ՍՈՆԻԱ

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:22

ՀՐԱԺԱՐՈՒՄ

Նորից՜ պատանու անմեղ սարսուռուրով զգում եմ քեզ իմ հոգուս ու մարմնիս ծալքերում:
Ինչքա՜ն կաշկանդված է գրիչս` բանաստեղծելու քո հայացքի ներքո:
Ջրվեժի անձրևող կաթիլները նորաբույր կարոտով են հեկեկում`
մոտեցող երջանկության հեռանկարով արբած,
Թռչում է սիրտս սիրատենչ ոստումներով և փորձում պեղել անիմանալին.
Ի վերջո, հավատա՞լ, թե ուր որ է կգաս և կթակես միայնությանս դուռը...

Երանի՜ թե չերկարեր գիշերը...
Երանի՜ թե պատկերացումներիս մոտիվներով սկսեր սիրավեպը...
Երանի՜ թե լինեիր այնպես, որ չհավատայի ես իմ բախտին...
Երանի՜ թե լինեիր վերջինը...
Երանի՜ թե կարողանայի ժամացացույցի սլաքների հետ ժամանակը
առաջ կամ հետ շարժել...

Երանի՜ թե...
......
......
Մինչ գիշերը քայլում է հուսահատված
Քո չկամեցած ժամադրության պատրանքից:
2001

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:23

ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՄ ԿԱՆԳՆԱԾ

Աշնան խռովքը հոգուս մեջ, գետի եզրին դեղնած բարդիների սոսափյունին ականջալուր`

Փորձում եմ հասկանալ չկայացած սիրահարությանս ձգողությունը:

Հողի այս փոքրիկ հատվածում, ուր արեգակը հավասար ջերմացնում է մեզ,
Մեր երկուսի ցանկությունը`
Հանդիպելու իրար, հավասարվում է,
Երբ անգիտակիցի մղումով
Փնտրում ենք իրար և կարոտում:
Հավատում եմ, որ եկել ես իմ ոտնահետքերով ,
Հարցրել ես սովորական հարցեր` արտասովոր ռիթմով:

Եվ հիմա ի զուր չէ, որ որոնում եմ քեզ անծանոթ փողոցներում`
Փորձելով նկարել դեմքդ և ժպիտդ...

Ի վերջո,
Ինչու եմ կանգնած այստեղ.
Գետի արագահոս ալյակների հետ, վայրկյաններս սլանում են ակնկոր:
Անհամբերությունս` քեզ տեսնելու և սարսափը` քեզ նորից չկարողանալու հանդիպել սիրահարի հոգեբանություն է տալիս ինձ,
Եվ ակամա ուզում եմ լացել ու հեկեկալով բարձրաձայն արտասանել անծանոթ անունդ...
2002

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:23

ԽՌՈՎԵԼ Է

Այսօր երեխա եմ կրկին
և անհագուրդ կարոտով կանչում եմ քեզ
Դեպի անիմանալի հորիզոններ,
Ուր չկան սակարկություններ շուկայիկ
և ուր կարելի է շնչել հին հանգերով:
Կուզեմ սիրել քեզ վայրի կրքով
Անսահման տարածության մէջ առանձին լինել
և բարձրաձայն արտասանել անունդ տարփակեզ
Ու արբենալ նրա արձագանքով,
Որովհետև բավարար է շնչել քեզ լոկ այդ երկու վանկերով`
Զգալու ներկայությունդ ռիթմիկ ելևէջներով.
Վաղու՜ց մոռացել եմ արդեն հարբել,
և պատահականությունները այնքան անկարող են,
Որ հուսահատորեն փնտրում եմ քեզ,
Փնտրում եմ նրանց մեջ`
Ի զուր հավատալով գալիքի պայծառությանը:
Երբ մթամած երկնակամարի վրա արևը խավարել է ,
և արևածագը այնքան անբերրի է:
Բնության համաչափությունը խախտվել է մարդկանց անձնասիրությունից և արևը խռովել է ինձանից ու մեզանից...