Ամեն անգամ արբելիս,
Չարչարվում եմ սիրելիս,
Մտածում եմ թե ինչպես,
Գարեջուրը դարձավ մեզ:

Հ.Հ.Հ. "Հայտնի Հայ Հանճար"

***
Ծով գանձեր եմ դեռ շռայլում, բայց խորանում իմ սրտի
Չի պակասում թեկուզ մի շիթ ծով դարանում իմ սրտի,
Տես ինչ հրաշք է միշտ գործում հանելուկը բարության, -
Ինչ տալիս եմ՝ այն է մնում գանձարանում իմ սրտի:

Հովհաննես Շիրազ

***
Հին ու նորի կռվի ճամփեն դեռ երկար է, սիրտ իմ, կաց,
Երազիդ պես դեռ աննվաճ Մասիս սար է, սիրտ իմ, կաց,
Կաց, որ վերջին զարկդ զանգես Ազատն ի վեր, ի Մասիս,
Ախ, վերջ չկա, կյանքը սկիզբ ու պայքար է, սիրտ իմ, կաց:

Հովհաննես Շիրազ

***

Վաղն ի՞նչ կտա, բայց ո՞վ գիտե և ճշմարիտն ո՞վ կասի,
Գինի տուր ինձ, ուրախանանք այս լուսնի տակ, իմ լուսին,
Շատ գիշերներ դեռ կշողա նա երկնքում այսպես ջինջ,
Բայց չի գտնի մեզ այս կյանքում ու չի հիշի մեր մասին։

***
Անուշաբույր ու կաթնաթույր, Տեր իմ, ղու ես արարել ինձ,
Գեղահասակ, նման բարդու ու նոճու ես արարել ինձ,
Բայց այնպես Էլ չհասկացա, աշխարհի ճոխ այս խնջույքում,
Ո՜վ նկարիչ արարչագործ, թե ինչու՞ ես արարել ինձ:

***
Ես եմ, գինին, նվագածուն եւ խուլ անկյունն այս գինետան,
Ո'չ ահ ունեմ դատաստանի եւ ո'չ Էլ հույս ողորմության,
Սիրտս ու հոգիս ողողել եմ մրուրի մեջ կարմիր գինու,
Օ՜, ազատ եմ հող ու ջրից, հուր ու քամուց ես հավիտյան:

***
Սիրտ իմ այս մութ առեղծվածի պատասխանին չես հասնի, չէ,
Կորովամիտ իմաստունի միտք ու բանին չես հասնի, չէ,
Քանի դեո կաս կյանքը դրախտ դարձրու գինով անապական,
Վերին դրախտ, ի՞նչ իմանաս, կհասնե՞ս թե՞ չես հասնի, չէ:

***
Հույսի ծառին բերք գտնեի, երանի՜,
Բան հասկացող խելք գտնեի երանի՜,
Ա՜խ մինչեւ ե՞րբ այս գոյության զնդանում.
Դեպ անգոյը ելք գտնեի երանի։

***
Եթե կույր չես, աչք իմ, գերեզմանը տես,
Խառն ու շփոթ այս աշխարհի բանը տես,
Արքաներ ու իշխաններ են հողի տակ,
Սիրուններին մրջյունի բերանը տես։

***
Բարձր է հնուց աշխարհն Հայոց ու Մասիսը երկնադետ.
Իմ խոր հոգին էն բարձունքին խոսք է բացել Նըրա հետ՝
Անհաս բանից, ըսկզբանից, երբ չըկան էլ դեռ չըկար,
Մինչև վախճանն անվախճանի քնընում է դարեդար։