Իմ գյուղի կաս- կարմիր արևը,
Եղինջոտ գարունը՝ համով,
Ջան -ջիգյարն ու քաղցր բարևը
Եվ երկա՜ր օրհնանքը՝ ծանոթ․․․

Իմ գյուղի ծննդկան երկինքը,
Աստղերը՝ ծոցիս մեջ գգվող,
Հարազատ աշխարհի երկունքը
Եվ կլոր կոնքերը ճկվող․․․

Իմ գյուղի անտերտեր աղոթքը,
Մշակը՝ եզան հետ լծվող,
Ցելի մեջ դեռ խրված իմ ոտքը,
Քրտինքս՝ հողի մեջ ծծվող․․․

Իմ գյուղի հանաքն ու շիտակը,
Ցամաքած պռունկը իր գետի,
Հեղեղած՝ իմ հոգու անտակը
Հատակից՝ այսօրվա ,,հե՜յ- գիդին,,․․

* * *

Քո աչքերի մեջ
Իմ թռիչքները գուցե չկային,
Բայց մի հայացքից
Թևս կբացվե՜ր․․․
Եթե կանչեիր ,
Հաստատ կգայի
Երկնքից խռով
Հրեշտակի պես...

Շա՜տ սպասեցի,
Լռութան դիմաց
Դուռս ճռռալով
Տարուբերեցի,
Կանացի բոլոր
Մեղքերը քնած
Զարթնեցին թեպետ,
Սակայն ներեցին...

Բայց ոչ կանչեցիր,
Ոչ էլ դու եկար,
Հիմա ուր նայես
Թախիծ է կպչուն,
Որ քո ամպերում
Չմնաց երկար,
Վերջին թևաբեկ
Հրեշտակի չուն...

14 մարտի
2017

Քո հացի մեջ էլ
Աղ չկար, ախպերս,
Արտասուքով հունցած
Հայու հաց էր,
Քանզի արդարութուն
Ծնող մերը
Արնոտ լաչակ կապած
Մի բոզ քած է․․․

Ծածկել է երեսը՝
Քամակը բաց արած,
Ով հասնում ճմթում է
Ազդրերը՝ դյուրին․․․
Որ հիմա, առանց քեզ,
Ասում ենք շվարած՝
Հացի հետ միշտ հիշենք
Հաց Բերող Աթուրին․․․

Ո՞նց եմ այսուհետ
Սեղան նստելով,
Հանգիստ ծամելու
Պատառը հացի
Եվ ատամիս տակ
Խիղճս սաստելով,
Ո՞նց եմ նայելու
Երկիր, քո լացին․․․

Չէ, էլ նշխարք չէ,
Կամ՝ հաղորդություն,
Հացիս արյունն է
Հաց արարողի,
Ես ինքս ինձնից
Առա խորթություն,
Թե արժանի չեմ,
Երկիր, քո հողին․․․

Եվ արդարության
Թշերին՝ շիկնած,
Հաց եմ կպցնում,
Պեծերը՝ կողին,
Որ չհամարեք
Դեռ, պաքարն՝ ընկած,
Փոխարինում եմ
Ես Հաց Բերողին․․

* * *
Միտք էր ,ծնվեց,
Բարուրեցի,
Տաք ու քնքուշ
Պարուրեցի,
Գուրգուրեցի,
Փայփայեցի,
Չոռ ու ցավից
Պաշտպանեցի․․․
Ծոցիս դրի,
Քիչ մեծացավ ,
Ծնկիս ,ուսիս
Թրփոշացավ,
Հագուկապով
Զուգի թեթև
Ու մարդամեջ
Ելանք թև-թև ․․․
Մեկը ճերմակ
Թուշը շոյեց,
Մեկը կճատ
Քիթը գովեց,
Մեկը կանչեց
Ու տարավ տուն,
Մինչև ծեսով
Տվի մարդու․․
Հիմա գնա՞մ
Գլուխլվա․
Վախենամ, որ
Դուրսը մնամ,
Վախենամ,
Որ չեն հավանել,
Իրենց կարգին
Չի դավանել․․․
Նազուկ պահած
Մի երեխա,
Գոմ ու ախո՞ռ․․
Էդ ի՞նչ տեղ ա․․․
Ասի՝ ափսո՜ս․․․
Ասի՝ մեղա՜․․․
Հո թալան չի՞
Էդպես չեղավ․․.
Անտեր հո չի,
Գնամ բերեմ,
Մարդ է, խոզ չի․․․
Ախր մեր եմ․․․
Բայց չգտա,
Աղի -մաղի,
Կորցրեցի
Տնով, սաղին․․․
Մինչև եկավ
Գուշակ գնչուն,
Ասավ՝ զուր ես
Փնտրում, ինչու՞,
Տես, երկնքի
Երամի չուն,․
Դարձել է նա
Ճախրող թռչուն…

* * *
ՔՆԱԹԱԹԱԽ ՀԵՔԻԱԹ

Յոթ գլխանի դև է
Սա, արնածուծ հրեշ,
Պոչը պատ է տվել,
Երկիր, ու խեղդում է,
Երախները բաց են՝
Մեկ-մեկուց գեշ,
Հուր կրակի միջով
Մեզ հեղձում է․․․

Ես ինչ անեմ հիմա,
Թե որ հնար չեղավ,
Դանակն առնեմ, կուլ տա,
Հանց հեքիաթում,
Ինչպես թագավորի
Աղջիկ դարձած տղան՝
Պատռեմ հսկա փորը՝
Ակնթարթում․․․

Երկիր, քեզ ազատեմ
Լծից երկարատև,
Բացվի աղբյուրներիդ
Առատ հոսքը,
Որ մարմինդ գրկած ՝
Տա լույսի թև,
Արդարության, սիրո
Արևաբեր հոսքը․․․

Ու հեքիաթի վերջում ՝
Այս իրական,
Խնձորաթափ լինի
Արտամետի,
Մեզ, բոլորիս հասնի
Թե՝ մեկական,
Մնացածը թողնենք
Հավերժության գետին․․․

ՄԱՐՈ ԵՐԿՆԱՓԵՇՅԱՆ
19 մարտի 2017

* * *
Ում ներսից
Մի պստիկ կայծ կպչի,
Թող վերցնի
Ու փողոց դուրս գա,
Չոր մարխն իր
Թե մարխիս դիպչի,
Իմացեք,
Խանձահոտ կգա․․․

Ու պեծ-պեծ
Կրակ կառնեն
Խռոված սրտերը
Մեր՝ բոսոր,
Ում հացը
Որ մահու չափ դառն է,
Թող փողոց
Ելնի հենց այսօր․․․

17 մարտի
2017

***
Ո՞վ գիտի՝
Ի՞նչ է մտածել աստված
Ինձ ստեղծելիս.
Հոգնե՞լ է, ննջե՞լ,
Թե՞ առանձնապես
Արարիչն ասված
Իմիջիայլոց է
Կողերս փնջել...

Ու ձեռքի հետ էլ
Կավս է ձևել,
Ինչպես չմերսված
Քերուկը` պատի,
Տաշտից պոկելով՝
Քուրան է նետել,
Որ հետո կյանքս
Զնգոցով դատի...

Դրա համար է,
Ախ հա, երևի,
Ներսս դեռ մոխիր,
Ու կրակը՝ շեջ,
Մի բերնի հուր էլ
Փչի վերևից՝
Խնկամանս հին
Լցվում է տաք շեղջ…
2016