Սամվել Սոկրատյան

**Лариса Ахоян** » 22 фев 2019, 17:24

ՕՁՆ ՈՒ ՁՈՒԿԸ

Գոռ ալիքը նետեց ափ
Փոքրիկ մի ձուկ ուշաթափ,
Երբ դադարեց քամին գիժ,
Ձայնեց ձկանը մի սև իժ:

-- Հոգ չէ, եղբայր, եկ ինձ մոտ,
Ապրիր կյանքում արևոտ,
Եկ ու թիկնիր իմ կողին,
Բախտդ կապիր տաք հողին...

Ձուկը ձայնեց հեգնանքով.
--Դու էլ արի ինձ հետ ծով,
Լավ չէ՞ ապրել լողալով,
Քան փոր մաշել սողալով...

**Կարինե Կարինե** » 22 фев 2019, 17:26

ՃԱՌԱԽՈՍԸ

Հին ճառախոս,
Մի նոր ժողով,
Նոր կրակոց՝
Մաշված փողով...
Նորից մեկին
թքեց-մրեց...
- Մեր մեջ սա է խոչընդոտը,
Այս ավելորդ մոլախոտը:
Լեզուն քոքից պետք է պոկել,
Մեր շարքերից սրան ջոկել,
Ժողովրդի ունեցվածքին
Այս թալանչին
Ծուռ է նայել,
Միրգ է պոկել տանձի ծառից
Կոտրած մատով...
Բայց արի տես՝ ճառախոսը
Չի հագենում երկու հատով,
Կուլ է տալիս ծառն արմատով...

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 18:22

Բարձեց էշին տերը արի
Ամբողջ քոչը եղած սարի,
Յուղ ու պանիր, նաև չորթան,
Պատրաստվեցին սարից տուն գան:
Քիչ միտք արեց, մի քիչ խորհեց,
Հաստ գլուխը տերը քորեց,
Ասավ, « Էշիս բեռն է սակավ,
Թոնրի համար բարձեմ և կավ,
Բեռը ծանր լինի որքան,
Էշը արագ կերթա այնքան»:
Ինքն էլ ելավ, մեջքին բազմեց,
Էշի համար մեծ բեռ կազմեց:
Էշը շարժվեց տոտիկ-տոտիկ,
Գյուղն էր հեռու, մահը՝ մոտիկ,
Բեռը էշին երբ որ նեղեց,
Էշը իր ուղիղ ճամփան շեղեց,
Թեև լարեց ուժը հետին,
Կոտրած մեջքով ընկավ գետին,
Վերջին անգամ շարժեց պոչը,
Դիմելով իր չար տիրոջը,
- Դու վատ մարդ ես, անկուշտ, ագահ,
Թեպետ տեր ես, բայց ավանակ...
Էշը սատկեց, տեղում մնաց,
Տերը էշի բեռով գնաց..

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 23:22

« Մասունքներ Շիրազից»
Էջ 1.

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 23:24

« ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ »

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 23:26

«ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ»
ԷՋ 1.

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 23:30

«ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ»

ՅԱՍԱՄԱՆԻ ԿԱՊՈ՜ՒՅՏ ԶԱՆԳԵՐԸ...

Նամակ Սամվել Մոկրատյանին
Երբ խոսք է բացվում Շիրազի մասին, իմ հուշերում հառնում է հեռավոր 1958-ի մայիսր։
Կիրովականի Գորկու անվան գրադարանում ընթերցողների հանդիպումն էր հանճարեղ Շիրազի հետ։
Չեմ նկարագրի ներկաների խելահեղ հրճվանքր և Շիրազի մանկական, անկրկնելի ժպիտը։
Անմոռաց հանդիպումից հետո գնացինք անտառ։ Բացվել էին մայիսյան յասամանները։
Յասամանների ծաղկեփնջերը կապույտ զանգակներ են՝ ասում էր Շիրազր։
Նոր-Այրի գլխավորությամբ Կիրովականի երիտասարդ գրողների միավորման սկսնակ պոետներ՝ Մհեր ԲԵԺանյանը, Նորիկ Սաֆարյանը, Սերո Անտոնյանը և ես, իրար ընդմիջելով, կարդում էինք Շիրազի բանաստեղծություններր։
Շիրազր մատչելի՜, մատչելի՜, սրտաբաց ու մարդամոտ...
Խորովածի ծուխը իր բուրումներով բռնել էր անտառի կեսը, և ամբողջ աշխարհում
ղողանջում էին յասամանի կա¬պույտ զանգերր...
Սիրելի Սամվել, «Մասունքներ Շիրազից» քո հուշերի գիրքը մոտեցրեց, արթնացրեց և
իմ հուշերի վրա թիթիեռնիկի պես թռվռաց այն գունագեղ, աստվածային օրվա պատկերր։
Քո գրքի րնթերցումից հետո իմ ունկերում նորից ղողանջում են հեռավոր 58-ի խելահեղորեն ծաղկած յասամանների կապույտ զանգակները։
Ով տեսել է Շիրազին, ճանաչել նրա պոետական խառնվածքը նույն զգացումներն է ունենալու
և նրանք՝ ովքեր նոր են առնչվելու Բանաստեղծի մեծության հետ։
Դու անդավաճան ընկերն էիր Շիրազի՛ շատ էիր մտերիմ նրա հոգուն։
Քո տան սենյակներից մեկր կահավորել էիր

**samvelsokratyan** » 22 фев 2019, 23:31

«ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ»

այնպես, որ հյուրընկալվելիս Շիրազը իրեն զգար, ինչպես իր տանը։
Շիրազյան սենյակ՝ մենք այդպես էինք անվանում քո տան աշխատասենյակը։
Քանի, քանի՜ անգամ ենք քո հյուրընկալ հարկի տակ, բարիքներով ծանրաբեռնված սեղանի շուրջ լիաթոք ուրախացել. Երգել, ասմունքել ու հարբել, Սիրվարդ Մեսրոպյանի շուրթերին շողշողացող շիրազյան բանաստեղծական խոսքի արնաքամ գինով և համբուրել հրաշք պոետի Արարատ ճակատը։

Ակնառու շնորհներով օժտված իմ առակախոս ընկեր, ափսոս, հազար ափսոս,
որ դու չես տեսնելու «Մասունքներ Շիրազից» քո հուշապատումի ծնունդը։
Հավատալով, որ իմ ձայնր պիտի հասնի քեզ,( ո՞վ է իմանում Տիրոջ գործերր), հայացքս հառած երկնային անտես ոլորտներին, ահա՛ շշնջում եմ.
«Շնորհավոր նոր գրքիդ ծնունդը»։

Գիտեմ, որ այդտեղ կրկին հանդիպում Ես Շիրազին՝ իրեն հայտնիր րնկերաբար,
որ Ռազմիկ Պողոսյանը կրկին արտասանում է.
Ծիածանների լարերը վրան
Ինձ քնար տվեց երկինքը մի օր...
Կուզեի նստել մի քարի վրա
Եվ անվերջ նայել իմ Արարատին...
Եվ ասա, որ ամեն մայիսի էլի ղողանջում են յասամանի կապո՜ւյտ զանգերը...

Հավերժ քո ընկեր՛ Ռազմիկ Պողոսյան

**samvelsokratyan** » 23 фев 2019, 00:06

«ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ»
ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

Գարուն էր, ձնհալ, ամենուրեք առվակներ էին քչքչում, Երևանի Աբովյան փողոցով իջնում էինք Հրապարակ։ 1948 թվականն էր, զինծառայության մեջ էինք։
–Չգնա՛նք Շիրազին տեսնելու,– դիմեց ինձ Արթուրը, որ բնակվում էր Հենց Աբովյան փողոցում և ծառայում էինք միասին։
–Գնանք, տան տեղը գիտե՞ս, քեզ ճանաչո՞ւմ է։
–Ոնց թե, էլ ի՜նչ Երևանցի, որ Շիրազի տան տեղը չիմանա, այն էլ ես, գիտե՞ս քանի՛ քանի անգամ ենք Աբովյանով վեր ու վար արել նրա Հետ, անունս էլ գիտի, ինչ է, դու չե՞ս ճանաչում Շիրազին։
–Հեռվից մի երկու անգամ տեսել եմ, անՀարմար եմ զգացել մոտենալ, բայց Ավետիք Իսահակյանին տեսել եմ, հետը զրուցել, անցած տարի եկավ մեր զինվորական գունդր, Հանդիպում ունեցավ զինծառայողների Հետ: Մի բանաստեղծություն էլ ես էի գրել, ներկայացրի, կարդաց ու ասաց. «Ոչինչ, լտվ է, Հայրենասիրական է, աշխատիր ավելի լավացնել, հղկելու կարիք կա»։
Շիրազին սպասելու կարիք չեղավ, իր տան մուտքից դուրս եկավ փողոց ու մոտեցավ մեզ ՝ ասելով.
–Դու Արթուրը չե՞ս, էս ո՞ւմ կսպասեք, ժամադրվա՞ծ եք, երևի աղջիկների կսպասեք։
-Այո՛, Արթուրն եմ, Շիրա՚զ, լավ է, որ անունս չես մոռացել, մի տարի է, որ ծառայում եմ բանակում... Աղջիկների չենք սպասում, եկանք Ձեզ տեսնելու, ընկերս է՝ Սամվելր՝ Կիրովականից, գրելու փորձեր է անում, ծանոթացե՛ք։
–Լավ անուն է,– և ձեոքբ մեկնեց թեթևակիորեն,– Սամվելներ շատ են Հարկավոր, որ Մասիսներր գերությունից փրկեն...,- այսքանը ...Եվ բաժանվեցինք :
Ընկերոջս ցույց չէի տալիս, բայց ինձ երջանիկ մարդ էի Համարում, որովհետև ծանոթացել էի Շիրազի Հետ՝ մեր ազգային Հպարտության։
Հանգստյան օրերին թույլտվություն էինք վերցնում ու Արթուրի Հետ լինում էինք իրենց տանը, թափառում մարդաշատ Աբովյան փողոցով, ժամերով քայլում էինք Շիրազի տան մոտակայքով, որ մեկ անգամ էլ, թեկուզ Հեռվից, տեսնենք մեծ բանաստեղծին...

**samvelsokratyan** » 23 фев 2019, 00:08

«ՄԱՍՈՒՆՔՆԵՐ ՇԻՐԱԶԻՑ»

ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ ԿԻՐՈՎԱԿԱՆՈՒՄ

Զինվորական ծառայությունս ավարտել էի, զորացրվել ու աշխատում էի Կիրովականի տրիկոտաժի ֆաբրիկայում։ 1950 թվականն էր։

Ձեռնարկության տնօրեն Սերգեյ Աբելյանր խորհրդակցության ժամանակ Հայտնեց, որ ՀովՀաննես Շիրազը քաղաքում է և գալու է մեր կոլեկտիվի Հետ Հանդիպելու։ Երևի ամենից շատ ես ուրախացա։ Աշխատանքի ավարտին ողջ կոլեկտիվս Հավաքվել էր մուտքի մոտ: Եվ աՀա Շիրազը, երեք մեխակ ձեռքին, մոտեցավ մի քանի րնկերների Հետ, բարևեց գլխի շարժումով, նայեց չորս բոլորը, ու Խմբով շարժվեցին դեպի դահլիճ։ Ես քայլում էի իր կողքից^ Բայց Համարձակությունս չէր բավարարում, որ Հիշեցնեի ով լինելս...
Շիրազը շրջվեց, նայեց բազմությանն ու կամացուկ շշնջաց.
–Գալիս է ուղտերի քարավանբ։
Դահլիճր նախօրոք հարդարված էր, ծաղիկներ էին գրված սեղանին գեղեցիկ ծաղկամաններով:
Շիրազը բարձրացավ բեմ ու իր մեխակներր զգուշությամբ տեղավորեց ծաղկամանում։
Շիրազի մասին ճառեր ասվեցին, ասմունքողներ եղան Շիրազի ստեղծագործություններից։
Ձեռնարկության տնօրեն Սերգեյ Աբելյանր դիմեց դաՀլիճի լեփ-լեցուն Հանդիսականներին.
–Եթե ուրիշ ասմունքողներ կան, խնդրեմ, բարձրացեք ամբիոն։
Ես, թեև չէի նախապատրաստվել, բայց Համարձակություն ունեցա մոտենալու ամբիոնին։ Շատ ասելիք ունեի, մինչդեռ կարծես պապանձվել էի, կարկամել, բառեր չէի գտնում ասելու, և այսպես մի քանի րոպե:
ԴաՀլիճում սկսեցին քչփչալ ու աղմկել... Նայեցի Շիրազին և գոտեպնդվեցի։
Հայացքս նրան ուղղած արտասանեցի մի շնչով.
Ուզում եմ սեղմել Քո ձեռքը,
Եվ կուրծքը, Եվ հոգիդ իմով,
Որ երգս դառնա Երգիդ նման ծով...