Քար կամ հավերժություն

Երբ լռության մեջ
Գիշերները
Կրճտում են ատամները իրենց`
Հարատևության մի շող է ընկնում
Քարերի վրա,
Որոնք նույնիսկ
Իրենց բացակայության
Միջուկի մեջ
Ապրում են`
Ժամանակի թևին քնած...

***

Իմ աչքերի
Հեղուկ տարածության մեջ մնացին
Գինով երկրակամարը
Եվ կամուրջը`
Ժամանակի անվախճանությունը մեզ կապող:

***
Իմ ափերի մեջ ճշմարտությունն է
մոմի պես վառվում
ու դառնում է երգ…
2002թ.

***
Ես գնում եմ նկարելու այս գիշերը
Փթթող նռնենու ճյուղերին հյուսված
Ճերմակ հեքիաթում:
2002թ.

***
Իսկ նավակները,
հի˜ն նավակները`
Իրենց վախեցնող կանխատեսությամբ
Հաստատում են ինձ
ասես աշխարհի
անխախտ լինելը…
2002թ.

***
Ու խշշոցի մեջ ինչ-որ անսահման
Հարազատ մի բան շամանդաղի պես
Աղոթում է լուռ
Անմոռուկների երկնագույն-ճերմակ
Քարանձավներում…
2002թ.

***
Սեր էր,
Երգ էր
Ու հաց…
Դու մնացիր
հեռու-հեռվում,
փոքրիկ կղզյակ…
Քո մեղավոր ձեռքերի մեջ`
Անմեղ ծաղիկ..
Զանգերի ձայն…
Լռության ճիչ…
…Պարապությունը լցվում էր
սիրով,
Իսկ արբեցումի այդ դաշնության մեջ
Դեռ չապրած մի քիչ`
Կարոտ էր ծնվում…
Մութը գործել էր
շքե˜ղ,
մի շքե˜ղ վարագույր…
Կաթնամշուշից խմորվում էր սեր.
Այդ սերն ապրում էր
Ծամկալի նման
Իմ վարսերի մեջ,
Հետո` կաթկթում…
2004թ.

***
Մրսում են ծառերը,
օգնեցե́ք նրանց,
Ծածկեցե́ք նրանց…
Արեգակնավառ
ցոլափոխանքով…
2001թ

***
Եվ այս երկնագույն սարսուռից մի պահ,
Ու գլխապտույտ ապրումից գուցե
Ծնվո́ւմ են, այո́,
աստվածներն իրենք
և խելագարվում…
1999թ.

***
Քանի դեռ մենք կանք, մահը չկա,
Իսկ հենց որ նա գա, մենք չենք լինի…
1999թ.