ԱՆՈՒՆ ՈՒ ԱՆՎԱՆԱԿԻՐ
Այս հողագնդում մարմինս ապրեց,
Հոգիս՝ երկնքի անեզրականում,
Ազատությունը՝ թակարդն անարվեստ,
Շուրջս զարդարեց հազար մականուն։
Ես՝ Հորս գերի՝ գենիս վանդակում,
Պարբերույթներում իմ ծիսակարգի՝
Չիմացա՝ ով է գամերով դակում
Իմ ձեռուոտը, որ հեշտ սակարկի,
Թե ինչ արժե իմ անունը, եթե
Ինձ փառապսակ մի մականուն տա
Ու գոյացընի սակարկման հերթեր՝
Փաթաթված շուրջը իմ Ծննդատան։
Բայց կյանքում սոսկ մի պսակ իմացա,
Որով իմ Հորը ծաղրեց այն նույնը,
Որ միշտ խառնել է մտքով սանձարձակ
Թագավոր անունն ու մականունը։