ՈԳԵՇՆՉՄԱՆ ՊԱՀԻՆ, ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏԸ ԴԱՌՆՈՒՄ Է ԱՍՏՎԱԾ

Ոգեպաշտություն:

Ոգեհարցուկ են ՀԱՆՃԱՐՆԵՐԸ: Ոգիանում են հորինելիս: Լեգենդանում՝ Ոսկեմուժում Հավերժության:
Հիպնոսում են Հոգին Հորինվածքները Ոգեշունչ:
Տիեզերքի հետ են բարբառում Հոգիները Ոգեվառ:

Չկա Արվեստ առանց Ոգեշնչման:
Ոգեշնչումն Արվեստ է ինքնին:
Ոգեշնչվել՝ նշանակում է լինել երջանիկ:
Ստեղծագործական թռիչք է ծնում Ոգեշնչումը: Հրաշագործ Ակունքը նրա անհայտ է մեզ: Ինքնապարփակ: Չի՛ օբյեկտիվացվում:
ՈԳԵՇՆՉՄԱՆ ՊԱՀԻՆ, ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏԸ ԴԱՌՆՈւմ Է ԱՍՏՎԱԾ:

Տրամաբանական կատեգորիաները բացասումների հետևանք են և ընդգծում են անկարողությունը մտավոր պրպտուների, որոնք անխուսափելիորեն հանգեցնում են հակասության՝ կախարդական շրջան, ուր դեգերում է միտքն անհուսորեն՝ գիտակցելով անելանելիությունը իրավիճակի, որը չունի լուծում վերջնական:
Տրամաբանական կատեգորիաները տեսողական պատրանքն ընդունում են որպես իրականություն ու խճճվում սարդոստում բացասման բացասումի:
Իռացիոնալ Միտքը դահի՛ճն է տրամաբանական կատեգորիաների և Արարի՛չը մտածողության պոետական:

Պարադոքսներ է ծնում տրամաբանությունը տրիվիալ, իսկ պարադոքսները գերեզմանափոր են դառնում տրամաբանության:
Ինտուիցիան ինտելեկտուալ, Զարտուղիներով Երազատեսությունների Զարթմնի, թափանցում է խորքերը ՀԻԵՐՈԳԼԻՖՆԵՐԻ ԹԱՓԱՆՑԻԿ, պեղում ՆԵՐՈՒԺԸ ԿԱՄՔ՛Ի ԱՐԱՐՉԱԳՈՐԾ, արարում Մտապատկերներ Մետաֆիզիկ, Միֆեր Գեղագիտական, Միստերիաներ՝ Անդրաստղային Սիմֆոնիաներ ճառագայթող:
ՃԱՆԱՉՈՒՄ Է Տիեզերքն իրեն Պահերին Աստղային, փառաբանում Հանճա՛րն իր շուրթերով Բանաստեղծների Ընտրյալ՝ Գեղագիտական Էլիտայի ԱՆՍԱՍԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ հավաստող:
Աստվածնե՛րն են հառնում Արիացի հոլովույթից Հիպերիրականության Հիլողոիստական, շնչավորում շնչերակը Հրաշագործությունների պերմանենտ, էմանացիաներով Էմոցիաների իմանենտ:
ԱՐՁԱԳԱՆՔՆԵ՛ՐՆ ԵՆ ԱԴԱՄԱՆԴՎՈՒՄ ԴԱՐԵՐԻ ՆԵՅՏՐՈՆԱՅԻՆ, ՔՈՒՐԱՅՈՒՄ ԱՐՔԵՏԻՊԵՐԻ ԱՆՄԱՀ:

ԱՐՎԵՍՏԸ Հայելին է Ճշմարտության Վերազանցական, որն արտացոլում է Իրականությունն Անիրական՝ պարփակված Տարածության մեջ անտեսանելի և Ժամանակի՝ աներևույթ…
ԱՐՎԵՍՏԸ ճակատամարտում է ինքն իր դեմ. զինաթափվում է ու նորից նետվում գրոհի՝ արբեցած Ոգով ինքնաբավության ինքնանպատակ: Ճակատամարտն այդ միֆական զուրկ է Զորավարներից ու զորագնդերից, որոնք ոչ հաղթում են, ոչ էլ՝ զինադադար հայտարարում կամ ազդարարում ավարտը պատերազմի…
ԱՐՎԵՍՏԸ ճանաչում է ինքն իրեն ճանաչողության սահմաններից այն կողմ, Ոլորտներում Վերացությունների Վիրտուալ, ուր Իդեան ու առարկան նույնանում են՝ ամփոփվելով Անհունության մեջ Անվերջության…

Զգայությունը զգում է հուզականությունն իր հանապազ որպես Քվինտ-էսենցիան Գոյության Համատիեզերական:
Զգայությունները ինքնաբավությամբ են բավարարում գոյությունն իրենց ինքնագոհ, ինքնությունն իրենց ինքնազմայլ:
Զգայուն է Հյուլեն յուրաքանչյուր, ընդերքից որի խորհրդավոր Ճառագում են Տեսիլներ գաղտնախորհուրդ՝ բազմություններն իրերի Արարող:
Զգայատենչ են արարածները: Զգայապաշտական է աշխարհայեցողությունը նրանց: Զգայապատրանքներով են կերտում հուզավառ՝ Պատկերացումներն իրենց Գեղագիտական:
Գերզգայականությամբ է օժտված Անհունը Հիլոզոիստական, Արգանդից որի Հրե ժայթքում է ԱՆՄԱՀ ՀԱՆՃԱՐԸ ԱՐԻԱԿԱՆ:

«Կամք»-ը չունի ձև, բովանդակություն, սակայն կերտում է շարժման ընթացքում բազմությունները ձևերի անթիվ, արարում պատրանք գոյեղենության հարաբերական, փոթորկում ահեղ՝ Տիեզերական Քաոսում Հիերոգլիֆները «Գոյ»-ի, հետո՝ կործանում ու ծնում նորից հար ու հավիտյան.
Անիշխանական է իր էությամբ.
Քվինտ-էսենցիան է Բացարձակ Շարժման.
Իռացիոնալ է.
Ածանցյալն է իր՝ Մետաֆիզիկան.
Հյուլեների մեջ Արյունի Հրե, Սաղմերն է վառվում Ցանկասիրության,
Ձավի, Ցնորքի.
Տանջահարում է արարածներին, հալածում մինչև մահ ու գերեզման.
Ալեկոծում է Օվկիանն Աստղային.
Ոգեշնչում է Հանճարին Երկեր Տիեզերական.
Ամենազո՛ր է.
Գահ է բարձրանում Գահակալի հետ.
Սանձազերծողն է Պատերազմների սահմռկեցուցիչ.
Թ՛ե երջանկության, թ՛ե դժբախտության պատճառն է հավերժ.
Լույսն ու Խավարը Մետաֆորներն են Նրա ինքնաբավ.
Ե՛վ նզովում ենք, և՛ պաշտում ՆՐԱՆ օր ու ժամ, ամեն ակնթարթ.
ՀՐԱՇԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆՆ Է ԿԵՑՈՒԹՅՈՒՆԸ ՆՐԱ ՀԱՆԱՊԱԶ:

Փիլիսոփաները հերքում են իրար: Փիլիսոփայությունը մնում է կիզակետում իմաստնասիրության՝ որպես Հանգույց Գորդյան, որը հիպնոսում է իմաստասերներին ասկետ, Հայելիներով Համայիլների Աստեղային, անդրադարձումները որոնց բազմահրաշ, բազմապատկում են հալյուցինացիաները բանականության՝ ՌԵԼՅԱՏԻՎԻԶՄԸ ճանաչողության բացարձակացնելով:
Երևակայությունը բանաստեղծականացնում է գոյությունը օբյեկտների, փորձը՝ ընդգծում անկայունությունն օբյեկտիվության, որը փոփոխվում է անընդհատ, սահամանափակ տարածության մեջ ու տևողության՝ անտրոհելի:
Տրամաբանությունը փորձարկում է համառորեն հնարավորություններն իր սահմանափակ, Ինտուիցիան՝ հաստատում Հեգեմոնիան իր համակարգում Բացարձակի՝ որպես ֆենոմեն ինքնապարփակ, պսակը որի Գեղագիտությո՛ւնն է Մետաֆիզիկական:

Փիլիսոփայությունը կամում է սրբագրել հակասությունները բանականության եռաչափ, ճիգերով մտածողության ինտուիտիվ: Ճեղքում է փակուղիները գիտակցության դասական, դուրս է գալիս Տիեզերք, խորասուզվում Անհունը Մեհենագրերի Մենտալ, ուր Արքայությո՛ւնն է սկսվում Գոյության Տրանսցենդենտ:
Փիլիսոփայությունը դաշինք է կնքում ԿԱՄՔԻ ԱՐՎԵՍՏԻ հետ, որը բարձրագույնն է գեղագիտական աշխարհընկալման ձևերից:
Համաձուլվում են ԵՐԱԶՆ ու ՄԻՖԸ՝ դառնալով Պսակը Ճանաչողության: