Сообщение:#24 arevazag » 20 мар 2013, 12:21
Հարյուրամյա զրույց
-Որտե՞ղ են մեռնում թիթեռնիկները,
Որոնց թևերը պոկել են մարդիկ:
-Ուղևորվում են դեպի եթերը
Սև մրջյունների կարծր ուսերին:
Տիեզերքը սոսկ ցավն է ճանաչում
Հուսահատության արցունքում բեկված:
Իմ բարի թիթեռ, դու չես մահանա
Չտրվես հանկարծ կանչերին պաղած:
-Թե չեմ մեռնելու՝ մարմինս փխրուն
Խնջույքի սեղան դեռ պիտի լինի
Կյանքի արյունոտ կերի շղթայում
Արյունից հարբած սև մրջյուններին:
-Չհամարձակվե՛ս, ես եմ քեզ ասում:
Դու բուրգի դուռ ես ու տեղով շունչ ես
Ազատ հևացող արձակ դաշտերում,
Դիմացիր մի քիչ, փրկելու եմ քեզ:
Հայաքդ իմ մեջ թարթող կարոտն է
Զրահ կոպերով քեզ կպաշտպանեմ:
-Աուրելիանո, սա վերջին երգն է,
Որ դեռ ունակ եմ սրտիցս պեղել:
-Կմորթեմ դրանց՝ սև մրջյուններին,
Բույնը կքանդեմ զենքերով անտես,
Ու միայն այնժամ կարոտիս միջից
Հևոտ կժպտաս ու դուրս կճախրես:
Մինչ հարյուրամյա փոշին նստելը,
Մինչև աստղերը թափվեն կապույտից:
Մթնշաղի մեջ քեզ կտամ թևեր,
Թեկուզ դա պոկեմ իմ երազանքից
2012