*
Օրերն ընկում են ձյուների պես՝
Ճերմակ ու կապույտ մշուշ հագած,
Ընկնում են անդարձ, անդառնալի,
Ու մեղմիկ սարսուռ-ծլնգոցով
Փչում է օրերի սառը քամին՝
Սառցակալում են օրերն ընկած:

Թեթեւ թեքվում է մեջքը թեթեւ,
Ու սայթաքում է քայլքը, դառնում
Անխուսափելի անկումի հետ,
Ինչպես մանուկների աղաղակներ՝
Քամին հուշերի ձայնն է խառնում:

Ճամփան դառնում է անմեկնելի,
Անհորիզոն ու անծայր, անվերջ.-
Ծածկվում է մի տեղ սառցե երկիրը,
Ու մարդն ընկնում է հավերժի մեջ:

*
Մարդկային երթը օրորվում է ծույլ
Երկար, անսահման դարերի միջում.-
Ես աշխարհ եկա մենակ ու տխուր
Ու լուռ կանգնեցի շարասյան վերջում:

Անվերջ տառապած, ճմրթված ու հին,
Անթիվ ձեռքերում քրքրված արդեն՝
Ինձ փոխանցեցին ծիծաղի մի լաթ,
Որ տխրությունից իմ հոգին սրբեմ:

*
Քամին ծառերի չորացած կողերից
Բվվոց է հանում,
Բուքն անտառների մռունչն է փռում
Մայթերի վրա,
Եվ անապաստան մի տխրություն կա,
Որ կծկվում է օձիքների մեջ.-

Հավիտենության կանչը լսելիս
Քանդվում է հոգին,
Եվ թվում է ինձ,
Թե մեր մարմինը ոչ թե հողից է,
Այլ՝ արցունքներից:

*
Անսահման անուշ քնքշություններով
Երկնքի ճերմակ հողերը թափվում
Եվ հողագնդի խոր փոսերի մեջ
Թաղում են ճերմակ պատարագների
Եկեղեցական մի փոքրիկ ծեսով,

Իսկ մենք ժպտում ենք,
Միշտ էլ ժպտում ենք
Ձյան տաքությունով ապրելու հույսով:

*
Ձյուներն սպիտակ շրթունքների պես
Իջան ինձ վրա,
Ծածկեցին մարմնիս վերքերը բոլոր,
Եվ ինձ պատմեցին աստղերի մասին
Եվ կրկնում էին, թե աստղեր չկան,
Իսկ ես մոլորված հիանում էի
Մութի մեջ հանգչող
Նրանց սպիտակ թրթռումներով:
Նրանք ինձ ասին, թե աստղեր չկան,
Եվ լալիս էին տաք համբույրներում
Եվ կրկնում էին, թե աստղեր չկան,
Նրանց մորմոքը չէի հասկանում:

Եվ նրանք ասին, թե մահ էլ չկա,
Մեռնում ես, կրկին հարություն առնում,
Ես հավատացի, եւ մի պահ միայն
Անգոյությանը տվեցի կյանքս
Եվ այլեւս չվերստացա:

...Ու վերադարձ

Մեծ կամուրջների ուսերին դրված
Փողոների սեւ ու սառած դիեր:
Սյունաշարքերի տխուր պատարագ:
Եվ դիակների երկու կողմերում
Վառվող մոմերի շշուկն եմ լսում,
Ես՝ մենավորիկ կեսգիշերային մի հողարկավոր,
Ես քարշ եմ տալիս փողոցների դին
Թռչող շենքերի լաբիրինթոսում:

*
Իմ սրտում ասեղներ կան ցցված,
Տառապանքի սուտակե ասեղներ,
Եվ ասեղներ կապույտ,
Որ տեր-աստծո նման կարոտն է արձակում
Հայոց աստվածների բարձունքներից:

Իմ սրտում ասեղներ կան,
Որոնք օր ու գիշեր
Գործելով հորինում են
Տառապանքի դեղին, դեղնամշուշ մի երգ:

Եվ դու զարմանում ես՝
Թե ինչպե՞ս է փռված
Ասեղնագործ անծայր մի մեղեդի
Քո տաք ճանապարհի դեղին փոշու վրա:

Քո թափանցիկ ոտքերը
Տրորում են փափուկ այդ մեղեդին-
Եվ ասեղներ փայլուն,
Ծածկելով սիրտս,
Իմ սրտի թելերից հյուսում են
Ասեղնագործ մի երգ:
Ժամանակի բոլոր ասեղները
Մեխված են իմ սրտում:

Դու գալիս ես, որ մեկ-մեկ
Հանես այդ ասեղները,
Կամ մի վերջին ասեղ մխրճես իմ սիրտը:
Իմ սրտում ասեղները արեւի ճառագայթներ են,
Քրքրված արշալույս եմ պահում ես իմ կրծքում:

Մեռածների Աշտարակ

Մեռածների թիվը աշտարակ է բարձր,
Որտեղ ապրում ենք մենք
Մեր չլիզված հոգու մենկությամբ:

Ծնվողները ճերմակ երամներով
Բարձրանում են երկինք:

Ժամանակի բոլոր աստվածները
Իրենց ոտքերի տակ
Բարձրանում են այդ սեւ աշտարակը,
Բարձրացնում են այնտեղ,
Ուր մութ հոգիների խլությունն է երգում,
Բարձրացնում են կյանքի ցավոտ մի տքնությամբ
Ու խուլ ճարճատյուն է լսվում տիեզերքում:

Մեռածների թիվը բարձր աշտարակ է,
Որ թե Բաբելոնի աշտարակի նման փլվի հանկարծ՝
Բոլոր ժպիտները,
Բոլոր արքաները,
Բոլո՜ր, բոլո՜ր, բոլո՜ր աստվածները կթափվեն ցած,-

Աստվածատիպ այրեր կելնեն անդունդներից,
Աստվածատիպ երգեր կփայլակվեն ցած,

Աստվածատիպ այրեր կելնեն անդունդներից,
Աստվածատիպ երգեր կփայլակվեն մթում՝
Որ ստեղծեն դարձյալ Աշտարակ ու Աստված:

*
Սփռոցների տակն պահված սեղանների վրա
Ժամանակը բախտի խաղաթուղթն է բացում.-
Խառնակույտ է՝
Քամին
Անհնազանդ երգով լցված գավաթներից
Հանում է դեմք,
Գլուխ,
Մի պղպջակ-արկած,
Եվ ամեն մի բացվող խաղաթղթի տակին
Պարտվողների անշունչ մի բանակ է պառկած:

*
Մեզ խտուտ են տալիս.-
Ծիծա՜ղ, ծիծա՜ղ, ծիծա՜ղ:
Ծիծաղ մարդուն, հողին ջրին,
Քանզի այդպես է միշտ՝
Ծիծաղը դարձնում է մեզ ապակի,
Եվ ցավի մի հարվածով
Մեզ փշրելը դառնում է զարմանալի դյուրին: