Ծնվել է 1961թ. հուլիսի 6-ին ք. Երեւան։
Ծառայել է ԽՄՀՄ ԶՈՒ-ում՝ Աֆղանստանում եւ պարգեւատրվել «Արիության» մեդալով։
ՀՀ ՆԳՆ Հատուկ գնդի 1-ին վաշտի հրամանատար։ Ակտիվորեն մասնակցել է ՀՀ Արարատի (Երասխ), Նոյեմբերյանի, Տավուշի, Կապանի, Վարդենիսի, Սիսիանի, Գորիսի եւ ԼՂՀ Շահումյանի շրջանների ինքնապաշտպանական եւ ազատագրական մարտերին։
1991թ. ամռանը մեկնել է Շահումյան։ Խորհրդային բանակի աջակցությամբ ադրբեջանական օմոնը մտավ Բուզլուխ եւ Մանաշիդ։ Չնայած ուժերի անհամեմատելի գերակշռությանը՝ չհամարձակվեց Էրքեջ մտնել, որովհետեւ վախենում էր Բուզլուխի եւ Մանաշիդի անտառապատ փեշերից սպասվող հարվածներից։ Ջիվանը դիրքից դիրք եւ զինվորից զինվոր անցնելով ղեկավարում էր մարտը։ Նման կազմակերպված դիմադրությունը խուճապի մատնեց ադրբեջանցիներին։ Ջիվանը կազմակերպեց օղակված գյուղից դուրս գալը եւ Վերինշենից դեպի Բուզլուխ, Մանաշիդ եւ Էրքեջ ձգվող ճանապարհների խաչմերուկին նոր դիրքեր գրավելը։ Նա ընկերների հետ դիրքավորվեց Շամփրապտուկի բարձունքը տանող ճանապարհին, փակեց այն։ Նպատակ ունենալով գրավել բարձունքը՝ թշնամին հարձակման անցավ։
1991թ. հուլիսի 20-ին Ջ. Աբրահամյանը Նիկոլայ Հայրապետյանի եւ Վարդան Տերտերյանի հետ ընդունեցին իրենց կյանքի վերջին մարտը։ Թաղված է «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում։
ՀՀ Ազգային Հերոս (հետմահու, 20.09.1996)։
