Ես քո մասին
Արդյոք ի՞նչ եմ մտածում:
Ես քո մասին
Ախար ի՞նչ եմ մտածում:
Բայց թերևս
Ամենից շատ` մտովին
Կորուստներս է,
Որ հաշվում եմ գտածում

***


Մեղուն ինքն էլ չգիտե,
Թե խայթելիս կսատկի,
Ցողունն ինքն էլ չգիտե,
Որ կթոշնի` թե ծաղկի:
Դու, որ մարդ ես` ոչ մեղու,
Ոչ էլ ցողուն մի անշունչ,
Ամեն մի' ձաղկիր,
Ամեն մի' շտկիր:

***


Շնախոտ լինի,
Թե գինձ ու կոտեմ՝
Ինչ էլ տալիս են,
Ասում է՝ կուտեմ:
Մարսողությունըդ
Ասենք թե սուր է,
Բայց, խելքի՜դ մեռնեմ,
Բա խե՜լքըդ ու՞ր է:

***


Նա սուտ է փչում: Թե սուտը բռնես -
«Որսորդ եմ» կասի:
Անհամի մեկն է: Ասես՝ անհամ ես -
«Նոր սորտ եմ» կասի:
Մարդ է սպանել: Ու եթե բռնես
Հանցանքի տեղում՝
Էլի՜ կգտնի արդարացումը.
«Հերոս եմ» կասի:

***


Դուք հիշո՞ւմ եք.
Գործը միշտ էլ
Մեր ձեռքով էր
Գլուխ գալիս,
Բայց - թե ինչո՞ւ -
Նրան էին
Մեծարանքով
Գլուխ տալիս

***


Սարն ի՞նչ գիտե՝
Տուժն ինչ է,
Չշտապողը՝
Ուշն ինչ է:
Թե դատարկ է
Անցյալդ,
Ի՞նչ իմանաս՝
Հուշն ինչ է:

***


Տաքն ի՞նչ իմանա,
Թե պաղը ինչ է:
Վե'րքը կիմանա,
Թե աղը ինչ է:
Նա', ով շատերին
Կսկիծ է տվել,
Ինչպե՞ս իմանա,
Թե դաղը ինչ է

***


Մեր տունը մեկ չէ,
Մեր հալը մեկ է,
Գնալը՝ տարբեր,
Բայց գալը մեկ է:
Թող որ ծիծաղով
Տարբերվենք մեկ-մեկ,
Ի՜նչ տարբերություն -
Մեր լալը մեկ է:

***


Թե ասեմ`
Բոց կլինի,
Թե չասեմ`
Խոց կլինի:
Ինքդ ասա.
Ես ի՞նչ անեմ,
Բա իմ բանը
Ո՞նց կլինի:

***



Իմ սրտի սյունը
Տեղից խախտել են...
Իմ տան սրբերը
ՈՒ՞ր են - գաղթել են...
Փառք ու հաղթանակ
Իզու՜ր մաղթեցին,-
Չգիտեմ՝ ովքեր.
Բայց ինձ հաղթել են...

Եղիշե Չարենց


Նետե՜լ է երկաթե մի ձեռք
Դեպի վեր ոսկի մի ծնծղա1.
Բռնկվել է ոսկի ծնծղան,
Դարձել է արնածոր մի վերք։
Վառվել է երկնքում հակինթ
Ու ծորում է արյունը յուր կեզ,—
Զոհվե՜լ է երկնքում վճիտ.—
Ինչքան լա՜վ է հատնումը հրկեզ.
* * *

Ինչ որ լավ է՝ վառվում է ու վառում,
Ինչ որ լավ է՝ միշտ վառ կմնա.
Այս արև, այս վառ աշխարհում
Քանի կաս՝ վառվի՛ր ու գնա՛։
Մոխրացի՛ր արևի հրում,
Արևից թող ոչինչ չմնա, —
Այս արև, այս վառ աշխարհում
Քանի կաս՝ վառվի՛ր ու գնա՛։
* * *

Տեսնում եմ՝ արևի վրա
Վրնջում են ձիեր ոսկենալ,
Մերկացել են աղջիկները խելառ,
Ու ծծում են շրթերը նրա։
Բորբոքվել են շրթերը շոգ,
Համբուրում, բուրում են կեզ,
Վախենում են — մնան անշող.—
— Ախ, այնպե՛ս ուզում եմ — քեզ։
* * *

Բորբ մի աղջիկ զարկեց ձեռքով իր բոց կոնքին
Ու վերևից խնդաց զվարթ ու ոսկեձայն.—
Հազար վարդեր կրակվեցին շուրջը, կողքին,
Հազար խաշխաշ1, ու գարնան օր, ու ծիածան։
Քաղցր ծփաց հեշտանք ու տապ, թույն ու գրգիռ
Դաշտերը խաս ծաղիկներով ծփծփացին.—
Աշխարհը — ալ, նարնջագույն, վառքը — կարմիր,
Ողջը — հրա՜շք ու խնդությո՜ւն արեգնածին...