Сообщение:#6 Harutin » 23 окт 2010, 22:13
ԵՂԲՈՐՍ ՄԱՀՎԱՆ ՕՐԸ
ԸՍՏ ԱՎԵՏԱՐԱՆԻ
Այդ օրը... երազումս տեսա
այնտեղ Ձիթենյաց լեռան տակ
թզի ծառը չորացել էր իր արմատից
և նույն կույրն էր նստած ճանապարհի վրա
մահվանից երկու ժամ առաջ
մի կին յուղով օծեց նրան
որ հարյուր դահեկան արժեր
«ափսոս չէ՞» ասում էր հայացքը
քահանայի
իսկ նա նայում էր առաստաղին
և աչքերը խոնարհ
ողորմություն էին ուզում
և ոչ թե զոհ
ժամը երրորդն էր
որ մեծ ձայն արձակեց նա
և իր հոգին տվեց
աղոթեց տեր հայրը գլուխը կախ
ու բաժանեցին հագուստները նրա
ուրիշների վրա
այդ օրը... նույն գերեզմանում
այնտե~ղ... Ձիթենյաց լեռան տակ
երկու ավազակ թաղվեցին նաև
մեկը նրա աջ կողմում
իսկ մյուսը՝ ձախ
և երբ ժամը վեցը եղավ
խավար եղավ բոլոր երկրի վրա
մինչև ժամը ինը
իսկ առավոտյան
երբ դեռ չէր կանչել հավը
ես լսեցի մի ձայն
հողի տակից
«էլի... էլի... լամա սաբաքթանի»
վայ քեզ Քորազին... վայ քեզ
Բեթսայիդա
որովհետև եթե ուրիշ տեղ
եղած լիներ
հրաշքը այս
շատոնց ապաշխարել էիք
քրձով ու մոխրով
իմ անձը մահու չափ տրտմած է քեզնից հետո
ուզում եմ մնալ այստեղ
մնալ արթուն
հոգիս հոժար է... մարմինս է
մարմինս է տկար միայն
աղոթում եմ...
աղոթում որ ժամն անցնի
չգիտեմ... ե՞րբ կգաս
գիշե՞րը
առավոտյա՞ն
թե՞ հավը կանչելու պահին
և վախենում եմ քնել... որ երբ գաս
ինձ չգտնես քնած
հանկարծ
ծոմ եմ
չկա հիմա փեսան
կյանքս՝ նոր կարկատան
հին հանդերձի փա
«ոչինչ չկա թաքուն
որ չիմացվի մի օր»
քարոզում եմ ես կտուրների վրա
ճշմարիտ... ճշմարիտ եմ ասում ձեզ
էգուցվա համար հոգ մի արեք
գերեզմանի քարը թավալվելով գնաց
ես իմ տունը սարքել եմ ժայռի վրա
որ լինի ճիշտ ասվածի պես
չեմ երդվի երկնքով որ աթոռն է Հոր
ոչ էլ երկրով (որ պատվանդան է նրա
ոտքերի տակ)
բայց այդպես էր... այո... ինչպես գրվեց...