բուժքույրը: Սենյակը լուսավորում էր առաստաղից կախված լամպը. դուրսը մութ էր:
- Ոնց որ թե ձեզ հիանալի եք զգում. արդեն չորս ժամ է քնած եք,- իր քնքուշ ժպիտը շարժելով ասաց քույրը: Ժոժոյի ներսը հաճելիորեն թրթռաց.
- Իհարկե,- ուրախ պատասխանեց նա: Քույրը սրսկեց Ժոժոյին, հետո շոյեց նրա ճակատը.
- Բարի գիշեր, մինչև վաղը,- նույն ժպիտով ասաց քույրը ու դուրս եկավ:
Նրա ետևից եռահարկ սայլակը գլորելով սենյակ մտավ կերակրող կինը, կերակրեց Ժոժոյին ու գնաց:
Լուսամուտից արևի ճառագայթները ընկան Ժոժոյի աչքերին: Նա արթնացավ ու արագ նստեց անկողնում: Մի պահ փորձ արեց ոտքի ելնել, սակայն համարձակությունը չհերիքեց ու ինչ որ բանի պակասից տհաճ զգացողություն ունեցավ: Երբ Բուժքույրը եկավ, հաճելի թրթիռը կրկնվեց ու թվաց, թե սպասում էր նրան:
Ամեն անգամ Բուժքրոջ գալուց առաջ Ժոժոն ընկճված էր լինում: Երբ քույրը գալիս էր ու քնքուշ ժպտում Ժոժոն առույգանում էր: Նա ամեն անգամ երանությամբ սպասում էր, որ քույրը նոր՝ ևս մեկ հատ սրսկում ավելացրած կլինի, ու դրա շնորհիվ մի փոքր երկար կնստի մահճակալի եզրին: Յոթերորդ օրը, երբ քույրը դուռը բացեց սովորականի պես Ժոժոյի դեմքին հրճվանք գծվեց: Նա ինքնաբերաբար ձախ ձեռքը մեկնեց ներարկման համար:
- Դուք արդեն բուժման կուրսն ընդունեցիք,այսօր դուրս եք գրվում,- քնքուշ ժպիտով ասաց քույրը ու մեկնեց շորերը,- արագ հագնվեք, որ իջնենք: Բժիշկը շտապում է:
Ժոժոն արագ հագնվեց ու բուժքրոջ հետևից դուրս եկավ: Միջանցքի ծայրում նրանք աստիճաններով իջան առաջին հարկ: Մուտքի մոտ կանգնած էր Խորեն Սերգեյիչը.
- Աա~ դու էկա՞ր: Տեսա՞ր՝ ոչ մի անհանգստանալու բան չկար: Մի շաբաթ՝ սանատորիա,- ասաց նա ու Ժոժոյին ինչ-որ թուղթ ու գրիչ մեկնեց,- Ստորագրի էստեղ:
Ժոժոն ցույց տված տեղը ստորագրեց ու թուղթն ու գրիչը վերադարձրեց: Խորեն Սերգեյիչը սեղմեց նրա ձեռքը ու մուտքի դուռը բացեց.
- Հիմա ազատ ես, քեզ հաջողություն:
Ժոժոն շուրջը նայեց. Բուժքույրը գնացել էր: Շրջվեց հետ նայեց՝ չկար: Նա իրեն ընկճված զգաց: Հայացքն հանդիպեց Խորեն Սերգեյիչին ու շենքից արագ դուրս եկավ: Բակում Ժոժոն կանգնել ու չէր կողմնորոշվում, թե որ կողմ գնա: Դիմացը՝ այգում մի խումբ տղաներ ծառերի տակ նստած շշից գարեջուր էին խմում: Նրանցից մեկը Ժոժոյին ձեռքով կանչեց. « արի, արի ստեղ»:Ժոժոն աշխուժորեն մոտեցավ նրանց: Տղաները պպզած էին արկղի շուրջը, որի վրա գարեջրի լիքը շշեր էին ու ծխացրած ձկան մնացորդներ:
- Դու ո՞վ ես որ,-հարցրեց կանչող տղան, որի հագին ծաղկավոր վերնաշապիկ էր ու մազերի խոնավ սանրվածքը փայլում էր:
- Ես Ժոժոն եմ:
- Կուտե՞ս,- ձկան մնացորդները ցույց տալով հարցրեց տղան: Ժոժոն ուսերը թոթվեց:
- Ի՞նչ կարաս անես:
Ժոժոն կրկին ուսերը թոթվեց:
- Դե մի հատ սկոռիի ձեն հանի,- բերանը ծռելով ասաց տղան: Ժոժոն կոկորդը հազալով մաքրեց ու շտապօգնության ձայն հանեց: Տղաները հռհռացին:
- Մի հատ էլ,- կարգադրեց տղան:Ժոժոն կրկնեց ազդանշանը ու իր վարպետությունից ուրախ ծիծաղեց:
- Հիմա չոքած մեր վրա հաչա,-ծիծաղի միջից ոսկի ատամները ցույց տալով ասաց մի ուրիշը: Ժոժոն չորեք թաթ արեց ու սկսեց հաչալ: Տղաները ավելի բարձր հռհռացին: Ժոժոն հաչում էր տղաները հռհռում, մինչև որ նրանցից ամենատարիքովը՝ հիսունի մոտ ցածրահասակ ու գեր մի մարդ, ոտքով հարվածեց Ժոժոյի կողերին ու գոռաց.
- Հերիք ա, արա, հելի ու ստուց սիկտիրդ քաշի:
Ժոժոն վատ զգաց: Կանգնեց ու արդեն հեռանում էր, երբ իրեն կանչող տղան կանգնեցրեց:
- Սպասի, սպասի: Կգնա էլի: Հիմա լսի, կարա՞ս աջ ականջդ ուտես:
Ժոժոն ձեռքը տարավ ականջին և տհաճ զգացողություն ունեցավ: Նա շոշափեց ականջը ու չիմացավ ինչ անել: Շրջվեց հիվանդանոցի կողմը ու նրա հայացքը ուշադիր լուսամուտների վրայով պտտվելով կանգնեց երկրորդ հարկի լուսամուտին. այնտեղից բուժքույրը քնքշորեն ժպտում էր ու իրեն ձեռքով անում:
1994թ., հունիս