СТАНЬ VIP

Սիլվա Կապուտիկյան

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#1  Сообщение Армине » 19 авг 2008, 17:59

Կենսագրություն

1919 - 2006
Սիլվա Կապուտիկյան

Текст:
Կապուտիկյան Սիլվա (Սիրվարդ) Բարունակի (ծնվել է 20. 1. 1919-ին Երևանում) - հայ բանաստեղծուհի, հասարակական գործիչ:
1941-ին ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը:
1950-ին Մոսկվայի Մ. Գորկու անվան գրականության ինստիտուտի բարձրագույն դասընթացները:
1970 - Հայաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ:
1980 - Վրաստանի Հանրապետության մշակույթի վաստակավոր աշխատող:
1994 - Հայաստանի ԳԱԱ անդամ:
1944-ին հրատարակվել է Սիլվա Կապուտիկյանի առաջին գրքույկը՝ "Երկու զրույց", այնուհետև 1945-ին "Օրերի հետ", 1947-ին "Զանգվի ափին", 1949-ին "Այս իմ երկիրն է", 1951-ին "Իմ հարազատները" (1952-ին ռուս.հրտ. "Սրտաբաց զրույց", ԽՍՀՄ պետական մրցանակ) ժողովածուները:
Կապուտիկյանի ստեղծագոտծության մեջ միշտ կենտրոնական տեղ է գրավել հայրենիքի թեման, որը գնալով խոարցել է "Մտորումներ ճանապարհի կեսին" (1961), "Յոթ կայարաններ" (1966), "Դեպի խորքը լեռան" (1972) ժողովածուներում: Այստեղ արտացոլվել են հայ ժողովրդի պատմական ճանապարհի փիլիսոփայությունը, նրա հավատը ապագայի հանդեպ, նրա ստեղծագործ էությունը:
Կապուտիկյանի ստեղծագոտծության հիմնական թեմաներից է սերը. նրա քնարերգությունը սիրո հոգեբանության յուրօրինակ արտահայտություններից է հայ պոեզիայում:
Սփյուռքի գաղթավայրերում կատարած շրջագայությունից հետո Կապուտիկյանը գրել է "Քարավանները դեռ քայլում են" (1964), "Խճանկար հոգու և քարտեզի գույներից" (1976) և այլ ուղեգրություններ:
Սիլվա Կապուտիկյանը հեղինակ է նաև մանկական բանաստեղծությունների:
Հանդես է գալիս ժամանակի կարևորագույն խնդիրներն արծարծող հրապարակախոսական հոգվածներով:
Կապուտիկյանի ստեղծագործությունները թարգմանվել են բազմաթիվ լեզուներով: ՈՒնի ռուսերեն ավելի քան 20 ժողովածու: ԽՍՀՄ պետական (1952), Հայաստանի պետական (1988), Նոսիդեի անվան միջազգային (Հռոմ, 1989) մրցանակներ:


  • Սիլվա Կապուտիկյան
    • Կենսագրություն
    • ԽՈՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ
    • Այն ո՞վ է ասում
    • Հայոց աշխարհ, հայոց երկիր, հայոց հող
    • ՄՏՈՐՈՒՄՆԵՐ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ԿԷՍԻՆ
    • ՀՈՂ ՀԱՅՐԵՆԻ
    • Հպարտ, բյուրեղյա քո ծաղկամանում
    • Շարվել ենք շարված, կողք կողքի
    • ԴԵՌ ՀԱՎԱՏԱ՜
    • ԿԱՑԻՆՆ ՈՒ ԾԱՌԸ
    • ԷՐՎՈՒՄ ԵՄ, ԷՐՎՈՒՄ
    • ԱԲՈՎՅԱՆ ՓՈՂՈԾ
    • ԻՆՔՆԱՀԵՌԱՑՈՒՄ
    • Այնպես անփո՜ւյթ, այնպես հանգի՜ստ
    • Արի, արի, արի
    • ՍԵՐ
    • Թափառում ենք փողոցներում
    • Երգ Երգոց
    • Առաջին համբույր
    • Դու վայրի ժայռի ծայրին
    • Սիրո երգ
    • ՑԱՎՈՏ ՍԵՐ
    • ՄԵՐ ՍԵՐԸ
    • ՄՈԽՐԱԳՈՒՅՆ ԱՉՔԵՐ
    • ԱՐևԻ ՍԵՐԸ
    • ԼՍԻ՛Ր, ՍԻՐԵԼԻՍ
    • ԻՐԱԿԱՆ ՊԱՏԿԵՐ
    • ՀՈԳԵՀԱՆԳԻՍՏ
    • ԴԱՐՁՅԱԼ ԺՈՂՈՎՐԴԻՍ
    • ԵՐԵԿՈ
    • ՈՐ ԱՊՐԵՄ ԵՐԿԱՐ
    • ԳԾԱՆԿԱՐ
    • ՂԱՐԱԲԱՂԻ ԲԱՐԲԱՌԸ
    • ԹՈՒՐՔ ՊԱՏՄԱԲԱՆԻՆ ԿԱՐԴԱԼՈՒՑ ՀԵՏՈ
    • Երբ "տասնըհինգ" են ասում
    • ԵՐԵՎԱՆԻ ՀԻՆ ՊԱՆԹԵՈՆՈՒՄ
    • ԵՐԳ ՄԵՐ ՔԱՐԵՐԻ ՄԱՍԻՆ
    • ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆ
    • Սիրտ իմ նորից քեզ գցել եմ կրակի մեջ
Последний раз редактировалось Армине 19 авг 2008, 17:59, всего редактировалось 2 раз(а).
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#2  Сообщение Армине » 19 авг 2008, 18:04

ԽՈՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ

Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի,
Այս թռչնակի, այս առվակի,
Հետն այս երգի ու զարթոնքի
Բացվեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի:
ՈՒ թոթովեց բառ մի անգին
Հայկյան լեզվից մեր սրբազան,
Ասես մասունք հաղորդության
Դիպավ մանկանս շրթունքին...
- Լսի'ր, որդիս, պատգամ որպես
Սիրող քո մոր խո՜սքը սրտանց,
Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ
Հայոց լեզո՜ւն հազարագանձ:
Կտրել է նա, հանց աստղալույս,
Երկինքները ժամանակի,
Շառաչել է խռովահույզ
Սլացքի հետ հայկյան նետի,
ՈՒ Մեսրոպի սուրբ հանճարով
Դարձել է գիր ու մագաղաթ,
Դարձել է հո՜ւյս, դարձել դրո՜շ,
Պահել երթը մեր անաղարտ...
Նրանո'վ է մրմրնջացել
Հայ պանդուխտը վերքն իր սրտի,
Նրանո'վ է որորտացել
Կռվի երգն իմ ժողովրդի,
Նրանո'վ է մայրս ջահել
Ինձ օրորոց դրել մի օր,
Հիմա եկել, քե՜զ է հասել
Նրա կարկաչը դարավոր...
Բա'ց շուրթերդ, խոսի՜ր, անգի'ն,
Ժիր դայլայլի՜ր, ի'մ սիրասուն,
Թող մանկանա' քո շուրթերին
Մեր ալեհե՜ր հայոց լեզուն...
Պահի'ր նրան բարձր ու վճիտ,
Արարատի սուրբ ձյունի պես,
Պահի'ր նրան սրտիդ մոտիկ,
Քո պապերի աճյունի պես,
ՈՒ ոսոխի զարկիցը սև
Դու պաշտպանի'ր կրծքով նրան,
Ինչպես մո՜րդ կպաշտպանես,
Թե սո'ւր քաշեն մորդ վրան,
ՈՒ տե'ս, որդիս, ո'ւր էլ լինես,
Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս,
Թե մո'րդ անգամ մտքիցդ հանես,
Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա'ս:

Սիլվա Կապուտիկյան
Последний раз редактировалось Армине 19 авг 2008, 18:04, всего редактировалось 1 раз.
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#3  Сообщение Армине » 23 сен 2008, 11:58

Այն ո՞վ է ասում

Այն ո՞վ է ասում
Որ Արարատը ձերն է ու ձերը.
Անհեթեթ պատրա՜նք.
Քարտեզն է ձերը,
Քարտեզի վրա չափած-գծա՜ծը,
Իսկ ինքը՝ լե´ռը...
Նրա ընկալմամբ են, որ հավերժության խորհուրդ են առնում,
Նրա պարուրող մշուշն ու ամպը
Մեր ընկալմա՜մբ են Եղեգան փողի ծուխ ու բոց դառնում.
Նրա ամեն մի անշունչ, անկենդան ավազահատը
Մեր արյան կարմիր գնդիկների´ն են կենսահյութ տանում:
Մոխի´րն է ձերը,
Սարը բաղադրող կոշկոռը քարե.
Մեզ համար գործող հրաբուխ է նա,
Խառնարա՜ն ոգու,
Որ դար ու դարեր
Մեր ընդվզումի կրակն է ժայթքում
Եվ բորբոքում մեր ցասու՜մը կենաց:
Սառու՜յցն է ձերը,
Սառը, անհաղորդ սառույցը դեղնած,
Իսկ մեզ՝ բյուրավոր արեգակների
Ներուժությու՜նն է անդուլ ճառագում նրա կողերից,
Որ տաքացնում է մի որջ հողագունդ_
Այդ հողագնդին փռված-ծվարած մեր բեկորները:
Օ՜, սուրբ առասպել Արա արքայի,
Մեր էությունը ցոլացնող պատում,
Մեր փնտրումի գյու՜տ,_
Որ երեսուն դար ու դեռ ավելին
Սոսկ հոլովեցին ու չհասկացան
Բոլոր հին ու նոր Շամիրամները,_
Մարմի´նն է ձեը
Արա արքաի-Արարատ լեռան,
Սպանված, մեռած մարմի՜նը միայն,
Որը չե´ն կարող, չե´ն կենդանացնի
ձեր այլաբարբառ հարալեզները...
Մեը՝ հոգի´ն է.
Սերնդ է-սերունդ անշեջ թևածնող,
Վերջին շնչում իսկ՝ հազար կերպ առած նորի´ց պոռթկացող,
Որ չես սպանի զենքով ու դիրքով,
Չե´ս խլի երբեք գիր ու կնիքով
Եվ սահմանների փշալարերով երբեք չե´ս բանտի
Մերը՝ հոգի´ն է....
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#4  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:24

Հայոց աշխարհ, հայոց երկիր, հայոց հող

Հայո՜ց աշխարհ, հայո´ց երկիր, հայո´ց հող,
Լայն աշխարհում քո գրկի մե՜ջ ապրեմ թող:
Դու ժայռակուռ մի ամրոց ես հնավանդ,
Աշտարակներդ՝ Արագած ու Արարատ:
Թող ես լինեմ աշտարակիդ աղավնին,
Շուքդ մնա իմ ապավեն հովանին:
Ո´ւր էլ թռչեմ, ինչ աշխա՜ր էլ թափառեմ,
Նորից ե´տ գամ, քո տանիքու՜մ ծվարեմ:
Ու թե մեռնեմ, քո գրկի մե´ջ մեռնեմ թող,
Հայո՜ց աշխարհ, հայո´ց երկիր, հայո՜ց հող:
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#5  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:29

ՄՏՈՐՈՒՄՆԵՐ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ԿԷՍԻՆ

Текст:
Ինչքան տարիքս առաջ է գնում,
Ինչքան անցնում են օրերս անփոյթ,
Այնքան հոգուս մէջ ամէն ճեղք լցնում,
Դո՜ւ ես թանձրանում , իմ հա´յ ժողովուրդ...
Այնքան աւելի արմատակալում,
խորքե՜րն է գնում սէրս դէպի քեզ,
Այնքան աւելի խորքի´ց են այրւում
Քո չար ու բարով եւ բախտո՜վ քո թէժ:
Այն ո՞ր ջահելն է՝ կեանքով տարւելիս
Հասկանում մօրը, թափանցում հոգին.
Մօրդ, այդպէս էլ քո ժողովրդին
Զգում ես խորունկ տարիքդ առնելիս:

...Երբ ես աչք բացի, իմ գլխի վերեւ
Մի կարմիր, կարմիր դրօ՜շ էր բոցւում.
Շողում էր վրաս մի նորոգ արեւ,
Որ Հոկտեմբերեան արեւ էր կոչւում:
Որբ էի թէեւ ու Ամերկոմից
Մայրս բերում էր տականք ալիւրի,
Բայց հօր փոխարէն գուրգուրում էր ինձ
Ջահել մի երկիր՝ աղքատ ու բարի:
Լցւած էր շուրջս մի մեծ աղմուկով,
Նորի ստեղծման տենդով սխրալի,
Մեծանում էի օրերի երգով,
Պիօներական խօսք ու թմբուկով,
Պա՜րզ էր ամէն ինչ ու հասկանալի:
Ինձ համար կեանքը սկիզբ էր առնում
Իմ ծնւած օրով, իմ ծնւած օրից,
Ինձ համար կար լոկ երկու սահմանում,
Բանւոր ու բուրժույ եւ ուրիշ ոչինչ.
Բոլոր հին ու փակ դռների համար
Ինձ այնքան հեշտ էր գտնել բանալի,
Չկար ազգ ու ցեղ, փոքր ու մեծ չկար,
Հաշտ էր իմ հոգին, ու հիացքով լի:
...
Մեր անցեալ բախտի, դարաւո՜ր մորմոք
Այդ ե՞րբ զարթնեցիր իմ երակներում
Մագաղաթների փոշու հե՞տ արդեօք
Դու թափանցեցիր իմ հոգու հեռուն.
Պոկւած վիրաւոր մի աւերակի՜ց,
Դու՝խեղւա´ծ խոյակ՝ սրտի՜ս ծանրացար,
Թէ՝ քամւելով մեր արցունքոտ երգից՝
Կաթ կաթ ծորացիր, մէջս ծո՜վ դարձար.
Իմ խորքերի մէջ կայի՜ր երեւի,
Դւինում թաղւած մի սափորի պէս.
Եւ տարեցտարի նոր պեղումներից
Բացւեցի՜ր ելա՜ր դու արեւերես...

Ինձ համար կեանքը սկիքբ էր առնում
Իմ ծնւած օրից, իմ ծնւած օրով,
Եւ ես իմացայ, իմացայ խռով,
Դրանից առաջ եղել աշխարհում
Դարեր են եղել անցել աշխարհով...

...Եղել է մի հին, մի հաշտ ժողովուրդ,
Ծւարած հողում իր բիբլիական
Քարի´ց է քամել իր հացը աւուր
Քարի´ն է տւել ձիրքերը իր բիւր
Մեղմե՜լ մռայլը ժայռեղեն իր տան
Եւ նւիրումով այրւող իր սրտի
Կանգնել է վէմե´ր,սիւնե´ր, խոյակներ,
Իր քաղաղաքներն ու շէնե՜րն է հիմնել,
Իր Մեսրոպատառ գրերն է երկնել,
Տաղերգել վասն սիրոյ ու վարդի,
Հիւսել իր արդար վիպե՜րգը Դաւթի
Եւ մի´շտ՝ իր հոգով, իր հին վիպերգով,
Հանապազօրեայ խօսք ու աղօթքով՝
Ապաւինելով ճերմակ իր աստծուն՝
Խաղաղութի՜ւն է երազել անսուտ
Աշխարհի´ն, իրե´ն եւ ամենեցո՜ւն...

Եղել է մի հին, մե հաշտ ժողովուրդ,
Սակայն եղել է աշխարհը անհաշտ՝
Բախւել են կռւի ճամփաները մութ
Նրա հեգ հողում ու ձեռքով անգութ
Խաչի՜ են հանել հողը խաչապաշտ...
Եղել է աւե´ր, աւա´ր, Աւարա՜յր.
Ու Բիւզանդիոն ու Պարսի՜կ են եղել,
Խորշակի նման փրծել են ցեղեր,
Տրորե´լ, տիրե´լ, այրե՜լ վայրաբար,
Ու երկտակ բեռը դրսի ու ներսի
Հայ շինականին երկտա´կ է բեկել
Թէ բարակեկ է հաստը երեսից,
Բարակի հոգին, ա՜խ դուրս է եկել...

Վերջին եղեռնի դու անվե՜րջ կսկիծ,
Այդ ե՜բբ զարթնեցիր իմ երակներում,
Վանեցի տատիս կարօտ աչքերի՞ց
Եկար փռւեցիր դու իմ աչքերում:
Ձգւելով մեր որբ հողերի՞ց արդեօք
Ի´նձ փաթաթւեցիր, դու՝ փո՜ւշ ու մացառ,
Թէ Կոմիտասըև զմռսւած մորմոք,
Քեզ իր հետ բերեց, երբ որ տո՜ւն դարձաւ.
Ինձ բաժի՞ն հանեց բեռիցն իր սուգի
Հեգ Թէքէեանը՝ հոգնած մահերգու.
Թէ տարուբերւող հայոց սփիւռքի
Տե՜նդը խաթարեց խաղաղն իմ հոգու.
Լեզո´ւն, մեր լեզո՜ն, իր վերջին շնչում,
Պանդուխտի շուրթից կախւած հազիւհազ,
Օգնութեան կանչով ինձ նա՞ է կանչում
Այդպէս տագնապոտ այդպէս սրտամաշ...

Ինձ համար կեանքը սկիզբ էր առնոռմ
իմ ծնւած օրի´ց, իմ ծնւած օրո´վ,
Եւ ես իմացա´յ, իմացա՜յ խռով,
Դրանից առաջ եղե՜լ աշխարհում,
Տասնըհինգ թի՜ւ է անցել աշխարհով...

Օ՜, կիսալուսնով զմռած ու կնքած
Վեցհարիւրամեայ գիշե՜ր օսմնեան,
Խարխափում էր իմ ծողովուրդն անկար՝
Իր հայրենիքում՝ ինքն օտարական,
Եւ փորփրում էր իր հողն ու այգին
Սեւը՝ ներս արած, սպիտակը՝ դուրս.
Եւ իր սրտի մէջ, ինչպէս երդիկից
Թոնիրին ընկած բարալիկ մի լոյս,
Պահում էր յոյսը ու, թէև վախով,
Բայց ստէպ-ստէպ Հիւսիս էր նայում.
Եւ դրանից չէ՞ր, որ Ստանբոլում
Թալկեաթն առաւել խոժոռւեց ոխով,
Եւ համբուրելով այտը Զոհրապի՝
Համբոյրով տւեց մահւան ահազանգ...

Օ՜, գարնան ամիս ապրելու ապրիլ,
Դու որ բերում ես ծաղիկներ ու կեանք,
Ինչո՞ւ դու դարձար մահւան տարելից,
Մահով մնացիր մեր պատմութիւնում...
Ապրելո´ւ ապրիլ, ահա քո բոյրից
Անթաղ դիերի գա՜ղջն է բարձրանում.
Ձիւն -սառոյցները գարնան Եփրատի
Մեր տաք արիւնի ջերմից են հալչում.
Սրահար մանկան սեղմած իր կրծքին՝
Խելագար մի մայր, փախչո՜ւմ է փախչո՜ւմ....
Ապրելո´ւ ապրիլ, Արտամետի մէջ
Թերթ-թերթ լալի՜ս է ծաղկած խնձորին.
Ետեւից գցած հինգ որբուկներին՝
Քայլո՜ւմ է տատս գաղթի երթի մէջ:
Անջուր ճամփէքին ու Երեւանում
Սայլը մեռե՜լ է անվերջ ժողովում.
Ապրելու ապրի´լ, ինչո՞ւ է մեռնում
արնան սպասող մի ողջ ժողովուրդ.
արնան օրերին, օրը ցերեկով,
Աշխարհին ի տես, աչքի տա՜կ աստծու...
Ով արդարութի´ն, ես թքել եմ քո...

Բայց կանգնի´ր, կանգնի´ր, կարկամի՜ր լեզու,
Ո´չ, ես չե՜մ ծնւել անէծքի համար,
Ես միշտ բարեկամ խօսքի՜ եմ սովոր.
Ես մանուկ օրից հաւատով, սիրով
Զնգուն երգել եմ «Ինտենացիոնալ»...
Եւ միթ՞է հիմա ե´ս էլ յիրաւի
Շուրթերս պիտի անէծքով պղծեմ,
Արաքսից այն կողմ կանգնած հովիվին
Սեւ ատելութեամբ հայացքս գցեմ.
Թողնեմ որ հտպիտ մի ենիչերի
Տասնըհինգ թւին բարձրացրած սրով
Ինձ նոյնպէս յաղթի՝ թունաւորելով
Ոխո´վ, նղովքո´վ, մոլուցքով վայրի.
Եւ ես՝ կորցրած լոյսը իմ հոգու՝
Մոլեգնած կոչեմ մահ ու վրէժի,---
Էլ ինչո՞ւ համար յանուն այդ լոյսի,
Մեր Շահումեանը գնաց մեռնելու.
Էլ ինչո՞ւ աչքը կարմիր դրօշին՝
Հանգչող Տէրեանը շշնջաց «յարեա՜ւ»...

Ուրեմն ինչպէ՞ս, հեղեղներն արեան՝
Թողնել որ ծածկի մոռացման փոշին՝
Խլացնե՞լ սիրտը որ էլ չլսւեն
Վրդով ձայները խորքերից յառնած.
Փակե՞լ աչքերը, չզգա՞լ, չնդւզե՞լ,
Մոռանալո՞ւ տալ, անգամ մոռանա՞լ.

Ո´չ, ի´մ ժողովուրդ, դու շա՜տ ես տեսել,
Դոը պիտի յիշե´ս, ապրելու համար...

Դու պիտի առնե´ս վրէժդ անհուն,
Պիտի խաղաղես հոգին քո խռով.
Բայց ո´չ արեան դէմ կոչելով արիւն
Եւ մահի դիմաց մա՜հ սերմանելով...
Ո´չ, ի՜մ լուսաւոր, դու օր այն պահին
Երբ ընկած էիր տմարդ հարւածից,
Երբ թւում էր թէ աչքերդ մթին
Էլ չե՜ն պարզւելու թոյնից ու մաղձից,
Քո մէջ ուժ գտար պայծա՜ռ նայելու
Մարդկա´նց, ազդերի´ն, զարթնո´ղ աշխարհին.
Եւ խոցւած ձեռքով զինագրւելու
Եղբայրութեան նոր գաղափարներին.
Դու որ մեծերիդ մահը քո հոգում՝
Դեռ սուգերի մէջ՝ Չարե´նց ծնեցիր,
Ու ողջակիզւող սիրտդ նետեցիր
Կարմիր գալիքի հրի՜ն բորբոքուն,
Որ այդ բոցերում, զտւա´ծ, նորոգւա´ծ
Նորի՜ց ժայթքեցիր եղեգան փողից,---

Ո՜չ, ուրի´շ է քո հատուցման ուղին.
Քեզ, կեա՜նքի ուրիշ ճամփայ է տրւած...

Դու պիտի վրէժ առնես ապրելո´վ,
Ապրելով յամա´ռ, հազարապատի´կ,
Աւերումի տեղ, քո ստեղծելո´վ.
Աւեր Վանի դէմ, քո Երեւանո´վ.
Աքսորների դէմ՝ խուլ անապատից
Նորից տուն դարձող քո քարաւանո´վ
Դու պիտի ապրես այսպէ´ս, սրանո՜վ:

Շէնիքի հանդում մորթւած որբի տեղ՝
Աշնակցի հարսի տասնըչորս որդո´վ,
Մշոյ դաշտի մէջ սեւցած խոփի տեղ՝
Քո տրակտորո՜վ, քո ծուփ-ծուփ արտո´վ,
Մարութայ սարի մարած բոցի տեղ՝
Եոթն աշխա՜րհ ծնող՝ քո յօթ կայանով,
Տաթե՜ւի կուրցա´ծ դպրանոցի տեղ
Բիւր ակնով նայող քո Բիւրականո´վ
Հայոց արցունքաշ «կռոնկի՜» տեղակ
Սարէ-սար փռւած սեւ սուգի՜ տեզակ
Յախո´ւռն, կենսայո´րդ, սիրտը թո՜ւնդ հանող,
Հանճարիդ լոյսը աշխարհին տանող
Քո սէգ Սարեանո´վ,
Խաչատրեանո´վ,---
Դու պիտի ապրես այսպէ´ս, սրանո´վ:

Ոխի, մոլուցքի, մշուշի դիմաց՝
Քո սիրող, փարող, երազող սրտո´վ.
Դաւի, արշաւի, բիրտ ուժի դիմաց՝
Ազնիվ դաշինքի քո հին կարօտով.
Օտարականի պիտակի դիմաց՝
Օտարի դատին իր կեանքո´վ կանգնած,
Շիտա՜կ, շողշողո՜ւն քո Մանուշեանով,
Դու պիտի ապրես այսպէ´ս, սրանո´վ:

Պատմութեան երթում՝ անդուլ, հանապազ
Առաջինների շարքո՜ւմ քայլելով,
Պատմութեան հանդէպ՝ երեսդ միշտ պարզ՝
Քո ողջ էութեամբ նորի´ն փարւելով,---
Քո մաքառելո´վ,
Քո հաւատալո´վ,
Դու ի՜մ ժողովուրդ, դու ապրե´լ ես, կա՜ս,
Այսպէ´ս ապրելով...

Թող որ օրերս՝ իմ ճամբակէսին
Ծանրանան այսպէս խոհով ու խոկով,
Թող որ ալիքւի՜ իմ ողորկ հոգին
Քո անցեալ ցաւով, քո դժւար բախտով,
Ու վարդագոյնին քո Երեւանեան
Մերթ ստւեր ընկնի՜ քո Արարատից,
Արեւ օրերիս անձրե´ւ կաթկթի,
Ծիածանիս մէջ ամպերը մնա´ն,---
Դու՝ աներջանիկ, բայց մեծ սիրոյ պէս,
Դու ուրախ ժամիս՝ մորմո՜ք մշտակէզ,
Հոգուս պարապը, ափէ-ափ լցնող,---
Դո´ւ տխուր ժամիս՝ բերկրանք մշտաշող,
Ինձ հարստացնո´ղ, ինձ ազնւացնո´ղ
Եւ ինձ հաստատող դու միա՜կ իմ «ես»,---
Եթէ լցւած եմ՝ լցւած եմ քեզնով:

Թող որ փոխարէն գոռ մի անցեալի
Թագով ու թախտով, զօրով ու զօրքով,
Դու թողել ես ինձ՝ այրո՜ղ, բորբոքո՜ղ
Հայոց պատմութիւն՝ աղէտներով լի,---
Բայց դրա դիմաց ինձ տւել ես դու
Քո վերապրումի բերկրանբն անսպառ.
Բերկրանքն՝ ամէն մի նոր քարիդ համար
Կրկնակի´ խինդով ուրախանալու.
Բերկրանքն՝ աշխարհը զգալու խորքի՜ց
Եւ հասկանալու ամէն ինչ խորո´ւնկ.
Ժիր մանուկիդ մէջ՝ բացի մանուկից
Տեսնելու կեանքդ յաւերժող խորհուրդ.
Պարզ կոնեակիդ մէջ՝ հողերին ուրիշ
Հողիդ կորովը համբաւող աւի՜շ,
Ձեռքսեղմումի մէջ այլազգի հիւրիդ՝
Եղբայրութեան տօն ու խորհրդանի՜շ,---
Դու եղբայրութեան սեղանի կողքին
Դարիդ նոր խօսքը քո լեզւո´վ ասող
Դարիդ նոր բախտը քո բախտո´վ կիսող
Քո Արագածից հրթիռ ու երկինք
Սեւ բիբլիական քո աչքով տեսնող
Դարիր չյոգնած որոնո՜ղ հոգի
Ես ժառանգո՜րդըդ քո երգ ու վէրքի
Եթէ հպարտ եմ, հպարտ եմ քեզն՜վ:

Հպա՜րտ եմ որ դու քարտէզի վրայ
Քո արիւնով ես մերւած կարմիրին,
Որ զաւակներիդ վերջին ընտրանին
Մի վերջին անգամ զոհեցիր նրա՜ն
Որ արիւն տալով, արիւն առնելով
Նորոգւո՜ւմ ես դու՝ խառնւած նորին.
Թէ զօրանում է ուրիշը տարո´վ,
Դու զօրանում ես ժամո´վ օր-օրի´ն.
Այդպէս մահւան դուռն հասած ու դարձած
Տկար կազմւա՜ցքն է բուռ ապաքինւում.
Դու հազար ձեռքով ապրելուն կառչած
Հազար տեզերից կեանքո՜վ ես լցւում.
Ո´չ, չե՜մ հաւատում, այս երկնքի տակ
Քո հին երակին չկա´յ սպառում,---
Ես բարակ մի թել հիւսւածքում քո տաք,
Եթէ ապրում եմ, քեզնով եմ ապրում...
Քեզնով եմ ապրում,
Եւ ես բանաստեղծ,
Օրհնում եմ բախտս յետին այս երգով,
Որ աշխարհի մէջ, երկնքի ներքոյ
Աշխարհը թողած՝ ծնւել եմ այստե´ղ
Ու որդի՜ն եմ քո...
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#6  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:30

ՀՈՂ ՀԱՅՐԵՆԻ

Ուղեկիցս ծերունի էր մի բարեդեմ.
Կողքին երկու թոռներն էին թուխ ու սիրուն.
Երբ իմացավ հայ եմ՝ դեմքի բարին արդեն
Դարձավ մի տաք երջանկություն:
Այնուհետեւ Մոսկվայից մինչ Երեվան
Նա խոսում էր, ապա լսում, լսում սիրով՝
Շաբաթներով ջրի կարոտ մարդու նման
Հայերենը ըմբոշխնելով:

Ոսկերիչ էր: Ադանացի:
Ալիքները նրան Փարիզ էին նետել:
Ապրում է լա´վ: Ոսկերիչի ոսկի՜ ձեռքեր,
Ուր էլ լինեն՝ չեն ծանգոտի:
Բայց ի՞նչ օգուտ,--- ծերը նայում է թոռներին,
Ու ձայնի մեջ կարծես թե ծուխ է խտանում,
Խորթանո՜ւմ են զաւակները, ձեռքից գնում,
Թառամում է հայրենի բառը շուրթերին---
Ինքը ծեր է , ոտքի մեկը՝ գերեզմանում,
Դե´հ, այսօր կայ, վաղը չկա...
Իրենից ետ, ո՜վ իմանա,
Պիտի հիշե՞ն հայրենիքը ու հարենին...
Դրա համար հավաքել է ուժերը ողջ
Ու թոռներին Հայաստան է բերել այցի.
Տեսնեն թսղ գեթ, ու ճանաչեն, ու թող զգա՜ն,
Ու հող ունեն ու ժողովուրդ, լեզու ու տոհմ,
Եւ հոգու մեջ, գեթ մի կանթե՜ղ պահեն դարձի...

Ինքնաթիռը խրվեց գիրկը Հահաստանի,
Խառնվեցին ամպ ու Սեվան.
Հետո՜, հետո՜
Մեր նրբազգաց երկինքն ահա
Ամպի ճերմակ վարագույրը քաշեց մի կողմ,
Որ Երեւանը երեւա´...
Ծերուկն էլ չէր խոսում ինձ հետ: Շփոթահար՝
Մեկ թոռներին մոտն էր տանում ու մեկ՝ թողնում,,
Մեկ խոսակցում էր նրանց հետ, մեկ՝ մոռանում,
Եւ ինքնասույզ՝ պատուհանին գամվում նորից:
Իսկ թոռները, պատանեկան մի աշխույժով
Այս ու այն կողմ էին վազում զվարթաձայն,
Մեկ աջ, մեկ ձախ պատուհանին կպչում ուժով,
Ֆրանսերեն կանչում իրար ու ցույց տալիս,---
«Օ‘՜, Աղաղատ...
Օ՜, Եղեւան...».
Ֆրանսերե՜ն.
Դո´ւ Հյուգոյի հրեղեն խոսք,
Ու Վեռլենյան մարմանդ անձրեւ,
Հնար լիներ, կնստեի՝ առավոտից մինչ երեկո,
Կլսեի՜, դյութվածի պես, քաղցրահնչյուն բառերը քո,
Որպես շղարշ երաժշտություն, որպես Ռավե՜լ...
Ֆրանսերե՜ն.
Ուրեմն ինչո՞ւ պատանեկան այս շուրթերից
Քո բառերը այսպես խորունկ խոցում են ինձ,
Եւ այլափոխ արտաբերումը Աղաղատ
Թվում է ինձ գերյալ սարից մի աղաղակ,
Մի խոր, մի նոր տագնապի կա՜նչ՝ գերյալ սարից,
Ախ, այս անգամ առեվանգված քեզնով արդեն...

Վարում արդեն Երեւանն էր՝
Շառագունած արեգակից եւ իր քարից,
Երազի մէջ երեվացող քաղաքի պես
Անիրական եւ իրական...
Եւ իջնում էր ինքնաթիռը, իջնում էր ցած՝
Կարոտած ու տագնապալից,
Զույգ վիթպարի թեւը բացած՝
Պատրաստվելով իջնել, դիպչել, փարվե՜լ հողին...
Իսկ ծերունի՜ն,
Նա թոռներին ամուր գրկած,
Դեռ պլլված պատուհանին՝
Վա՜ր էր նայում լացակալած իր հայացքով,
Հայացք չէր դա, այլ պաղատանք, կանչ ու մրմո՜ւնջ,
Բոբիկ եկած ուխտավորի հույս ու աղոթք,
Այլեւ պահա´նջ,
Այլեւ բողո´ք,
Հո´ղ հայրենի,
Դու՝ Արշակի կերկեր լեզուն զորացնող շո՜ւնչ,
Փռվի´ր, փռվի՜ր ոտքերի տակ այս հեգ մանկանց,
Ու թող հանկարծ,
Ավանդական նույն հրաշքո՜վ մեր հայրերի,
Քեզ դիպչելով՝ խոսե´ն նրանց շուրթերը մունջ
Հայերենով մի արքենի,
Հո´ղ հայրենի...
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#7  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:31

***
Հպարտ, բյուրեղյա քո ծաղկամանում
Ահով նվիրած իմ ծաղիկները
Օրերով անջու՛ր, անջու՛ր են մնուն:

Ու կաթիլ- կաթիլ՝ թոշնած թերթերը
Արցունքներիս պես ընկնում են նկուն
Գրասեղանիդ սառը ապակուն…

***
Շարվել ենք շարված, կողք կողքի-
Շախմատի քարերի նման-
Ուզում ենք հաղթել մեկ մեկի-
Շախմատի քարերի նման.
Բայց մեկ է, զինվոր թե արքա՝
Հաղթենք էլ, իջնելու ենք ցած
Տախտակին նորերն են շարքի-
Շախմատի քարերի նման…
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#8  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:31

ԴԵՌ ՀԱՎԱՏԱ՜

Դու՝ փորձաքար իմ ժողովուրդ,,
Ինչքան էլ որ խոր մոլորվես,
Երկրպագես կուռքերին սուտ,
Ես մոր նման ներում եմ քեզ:

Դու՝ տաքգլուխ Սասնա Դավիթ,
Դու՝ իմաստուն Սասնա Մհեր,
Թեկուզ եվ ծեր ու ալեհեր,
Բայց մնում ես դու միամիտ:

Հավատացիր, թե հիրավի
Գարին դարձավ ընկուզաչափ,
Ու դուրս եկար քարանձաւվից
Ու խաբվեցիր դու չարաչար:

Այնքան դառն է կյանքդ ու գորշ,
Ու գալիքդ իրականում,
Որ փակում ես աչքդ ու քո
Խաբկանքին ես ապավինում:

Ու տեսնում ես ամեն ի´նչ վառ,
Թև ես առնում չեղած տեղից,
Նորոգվում ես բնազդաբար
Ու հառնում ես մոխիրներից:

Քո խաբվելն է քեզ պահպանում,
Ու հին խոսքդ՝ «Աստված կտա».
Դու՝ միֆերով ապրող մանուկ,
Դեռ հաւատա՜, դեռ հաւատա՜...
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#9  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:32

ԿԱՑԻՆՆ ՈՒ ԾԱՌԸ

Ասում են, երբ փայտահատը՝ կացինն առած
Մոտենում է, որ ճյուղատի ծառը կանգուն,
Ծառն զգում է կացնի շունչը մահատարած,
Ծառն զգում է, ինչպես մարդն է ահը զգում:

Ծառն զգում է եւ օրհասի իր բնազդով
Ճյուղերի մեջ, ճյուղերից ներս՝ լարված ցավից.
Հավաքում է հյութերը ողջ, սաղմ ու ավիշ
Ու մղում վար, արմատներն է մղում տենդով:

Զուր են սրում կացինները, զուր են սրում,
Կարծում են, թե այդ ես, որ կաս՝ թույլ ու հլու:
Բյուր անգամներ ճյուղատել են քեզ դարերում,
Բյուր անգամվա դու փորձ ունես ընձյուղելու...
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Սիլվա Կապուտիկյան

Сообщение:#10  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 21:32

ԷՐՎՈՒՄ ԵՄ, ԷՐՎՈՒՄ

Ես նրան տեսա իր մոլեգնության գերագույն պահին.
Հևիհև ռիթմից դեմքը փոխված էր - այլայլված, դեղնած.
Ականջը դոփող եղանակի տակ մի անմարդկային
Ծռմըռվում էր նա:
Իսկ երբ ցավագար պատեֆոնն արդէն մարեց շընչաբեկ,
Դեռ քըրտնաթաթաթախ երգապընակը ես ձեռքս առա.
Երգապընակը... Նրա երեսին տընաբույս մի ձեռք
Խև րոք-ն-րոլի ձայնագրություն էր կպցրել բարակ:
Քաղանթի տակից մեր գըրերն եին մանրիկ երևում,
Մեր երգն եր այնտեղ - "Էրվում Եմ, Երվում"...

Մըթնեցին ասես աչքերս հանկարծ,
Սեղմվեց հոգիս վիրավորանքից, զայրույթից, ցավից.
Թված, որ այստեղ, այս սենյակներում
Իմ Կոմիտասը - հրիցծ ու սրից հազիվ փըրկըված
Մի երորդ անգամ մեռնում է ցավից...

Դու, երիտասարդ!
Դու, որ նըշաձև սև աչքեր ունես և ունքեր կեռման,
Որ գեղեծիկ ես Արայի նըման,
Խորհել ես արդյոք, թե ինչքան՝էր պետք քո հին հայրերին
Զոհաբերություն, ոգի և գորով,
Որ մեր այդ երգը - Գողթան գուսանի դողդոջ շուրթերից
Դըժվար դարերի թոհուբոհերին
Տոկար ու հասներ ճարտարարվեստի դարին այս նորոգ
Ու դառնար խոսուն մի երգապընակ...
Եւ հիմա, հիմա դու հեշտ ու հանգիստ, անտարբեր սըրտով
Խեղդել ես նըրան ցելուլոիդի լըպրծուն շերտով,
Տըրորել խենել այդ երաժշտության սըմբակների տակ...
Ոչ, կանգնիր, կանգնիր,
Մի թողնիր, որ մեղկ այդ ալիքները կեսգիշերային -
Ովկիանոսների այն ափիծ եկած,
Քեզ - քաշած իրենց ալեպըտույտում - պոկեն քո ծառից,
Եւ դու - շյուղի պես մի հողմահալած -
Անտուն, անարմատ հածես աշխարով,
Չորանաս, ընկնես հեռու մի հողում:
Մի թողնիր, որ այն, ինչ որ դարերում
Թըշնամին անել ջարդով ու սըրով,
Չը կարողացավ
Արվի խոսքերի փաղաքուշ փայլով,
Ժըպիտով սիրուն,
Երգով, համբույրով ու գուրգուրելով...

Պոկիր, շուտ պոկիր երգապընակից
Կըրակե շապիկն այդ կանաչավուն.
Լըսում ես, օտար թաղանթի տակից
Հարազատ մի ձայն կանչում է ցավով,--
"Էրվում Եմ, Էրվում"...
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали



Вернуться в Բանաստեղծություններ