Այս պատ­մու­թյու­նը եր­կու սի­րող հո­գի­նե­րի մա­սին է, որը պետք է դրա­կան ավարտ ու­նե­նար: Սա­կայն իրա­վի­ճակն այն­պի­սին է, որ նրան­ցից մեկն իրեն ծեր է հա­մա­րում, մյու­սը` լք­ված: Տղա­մար­դը ցան­կա­նում է լքել կնո­ջը` նրան հա­մա­րե­լով բա­վա­կան երի­տա­սարդ: Կինն ան­կեղ­ծո­րեն խոս­տո­վա­նում է, որ չի ու­զում կորց­նել նրան` ասե­լով, որ վա­ղը նրա­նից առաջ կա­րող է ին­քը մա­հա­նալ` դառ­նա­լով ինչ­-որ խե­լա­գա­րի զոհ կամ գու­ցե բեռ­նա­տար մե­քե­նան վրա­երթ կա­տա­րի: Ու թեև տղա­մար­դը հաս­կա­նում է, այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ իրեն բա­վա­կան ծեր հա­մա­րե­լով մեր­ժում է` ասե­լով, որ իրենք պետք է գի­տակ­ցեն միմ­յանց չսի­րե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը: Հան­դի­պում են ևս մեկ ան­գամ: Տղա­մար­դու մի­ակ ցան­կու­թյունն այն էր, որ կինն իրեն ըմբռ­նու­մով մո­տե­նար: Նո­րից նույն բա­ռերն է ասում, գտ­նում հո­գում եղած ամե­նա­ճիշտ խոս­քե­րը, իսկ նա զար­մա­ցած լսում է` ասե­լով, որ կյան­քը հա­վերժ չէ: «Նա մի­ակ մարդն է, ով գո­յու­թյուն ու­նի ինձ հա­մար»,- ինքն իրեն ասում է կի­նը:
- Իմ մեջ ինչ­-որ բան ար­դեն ավարտ­վել է, ինչ­-որ բան վեր­ջա­ցել,- ասում է տղա­մար­դը,- իսկ դու սքան­չե­լի ես: Սիրտս կտոր-կ­տոր է լի­նում, գե­ղեց­կու­հի՛ս, պատ­րաստ­վում էի զան­գա­հա­րել, սի­րե­լի՛ս: Տես­նում ես, որ­քան ծի­ծա­ղե­լի եմ, ծե­րու­թյունս նկա­տե­լի է նույ­նիսկ բա­ռե­րի ընտ­րու­թյան հար­ցում: Այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ ես խո­սում եմ ոչ վաղ անց­յա­լի պա­րե­րի, կոշ­իկ­նե­րի, սվի­տեր­նե­րի մա­սին: Փոր­ձի՛ր եր­բեմն: Եթե ես վա­ղը մա­հա­նամ, ո՞վ կլի­նի քո կող­քին: Սիրտս մաս-­մաս է լի­նում, նա­յիր, թե ինչ տեսք ու­նեմ: Ես հի­սուն տա­րե­կան եմ, դու` քսան: Այժմ գնա՛, խնդ­րում եմ: Թո՛ղ ձեռքս, սի­րու՛նս, դու մեկ ու­րիշ­ը կգտ­նես, ավե­լի ու­ժեղ ու ամուր, որի կա­րիքն ու­նես և որին ար­ժա­նի ես: Գնա՛, տե­սե՞լ ես ինձ վա­զե­լիս: Ես տե­սել եմ, անց­յալ օրը, դան­դաղ էիր վա­զում ինձ չկորց­նե­լու հա­մար: Հոգ­նել եմ: Հե­ռա­ցի՛ր: Այո՛, գի­տեմ, որ ինձ ես սի­րում, մի՛ կրկ­նիր: Լռի՛ր: Դեռ չեմ մա­հա­ցել, և այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ ասում եմ` ո՛չ, հե­ռա­ցի՛ր:
Նա հնա­զանդ­վեց: Հե­ռա­ցավ:
Զգո՞ւմ էր արդ­յոք ար­յու­նը երակ­նե­րում… Ընկ­նում է: Նրան նկա­տում են գլ­խա­վոր մայ­րու­ղու վրա: Փաս­տաթղ­թե­րի մեջ հայտ­նա­բե­րում են մի ազ­գա­նուն, որին պետք էր զան­գա­հա­րել բա­ցա­ռա­պես ար­տա­կարգ իրադ­րու­թյան դեպ­քում մի­այն, բայց երբ հե­ռա­խո­սը զան­գում է, տղա­մար­դը չի պա­տաս­խա­նում. կար­ծում է նա է և չի ցան­կա­նում, որ­պես­զի վե­րա­դառ­նա:
Կնոջ շուն­չը կտր­վում է, երակ­նե­րը` վտանգ­ված են: Խոսում են անոթ­նե­րի խցան­ման մա­սին: Գա­մե­լով վի­րա­հատ­ման սե­ղա­նին, պատ­րաստ­վում են ծակծ­կել, մեջ­քը ետ են տա­նում, գտ­նում սիր­տը, ժա­մա­նակն է նրան վի­րա­հա­տե­լու, փր­կե­լու: Ան­շուշտ կա­րող է մա­հա­նալ: Վտան­գա­վոր մի­ջամ­տու­թյուն է: Բժիշ­կը ցնց­վում է, պատ­րաս­տում է կար­դի­ոգ­րամ­մա­յի ապա­րա­տը, որի բազ­մա­թիվ էջե­րից ար­դեն պարզ է դառ­նում մահ­վան ել­քով արդ­յուն­քը: Բժիշ­կը մեղք չու­նի, եթե կի­նը վի­րա­հատ­ման ժա­մա­նակ հանձն­վում է: Պար­զա­պես եր­բեմն այդ­պես էլ է պա­տա­հում: Պետք է դա իմա­նալ: Նա նա­խազ­գուշ­աց­նում է, խնա­մում, ապա հա­մոզ­վում արդ­յուն­քի ճշգր­տու­թյան մեջ:
«Ես մա­հա­նա­լու եմ»,- ինքն իրեն ասում է կի­նը:
«Առանց նրա կմեռ­նեմ»,- ինքն իրեն ասում է տղա­մար­դը` չի­մա­նա­լով, որ կի­նը պայ­քա­րում է ապ­րե­լու հա­մար: Քայ­լե­լիս հա­ռա­չում է: Ձեռ­քե­րով գր­կում նրա իրա­նը: Կարմ­րում է, մե­նակ է աշ­խար­հում, ու հան­կարծ մտա­բե­րում է, որ մի օր նույ­նիսկ եր­գել է երի­տա­սարդ երևալու հա­մար: Դա մե­քե­նա­յում էր: Իջեց­րել էր ապա­կին ու դր­սի կող­մից ազատ ձեռ­քով թրխ­կաց­նում էր: Եր­ջա­նիկ էր այդ ժա­մա­նակ:
Երի­տա­սարդ կնոջ սիր­տը ցան­կա­ցած ժա­մա­նակ կա­րող էր կանգ առ­նել: Երա­կը խցան­վում էր: Նրան խնա­մում են մինչև վի­րա­հա­տե­լը, բայց անօ­գուտ, կինն ան­տեղ­յակ է. նրա­նից թաքց­նում են իրա­կա­նու­թյու­նը, ինչ­պես և տղա­մար­դուց, որին նույն­պես ոչինչ չեն հայտ­նել: Հա­մե­նայն դեպս, նա շն­չում է, երակն աշ­խա­տում է, թեև ոչ լի­ար­ժեք: Նա չի հակ­վում` զգա­լով, որ պետք չէ: Պատ­կե­րաց­նում է, որ երա­կը կա­րող է ընդ­հատ­վել ու մե­կընդ­միշտ հո­րի­զո­նա­կան դիրք ապա­հո­վել:
Տղա­մար­դը վեր­հիշ­ում է ամեն բան ու մտա­ծում մի­այն նրա մա­սին: Խմում է, բայց անօ­գուտ… չի օգ­նում: Խելա­գար­վե՞լ էր արդ­յոք, երի­տա­սար­դա­ցե՞լ, երբ ըն­կեր­նե­րի հետ նրան ընթ­րի­քի էր հրա­վի­րել: Մի՞­թե կինն էր իրեն հաշ­իվ տա­լիս, երբ տղա­մար­դուն ան­հար­մար վի­ճա­կի մեջ էր գցում: Սե­ղա­նի տակ ծա­ծուկ բռ­նում էր նրա ձեռքն ու ական­ջին շշն­ջում.
- Ա­ռա՛ջ, գնա­ցինք, այժմ մի­այն քեզ հետ եմ ու­զում լի­նել:
Նա գի­տեր, որ դա եր­կար տևել չէր կա­րող:
Թույ­նը երակ­նե­րում հայտ­նա­բե­րե­լուց հե­տո, կի­նը տե­ղից չի շարժ­վում, ասես ոչինչ էլ չէր պա­տա­հել: Բայց գիշ­ե­րն զգում է, որ սիր­տը տագ­նա­պի ահա­զանգ է կան­խո­րոշ­ում, ինչ­-որ տա­րօ­րի­նակ ու իրա­կան զգա­ցո­ղու­թյուն, որն էլ նրա մահ­վան պատ­ճառ է դառ­նա­լու:
Տղա­մար­դը շա­րու­նակ խմում է, իսկ այն հար­ցին` արդ­յո՞ք իրեն լավ է զգում, պա­տաս­խա­նում է, որ կգե­րա­դա­սեր խմել երի­տա­սարդ աղջ­կա ար­յու­նը:
- «Երի­տա­սարդ աղ­ջիկ»,- կրկ­նում է նա,- չեմ ճա­նա­չում նրան…
Մինչ­դեռ շր­ջա­պա­տի մարդ­կանց կար­ծի­քով վեր­ջինս ար­դեն հան­դերձ­յալ աշ­խարհ գնա­լու ճա­նա­պար­հին էր: Նա խեն­թա­նում էր:
Նա ասես մե­քե­նա լի­նի: Շար­ժիչ: Պոմպ: Ավե­լի շուտ կհանգ­չի, քան մենք կհասց­նենք ­նո­րո­գել: Կինն ու­զում էր վս­տահ լի­նել իր ծեր տղա­մար­դու հար­ցում, ու­զում էր խո­սել մի շարք ման­րուք­նե­րի մա­սին, բայց ոչ այն­քան բա­ցա­հայտ. փոր­ձում էր խնա­յել նյար­դե­րը: Իր կար­ծի­քով վի­րա­հա­տու­թյուն էր բաց սր­տի վրա: Աղ­ջի­կը նրան է սպա­սում: Չի հա­մար­ձակ­վում զան­գել: Կար­ծում է, այդ ներ­քին ահա­զան­գը կեղծ է, շատ կցած­րա­նա, եթե նրան ասի, որ գու­ցե առա­ջինն ինքն է մեռ­նում: Այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ այն, որ նա իրեն նույ­նիսկ կապ­տած երակ­նե­րով էր գե­ղե­ցիկ հա­մա­րե­լու, կաս­կա­ծից վեր էր: Քթա­ծա­կերն ասես ման­յակ լի­նե­ին ան­կեն­դան պա­րա­նո­ցին: Թեև ալ­կո­հո­լի օգ­տա­գործ­ման հան­գա­ման­քը լավ բա­լա­սան է վեր­քի հա­մար, այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ դեռ զգում է նրա համ­բույ­րնե­րի ազ­դե­ցու­թյու­նը: Նա այն­քան սիր­ված է եղել…
Մի օր նա այս­տեղ կվե­րա­դառ­նա: Թերևս ինքն այլևս այդ­տեղ չի լի­նի: Տղա­մար­դը համ­բու­րում է սա­վա­նը, այ­նու­հետ դուրս գա­լիս տա­նից: Բա­նա­լին թաքց­նում է դր­սում:

Կի­նը խոս­տա­նում է, բայց ու՞մ… ո՞վ պետք է ու­ժեղ լի­նի ու պայ­քա­րի: Նա անընդ­հատ երկն­քին է նա­յում և հո­գին նրան հանձ­նում: Վա­խե­նում է մա­հա­նալ: Իրեն ու­ղեկ­ցող չկա: Նա իրեն չի սպա­սի: Նա­մակ է թող­նում, իբրև կտակ, որ իր չվե­րա­դառ­նա­լու դեպ­քում նա­մա­կը բնա­կա­նա­բար նրան հանձ­նե­ին, ար­ցունքն աչ­քին, ձեռ­նո­ցը հա­գած, նվազ շն­չա­ռու­թյամբ ասե­լով հետևյա­լը.
- Վերց­րե՛ք, պահ­պա­նեք, պա­րո՛ն, լա՛ց եղեք, բայց մի՛ տա­ռա­պեք:
Նա բա­ցե­լու էր այն, այդ նա­մա­կը, բայց ոչ այն­պես, ինչ­պես մյուս­նե­րը, որոնք կնոջ մոտ էին վե­րա­դառ­նում քիչ քա­նա­կով, բայց մեծ ծրար­նե­րի տես­քով, կար­ծե­լով, թե այդ­տեղ իր ապա­գան է բա­ցա­հայ­տե­լու: Ի պա­տաս­խան ու­ղարկ­ված նա­մա­կի, նա եր­բեք բառ ան­գամ չի գրում, նույ­նիսկ չի էլ բա­ցում, որով մեղմորեն տե­ղե­կաց­վում է հան­դիպ­ման չկա­յա­նա­լու մա­սին:
Տղա­մար­դը քայ­լում է, խմում, ոտ­քերն ասես դան­դաղ կտր­վում են գետ­նից: Մա­զերն է պո­կում, ապա դրանք պա­հում ձեռ­քե­րի մեջ, այ­նու­հետ խց­կում է գր­պան­նե­րը, ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ հա­նում ու այ­տին դնում: Եր­բեմն պա­տա­հում է աչ­քերն ամուր փա­կած վի­ճա­կում զգում է երի­տա­սարդ աղջ­կա բույ­րը: Բայց երբ շր­թունք­ները մո­տեց­նում է, փոքր­-ինչ բա­ցում համ­բու­րե­լու հա­մար, շուն­չը կտր­վում է: Սկ­սում է հա­զալ:
Բուժ­քույ­րը ժպ­տում է երի­տա­սարդ աղջ­կան, անզ­գա­յաց­նողն ասում է, թե քնե­լու հա­մար բա­վա­կան է հաշ­վել մինչև տա­սը:
- Խոս­տա­նու՞մ եք,- հարց­նում է աղ­ջի­կը: Վա­խե­նում է` արթ­նա­նա ըն­թաց­քում:
Տղա­մար­դը քայ­լում է: Նրա մա­սին է մտա­ծում: Նա­յում է ու­րիշ­նե­րին, ու­րիշ զույ­գե­րին ու նրանց երե­խա­նե­րին: Իրեն ինչ­-որ բան է պա­կա­սում, ձեռ­քը դա­տարկ է: Իր ձեռ­քը: Խմում է: Թա­փա­ռում: Խմում է, վեր­հիշ­ում անց­յա­լը, նո­րից է խմում, երե­րում ավազ­նե­րի մեջ: Իսկ մո­տա­կայ­քում գտն­վող երե­խա­նե­րը շա­րու­նակ հար­ցեր են ուղ­ղում իրենց մայ­րե­րին. ցան­կա­նում են իմա­նալ մա­հա­ցե՞լ է արդ­յոք օրեր շա­րու­նակ հա­ճախ ան­տա­ռում քնող փն­թի պա­րո­նը: Տա­րօ­րի­նակ է այդ­պես ծածկ­վե­լը` փա­թաթ­վե­լով հին սա­վա­նի մեջ:
Մե­կու­սաց­ման հա­մար անհ­րա­ժեստ պա­րա­գա­նե­րը պատ­րաստ են: Գա­լիս է պատ­գա­րակ փո­խադ­րո­ղը, վերց­նում «սր­տից վի­րա­վոր» կնոջ շար­ժա­կան ան­կո­ղի­նը: Փոս փո­րե­լու և նրան այն­տեղ իջեց­նե­լու ժա­մա­նակն է:
Տղա­մար­դու լայն բա­ցած աչ­քե­րը զար­մանք են ար­տա­հայ­տում: Տես­նում է իր վրա քնք­շո­րեն հակ­ված փոք­րիկ երե­խա­յի: Բռ­նում է ձեռ­քը: Սուր ցավ է զգում հատ­կա­պես աջ ձեռ­քում: Սիր­տը կանգ է առ­նում հան­կարծ…
Իսկ դր­սում մի ու­րիշ սիրտ է ար­յու­նա­քամ լի­նում: