մնինի
Խառը, խւզը պոն չիկեր,ըրըհատմը գաբրայկը,
Սպոննեցին մեզի հիմի ինտերնետն ւ վեբ գայկը։
Էվելը խոսկը խոսկ էր,խոսկը մեձին հասներգւ,
Մեձնոր ինճիմը ասեր, էլ վեվ վիյվիր նեդվերգւ։
Էս ճահելնին հէյվնծոն, մեձնւ բիջիգը մոռծոն,
Միճոնը պած մոն կալով, ընտանիկնին քագեծոն։
Մենք էխտյայնիս ինճ ընինկ, վտյ քարը կըլխընւս տոնկ,
Մենկ էլ ընւծ բես արի, չպլախնոնկ ւ բար խաղոնկ։
Էս ածխարը դոնող չինկ, նէ յէլ աբռողընկ դայմա,
Հայդի տւն երկմը երկե, ես էլ չալիմ քամանչե։
Թըռի, վըռի, Առշալւս, թըռի, վըռի ւսիս ւս,
Էլ մի նըստիլ սւսւփւս, բար խաղոնկ մենկ հնչւկ լւս։