ԱՍՈՐՈՒՀՈՒՆ

Հույժ քաղցր է ինձ նորից խոսել քեզ հետ,
Զի նմանվել ենք իրար, թշնամանքն է մարել՝
Այնքա՜ն անարդար է հիմա շրջանցել քեզ՝
Իմ հավատարմության առաջին փորձաքար՝
Կարմիր, հզո՜ր, կարմիր ասորուհիս...
Արի անխոս ու լուռ մերժենք իրար,
Վասնզի ես նույն Արան եմ մնացել,
Իսկ սերն այս, սերն այս լոկ իմն ու քոնը չէ՛...
Դարերի արմատներ է ձգել, դարերի,
Այրարատյան երկրիս բարդիների նման.
Արի մի անգամ էլ մերժենք իրար,
Ինչպես «գետն Երասխ» կամուրջներն է դրժում,
Ու հարազատ դաշտերում է միայն հանգստանում։
Ու մերժելուց հետո արի խոստովանենք,
Որ ժամանակը քեզնից Շամիրամի հուռութքները տարավ,
Իսկ ինձ թողեց հավերժ վերադարձող
Եվ այս բարդիների շուքում բեղմնավորվող
Հավատարմությունն իմ Արայի՝
Դյութվո՜ղ, բայց հարություն առնող
Հավատարմությունը Արայի՝
Ուրմիայի ջրերի պես կապույտ,
Տիգրիսի պես ներհուն,
Տեր Զորի պես այրող
Ասորուհիս.
Ժամանակը ինձ Նուարդից չզրկեց,
Բայց դու քեզ Նինոսից էլ զրկեցիր...

Շնորհակալություն եմ հայտնում բանաստեղծություններս այս կայքում հրապարակողներին: