СТАНЬ VIP

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵՐԱՆՅԱՆ

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵՐԱՆՅԱՆ

Сообщение:#1  Сообщение Harutin » 31 мар 2011, 21:27

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵՐԱՆՅԱՆ

Hovhannes Yeranyan.jpg
Hovhannes Yeranyan.jpg (10.87 кб) Просмотров: 2120
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team
Информация: Показать детали

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵՐԱՆՅԱՆ

Сообщение:#2  Сообщение Harutin » 31 мар 2011, 21:28

ՆՈՐ ՏԱ­ՐԻ


“Sovet... post Sovet” շար­քից




Արևի տակ եր­կար ըն­կած մնա­լուց դեղ­նած թեր­թի մեջ փա­թա­թե­լով թու­թու­նի ծու­խը և ներս քաշ­ե­լով թո­քե­րը, հայրն ասաց.

- Ամե­նա­կարևորն էն ա, որ Նոր տար­վա հա­մար պարտք չա­նենք:

Նա ծեր էր ու իմաս­տուն, և տղան վս­տահ էր, որ հայ­րը չի սխալ­վում, թեև չգի­տեր, թե ին­չու է հոր հա­մար անա­սե­լի դժ­վար Նոր տար­ուն որևէ ազ­գա­կա­նից պարտք ու­զե­լը, չէ՞ որ մի քա­նի ամ­սից փո­ղը վե­րա­դարձ­նում էին, սա­կայն պարտ­քով արած Նոր տա­րի­նե­րին հայ­րը տրա­մադ­րու­թյուն չէր ու­նե­նում, չէր խմում, ու բո­լոր չորս զա­վակ­ներն էլ զգում էին, որ այդ­պի­սի Նոր-­տա­րի­նե­րի նրա ու­րա­խու­թյունն ար­հես­տա­կան է` ուշ տա­րի­քում ու­նե­ցած իր զա­վակ­նե­րին սե­փա­կան նեղսր­տա­ծու­թյունն ու տրտ­մու­թյու­նը չփո­խան­ցե­լու ջանք:

- Ի՞նչ կա ֆուտ­բո­լի մեջ: Գն­դակ տշե­լը քեզ հաց չի տա:

- Մի խաղ էր մնա­ցել,- չա­ռար­կեց տղան, պար­զա­պես տե­ղե­կաց­րեց,- թե հաղ­թե­ինք` ամեն մեկս եր­կու ձեռք գիտ­րի, տրու­սիկ- մայ­կա էինք նվեր ստա­նա­լու: Լա­վա­գույ­ննե­րին բու­ցի էլ կտան: Իմ մայ­կա­յի վրա ինը հա­մար էր գրած լի­նե­լու, անունս, մեկ էլ մեր ազ­գա­նու­նը:

Հայ­րը մի պահ երկմ­տեց, ռու­սե­րեն տա­ռե­րով իր եզա­կի ազ­գա­նու­նը որ­դու շա­պի­կին շա­տե­րի ուշ­ադ­րու­թյան առար­կա դառ­նա­լու հե­ռան­կա­րը քիչ մնաց հրա­պու­րեր այն­քան, որ թույլ տա որ­դուն հան­րա­յին դաշ­տում աշ­խա­տան­քից բա­ցա­կա­յել, բայց մի ան­գամ էլ թեր­թի ծու­խը քաշ­եց թո­քերն ու ասաց.

- Տրու­սիկ-­մայ­կից ավե­լի կարևորը առանց պարտ­քի Նոր-­տա­րի մտ­նելն ա:

- Թե հաղ­թե­ինք, մենք էինք գնա­լու Սևանի սպոր­տա­յին ճամ­բար, բայց մի՛ մտա­ծի, պապ, առանց ինձ էլ կհաղ­թեն:

- Էդ ճամ­բարն էլ մի բան չի, ոչ էլ կար­գին կե­րակ­րում են: Այ Նոր տա­րին ու­րիշ` ինչ ասես առ­նում ես: Էլ ման­դա­րին, էլ պո­պոք ու լի­մո­նադ: Ճամ­բա­րում ջրիկ ճաշ­ից բա­ցի բան չեն տա­լիս:

- Ըն­կեր Սեյ­րանն ասեց, թե էս ան­գամ էլ խա­ղին չգ­նա­ցի, թի­մից կհե­ռաց­նի:

- Վայ ես դրա մաս­սաբն անի­ծեմ, բա մի խա­ղի պատ­ճա­ռով ավա­գին թի­մից կհե­ռաց­նե՞ն: Չի անի: Դու ամե­նա­լավ խա­ղա­ցողն ես, խն­ձո­րա­նո­ցում բո­լո­րը քո մա­սին էին խո­սում: Առանց քեզ, ի՞նչ թիմ: Հե­ռաց­րեց էլ` գլու­խը քա­րը: Ավե­լի շատ գիրք կկար­դաս: Գիր­քը ֆուտ­բո­լից շատ ես, չէ,՞ սի­րում,- ասաց:

- Հա,- պա­տաս­խա­նեց տղան,- բայց նա­յած` ինչ գիրք: Ճամ­բարն ու ջրիկ ճաշ­ը հեչ` բա­ցի ինձ­նից, դա­սա­րա­նի բո­լոր տղեր­քը Սևանը տե­սել են: Աղ­ջիկ­նե­րից էլ կան: Եսիմ, երևի ոչ էլ տե­սել են, գլուխ են գո­վում, հը՞ պապ:

- Հա, բա ի՞նչ: Դրանց մեծ մա­սը փչում ա: Գյու­ղից քթ­նե­րը կյան­քում դուրս չեն հա­նել: Մենք գո­նե տա­րին էր­կու ան­գամ Էջ­մի­ա­ծին ենք գնում: Երևան, հոր­քու­րիդ տուն էլ հո ամի­սը մեկ­-եր­կու գնում ենք: Դրա­նից էլ լավ ման գա՞լ: Էդ Սևանում էն­քան մարդ ա խեղդ­վում:

- Սևանի մա­սին բա­նաս­տեղ­ծու­թյունս պա­տի թեր­թում տպել են: Իրանց ասել եմ, թե տե­սել եմ, նս­տել ափին ու գրել: Ամա­չում եմ, որ սուտ եմ խո­սա­ցել, բայց ոչինչ, չէ՞ պապ, երա­զում միշտ տես­նում եմ, հե­րիք ա էլի, չէ՞:

- Եթե տպել են, ու­րեմն լավ ես գրել, որ չտես­նե­իր, ո՞նց լավ կգ­րե­իր: Մար­դու միտքն ու սիրտն էլ աչ­քեր ու­նեն: Մարդ կա հա­զար ան­գամ էլ տես­նի, չի ճա­նա­չի, չի հաս­կա­նա, մարդ էլ կա առանց տես­նել գի­տի: Քո հո­րեղ­բայրը հենց այդ տե­սակ մարդ էր: Դու նրան ես քաշ­ել:

- Ես քեզ եմ ու­զում քաշ­եմ, քո նման եմ ու­զում լի­նեմ, բայց քո պես ամաչ­կոտ չեմ լի­նի: Մե­նակ հարգ­ված ու Աստ­ծուն հա­վա­տա­ցող:

- Սուս, քու­ռակ,- ասաց հայրն ու վա­խե­ցած շուրջ­բո­լո­րը նա­յեց:

- Պա՛պ, պա՛պ, մի րո­պե, պա՛պ: Նոր ի՞նչ ասիր: Ասիր, մարդ կա առանց տես­նե­լու էլ ճա­նա­չու՞մ ա: Սպա­սի, գա­լիս եմ, պապ,- ասաց տղան, տե­ղից վեր թռավ ու քա­մու պես սու­րա­լով բա­կից տուն մտավ: Մինչ հայ­րը «Սո­վե­տա­կան Հա­յաս­տան» թեր­թից նո­րից մի կտոր պո­կեց ու թու­թուն լց­րեց մե­ջը, տղան էլի վազ­քով ետ եկավ, բա­ցեց սր­բի­չի մեջ փա­թա­թած գր­քի էջն ու կար­դաց.»Դուք տե­սաք ու չճա­նա­չե­ցիք: Երա­նի նրանց, ով­քեր առանց տես­նե­լու կհա­վա­տան»:

- Ծած­կիր, շուտ ծած­կիր գիր­քը,- բար­կա­ցած, բայց շշու­կով ասաց հայրն ու էլի չորս կող­մը նա­յեց:

Փո­ղո­ցում ոչ ոք չկար: Դեռ չէր մթ­նել, բայց օրն էլ ար­դեն ծե­րա­ցել էր ու շու­տով կա­վարտ­վեր:

- Որ­տե­ղի՞ց ես գտել, ին­չի՞ ես ձեռք տվել, լա­կոտ,- հայ­րը գնա­լով ավե­լի էր բար­կա­նում, իսկ տղան ափ­սո­սում էր, որ իրենց հազ­վա­դեպ սր­տա­կից զրույցն էլ չի շա­րու­նակ­վի: Գիշ­եր­նե­րը հո­րը չէր տես­նում. նա դաշ­տում գիշ­ե­րա­յին պա­հակ էր: Լույ­սը բաց­վում էր, թե չէ` ջր­վո­րու­թյուն էր անում: Կե­սօ­րից հե­տո, բա­հը ու­սին գա­լիս էր տուն ու մի քա­նի ժամ քնում, երե­կո­յան նո­րից գնում էր պա­հա­կու­թյան: Մայ­րա­մու­տին նա­խոր­դող մի քա­նի ժամն էր, որ ըն­տա­նիքն ամ­բող­ջա­նում էր: Ավագ եղ­բայ­րը Երևանի պա­լի­տեխ­նի­կի դա­սից էր եկած լի­նում, ին­քը, մայ­րը, քույրն ու կրտ­սեր եղ­բայ­րը` դաշ­տից:

- Շուտ տար, տե­ղը դիր,- դարձ­յալ բար­կա­ցած ասաց հայ­րը:

Քույ­րը, որ երե­խա­նե­րից ավագն էր, շու­տով կո­մու­նիստ էր դառ­նա­լու, կու­սակ­ցու­թյան ան­դամ: Հայ­րը վեր­ջին մի քա­նի ամս­վա ըն­թաց­քում եր­կու ան­գամ մեր­ժել էր գյու­ղա­ցի­նե­րին` սար­կա­վա­գի եր­գե­ցո­ղու­թյամբ մի­ա­նալ թաղ­ման ծես կա­տա­րող Էջ­մի­ած­նից եկած քա­հա­նա­յին, որով­հետև դրա պատ­ճա­ռով մի ան­գամ ար­դեն քրոջ դի­մու­մը չէ­ին մա­կագ­րել…



Գիշ­ե­րը կարճ անձրև էր եկել, բայց այդ­քանն էլ բա­վա­կան էր, որ լու­սա­բա­ցին, դաշ­տը թաց լի­ներ: Կա­ղամ­բի ամեն պոկ­ված տերևից անձրևահա­տիկ­ներ էին թափ­վում ոտ­քե­րին, մեկ-­մեկ էլ կա­նաչ, կա­ղամ­բի գույ­նի որ­դեր: Քա­նի դեռ մե­քե­նա­նե­րը չէ­ին եկել, դպ­րո­ցա­կան տղա­ներն էլ աղ­ջիկ­նե­րի ու կա­նանց հետ պո­կում էին հայ­րե­րի` դա­նա­կով կտր­ված կա­ղամբ­նե­րի թփերն ու կույտ անում: Վա­ղուց շալ­վա­րի փող­քերն ու կոշ­իկ­նե­րը ջրի մեջ կո­րել էին: Բայց դա ավե­լի վատ չէր, քան մեկ­-եր­կու ժա­մից սպաս­վող շոգն ու այ­րող, մոխ­րաց­նող արևը: Ժա­մը ու­թին երևաց առա­ջին բեռ­նա­տա­րը և տղա­մար­դիկ, կա­նայք ու աղ­ջիկ­նե­րը շա­րու­նա­կե­ցին իրենց գոր­ծը, իսկ տղեկ­նե­րը սկ­սե­ցին բեռ­նել կա­ղամ­բը: Նրան­ցից եր­կու­սը մե­քե­նա­յի թափ­քին էին, մնա­ցա­ծը ներքևից նրանց էին նե­տում մեծ ու փոքր կա­ղամբ­նե­րը: Ին­քը գե­րա­դա­սում էր լի­նել վերևում, որով­հետև թեև դժ­վար էր որ­սալ չորս հո­գու նե­տա­ծը, բայց իր հա­մար ավե­լի ծանր էր կա­ղամ­բի խոշ­որ գլուխ­նե­րը շպրտել մե­քե­նա­յի բարձր կո­ղե­րից վեր, որ­պե­սի հաս­նի որ­սա­ցող­նե­րին: Ամեն ան­գամ, երբ կա­նաչ կլոր գլու­խը դիպ­չում էր բեռ­նա­տա­րի բոր­տին ու ետ շպրտ­վում, գոր­ծըն­կեր­նե­րի մեջ հռհ­ռոց էր բռնկ­վում: Թույլ չտ­վե­ցին, որ երկ­րորդ մե­քե­նա­յի վրա էլ բարձ­րա­նա: Ու­րիշ­նե­րը ելան: Թար­սի պես ոչ մի փոքր գլուխ, բո­լո­րը մեծ էին ու ծանր: Ին­քը չէր հիշ­ում, թե ամա­ռա­յին ար­ձա­կուրդ­նե­րի քա­նի օրն է դաշ­տում աշ­խա­տել, ինչ գնով էլ լի­ներ, պի­տի հաս­ներ յո­թա­նա­սու­նի, որ ձմ­ռա­նը պարգևատ­րում ստա­նար, որին մե­ծե­րը տո­կոս էին կո­չում: Հաս­տատ գի­տեր, որ հու­նի­սին քիչ օր է աշ­խա­տել, որով­հետև հի­վան­դա­ցել էր, ֆուտ­բո­լի պա­րապ­մուն­քից քրտ­նած, բե­րա­նը դրել էր հո­սող սառ­նո­րակ ջրի ծո­րա­կին ու հինգ րո­պե մոր կա­թի պես ծծել, ան­համ­բեր թի­մա­կից­նե­րի ծա­րա­ված հեր­թի դժ­գոհ փնթփն­թոց­նե­րը բա­նի տեղ չդ­նե­լով: Գիշ­ե­րը տա­քու­թյու­նը քա­ռա­սուն էր, կո­կորդն այր­վում էր, խեղ­դում: Մայրն անընդ­հատ կո­կոր­դին ձե­թով ձվա­ծեղ էր կա­պում, մաք­րում նշիկ­նե­րը կե­րո­սի­նով, որից նրա սիր­տը խառ­նում էր, որձ­կում էր ուշ­ագնա­ցու­թյան չափ: Մեկ շա­բաթ այդ­պես կորց­րեց: Երեք ան­գամ էլ ֆուտ­բո­լի պատ­ճա­ռով բա­ցա­կա­յեց: Լավ էր, որ կի­սա­եզ­րա­փա­կի­չը կի­րա­կի էր: Հու­լի­սի կեսն էր: Եթե ամ­բողջ օգոս­տո­սը աշ­­խա­տեր, մի կերպ գու­ցե լրաց­ներ յո­թա­նա­սու­նը: Կի­րա­կի­նե­րը հա­նած` հա­զիվ էլ դզ­վեր: Էլի մեկ-եր­կու բա­ցա­կա­յու­թյուն ու Նոր-­տար­վա պո­պո­քը հուն­վա­րի հին­գին կվեր­ջա­նար, ման­դա­րինն ու նա­րինջն` ավե­լի շուտ: Հա­ջո­ղեց եր­րորդ մե­քե­նա­յի վրա էլի ին­քը բարձ­րա­նալ:

Երբ,- «Վերջ, հե­րիք է, մե­քե­նաս բեզ­ռազ­մեր չի, անիվ­ներս ճա­նա­պար­հին կտ­րա­քեն»,-գո­ռաց երե­խա­նե­րի վրա բեռ­նա­տա­րի վա­րորդ Կոր­յու­նը, իսկ բրի­գա­դա­վա­րը պն­դեց, որ շար­քի վեր­ջին կույտն էլ բար­ձեն, փոքր, բայց ծանր մի կա­ղամբ թա­փով դի­պավ ճա­կա­տին ու նրան շուռ տվեց մե­քե­նա­յի կո­ղից, գցեց գե­տին: Ին­քը կռա­ցած փոր­ձում էր մեկ այլ կա­ղամբ որ­սալ, ձեռ­քերն զբաղ­ված էին, նկա­տեց դե­պի իրեն սու­րա­ցող կա­նաչ գուն­դը, բայց չհասց­րեց պաշտ­պան­վել: Հաս­տատ գի­տեր, թե ով է խփո­ղը: Պա­հը լավ էր որ­սա­ցել: Մեկ­-եր­կու ան­գամ տե­սել էր, թե ոնց է նշա­նա­ռում ու­րիշ­նե­րին: Աղ­ջիկ թե տղա ուշ­ագ­նաց եղան ծի­ծա­ղից: Կրտ­սեր եղ­բայ­րը, ում տա­րի­քի պատ­ճա­ռով թույլ չէ­ին տա­լիս մե­քե­նա բար­ձել, այլ հանձ­նա­րա­րել էին բա­ժա­կով կա­թի բի­տո­նից ջուր հասց­նել ծա­րավ­նե­րին ու մեկ էլ լո­լի­կի արկ­ղե­րի թու­լա­ցած մե­խերն ամ­րաց­նել, վա­զեց հա­սավ Մնո­յին, ձեռ­քը բարձ­րաց­րեց ու մուր­ճով պի­տի խփեր ու­ղիղ գլ­խին, բայց բռունց­քի հար­ված կե­րավ դեմ­քին ու մի կողմ շպրտ­վեց: Հար­ձակ­ման եր­կրորդ փորձն էլ ձա­խող­վեց, իսկ դրա­նից հե­տո մայ­րե­րը իրար խառն­ված մի­ջամ­տե­ցին, ամեն մե­կը մի ապ­տակ տվեց իր որ­դուն և անեծք ու հայ­հո­յանք` իրար: Կրտ­սե­րը սնկր­տում էր անօգ­նա­կան ըն­կած եղ­բո­րը նա­յե­լով: Նա ըն­դա­մե­նը ինը տա­րե­կան էր: Երե­կո­յան հր­դեհ­վեց Մնո­յենց խո­տի դե­զը, բայց ոչ աչ­քե­րի տակ կապ­տեց­նե­լով, ոչ էլ շր­թուն­քը պատ­ռե­լով նրան չկա­րո­ղա­ցան խոս­տո­վա­նեց­նել, թե ինքն է հր­ձի­գը: Իսկ տղան ըն­կել էր մե­քե­նա­յից ու դժ­վա­րա­նում էր ոտ­քի կանգ­նել: Նա սար­սա­փում էր մտքից, որ ոտ­քը վնաս­վել է, ու կա­րող է բա­ցա­կա­յել: Տխ­րում էր նաև ֆուտ­բո­լի հա­մար: Երբ Կոր­յու­նի մե­քե­նան շարժ­վեց, ինքն ար­դեն ոտ­քի վրա էր, և եր­ջա­նիկ զգաց, որ օղա­կա­վար Ռու­բոն, թեև դեռ հա­ցի ժամ չէր, բայց քա­նի որ հա­ջորդ մե­քե­նան ուշ­ա­ցել էր, ճաշ­ի ընդ­մի­ջում հայ­տա­րա­րեց: Ըն­տա­նիք­նե­րը, մի քա­նի տեղ նաև հարևան­նե­րը, խմբ­վե­ցին, բա­ցե­ցին հա­ցի բոխ­չա­նե­րը, պա­նիր, ձու, խաշ­ած կար­տո­ֆիլ շա­րե­ցին խո­տին փռած «Սո­վե­տա­կան Հա­յաս­տան­նե­րի» վրա: Տղա­մար­դիկ օղի էլ ու­նե­ին: Լո­լիկն ու վա­րուն­գը դաշ­տից էր:

Հայ­րը, որ կնոջ բարձր ձայնն էր լսել, ու նրա հաս­ցե­ին` անեծ­քը, ջու­րը դրել էր կար­տո­ֆի­լի մար­գե­րի վրա, ու բահն ու­սին դան­դա­ղա­քայլ մո­տե­նում էր: Նա առա­ջին հեր­թին իր կնո­ջը սաս­տեց, հե­տո ծուն­կի եկավ, տնտղեց տղա­յի ոտ­քը.

- Բան չկա,-հու­սադ­րեց,- ցավ ա առել, մերդ տաք ջուր կդ­նի, լվաց­քի սև սա­պո­նով կտ­րո­րի` մինչև վա­ղը կանց­նի:

Բայց մինչ նոր մե­քե­նա­յի հայտն­վելն ու նա­խա­ճաշ­ի ավար­տը, տղա­յի ոտ­քը կո­ճի մոտ ու­ռեց, և ցա­վը գնա­լով ու­ժե­ղա­նում էր: Աշ­խա­տան­քա­յին օր­վա ավար­տին դեռ երեք ժամ կար: Բրի­գա­դիր Յու­րի­կը գնաց տն­տե­սու­թյան գրա­սեն­յակ` իմա­նա­լու, թե էլի քա­նի մե­քե­նա են պա­հան­ջում կա­ղամբ բեռ­նել և քա­նի տոն­նա են մթե­րել մինչև կե­սօր: Տղա­յի հայ­րը նրան խնդ­րեց իմա­նալ, թե ստույգ քա­նի օր է աշ­խա­տել իր որ­դին ամառ­վա ըն­թաց­քում ու դեռ քա­նի օր պի­տի գա գոր­ծի, որ տո­կոս ստա­նա: Տղան մեր­ժեց մոր խնդ­րան­քով, բրի­գա­դա­վա­րի թույլտ­վու­թյու­նը, որ մի­ա­նա աղ­ջիկ­նե­րին ու կա­ղամ­բի ծակծկ­ված, ավե­լորդ թփե­րը մաք­րի: Նա աշ­խա­տում էր կա­տա­ղո­րեն, ոչ մի գլուխ մե­քե­նա­յի թափ­քին չդի­պավ: Որ­սա­ցող­նե­րը դժ­վա­րու­թյամբ էին բռ­նում նրա նե­տած­նե­րը: Մե­կը պա­տա­հա­բար կպավ Մնո­յի կրծ­քին, ու բո­լորն սկ­սե­ցին աղմ­կել` կար­ծե­լով, թե վրեժ է լու­ծում ճա­կա­տին ստա­ցած հար­վա­ծի հա­մար: Երբ գնդ­լիկ Յու­րի­կը կա­ղամ­բի նման գլոր­վե­լով եկավ, հա­սավ` հայրն ար­դեն գնա­ցել էր ջրի գլուխ: Մայ­րը շտ­կեց կո­րա­ցած մեջքն ու հարց­րեց:

- Հը՞, Յու­րիկ,- բայց ղե­կա­վա­րը նախ գլու­խը տմբտմ­բաց­րեց, հե­տո որո­վայ­նից եթե­րում սփռ­վող խռխ­ռո­ցով ասաց.

- Ոչ մի ազատ օր, կի­րա­կի­նե­րից եր­կուսն էլ պի­տի աշ­խա­տի, որ յո­թա­նա­սուն օրը թա­մամ­վի:

Մոր` սև օճա­ռով տաք ջրում տրո­րե­լը փոքր­-ինչ մեղ­մեց ոտ­քի ցա­վը, բայց մինչ հոր պա­հա­կու­թյան գնալն էլի ուռ­չեց ու ցավն ան­տա­նե­լի դար­ձավ:

- Առա­վո­տը դաշտ չգաս,- ասաց հայ­րը բահն ու­սին դնե­լով: Վա­ղը խա­ղո­ղի այ­գի եմ ջրում, եր­կար է ջր­վում, ջու­րը կկա­պեմ խա­ղո­ղի վրա, մինչև լց­վի՝ քո տե­ղը մե­քե­նա կբար­ձեմ: Յու­րի­կին կա­սեմ` կհա­մա­ձայ­նի:

- Քո­ռա­նամ ես, էլ հո­գի բե­րան չմ­նաց մեջդ,- շշն­ջաց ծե­րա­ցող, բայց ամուս­նուց քսան տա­րի երի­տա­սարդ մայ­րը:

Տղան վայր­կե­նա­պես պատ­կե­րաց­րեց հո­րը կա­ղամ­բի մեքե­նա­յի վրա, իր երես առած հա­սա­կա­կից­նե­րի հետ, իսկ Մնոն ներքևից նշան էր բռ­նում, որ խփի հոր գլ­խին:

- Չէ, ես գոր­ծի եմ գա­լու, դրա էղածն ի՞նչ ա որ, նս­տած տե­ղից էլ կբար­ձեմ,- լաց եղավ տղան:

- Մի տզ­զա, քու­ռակ, մե­ծին մի՛ հա­կա­ճա­ռի,- վճ­ռա­կան ասաց հայրն ու գնաց:

- Եկեք, ես գնամ վա­ղը,- ասաց պո­լի­տեխ­նիկ­ցի ավա­գը,- մի օր բա­ցա­կա­յե­լու հա­մար ոչ մի պա­տիժ չկա:

- Հորդ չե՞ս ճա­նա­չում, թե մի օր բա­ցա­կա­յե­ցիր` մի ամիս մեր քթից կբե­րի, էն­քան կան­հանգս­տա­նա: Համ էլ իրա խոս­քը խոսք ա, ո՞նց գե­տին գցենք:

Առա­վոտ­յան տղան սո­վո­րա­կա­նից ուշ արթ­նա­ցավ: Ոտ­քի ցա­վը չթո­ղեց, որ հան­գիստ քնի: Մի­այն լու­սա­դե­մին մեղմ­վեց, և նա քուն մտ­նե­լով, չի­մա­ցավ էլ, թե ինչ­պես ժա­մը վե­ցին տնե­ցի­նե­րը գնա­ցին գոր­ծի: Երբ աչ­քե­րը բա­ցեց, ավագ եղ­բո­րը տե­սավ, որ շտա­պում էր հաս­նել մայ­րա­քա­ղաք մեկ­նող ավ­տո­բու­սին, ու հաս­կա­ցավ, որ ար­դեն ութն է: Ոտ­քը զգուշ­ո­րեն դրեց գետ­նին, հեն­վեց` ոչ մի ցավ: Մի քիչ դե­սու­դեն քայ­լեց, հա­մոզ­վեց, որ ոտ­քը լրիվ առողջ է, թեյ­նի­կը դրեց գա­զին ու մինչ կե­ռար` լվաց­վեց բա­կում կախ­ված լվա­ցա­րա­նից: Թե­յը խմե­լիս հաս­տատ որոշ­եց, որ դաշտ է գնա­լու: Հայ­րը չի բար­կա­նա, կու­րա­խա­նա, որ ինքն առողջ է ու ոտ­քի վրա: Մինչև ընդ­մի­ջում դեռ եր­կու ժամ կար: Շոգ օրն ու ծանր գոր­ծը դեռ առջևում էին, ու Յու­րի­կը չէր կա­րող իրեն մե­ղադ­րել, թե օր­վա կե­սից է գոր­ծի գա­լիս: Վճ­ռեց ու տա­նից ար­դեն դուրս էր գա­լիս, որ դե­մը մար­զիչ Սեյ­րա­նը ելավ:

- Դաշ­տից եմ գա­լիս, գնա­ցի հորդ ու բրի­գա­դի­րին խնդ­րեմ, որ քեզ թող­նեն խա­ղին: Ախր, որ մի քա­նի ամիս առաջ ասած լի­նե­իր, թե չես գա­լու` փո­խա­րի­նող կգտ­նե­ինք: Հի­մա ես ո՞նց անեմ: Ամ­բողջ խա­ղը քո արա­գու­թյան վրա եմ կա­ռու­ցել: Նա­յիր, չնե­ղա­նաս, թե չե­կար` էլ պա­րապ­մուն­քի երես չես տես­նի, թի­մից կհե­ռաց­նեմ: Ոտքդ բա­ցիր` տես­նեմ. ասա­ցին ցա­վեց­րել ես:

- Ան­ցել ա,- ասաց տղան,- գիշ­ե­րը շատ էր ցա­վում, բայց հի­մա բան չեմ զգում:

- Դաշ­տում, որ ասին, թե ոտքդ ու­ռել ա` ասի հնա­րել ես, որ պատ­ժից պրծ­նես: Տասն­մե­կին խաղն սկս­վում ա, տա­սին ֆուտ­բո­լի դաշ­տում լի­նես: ֆուտ­բո­լի, հաս­կա­ցա՞ր, ոչ թե Ցմ­փոր Յու­րի­կի: Ֆի­նալն ա, հաս­կա­ցիր: Ես գնա­ցի: Չե­կար` էդ կող­մե­րը էլ չերևաս:

Երբ մար­զի­չը հե­ռա­ցավ, տղան մտավ ծնող­նե­րի փոք­րիկ նն­ջա­րա­նը, որ­պես զգես­տա­պա­հա­րան ծա­ռա­յող սպաս­քի հին դա­րակ­նե­րից հա­նեց սր­բի­չով փա­թաթ­ված, թաքց­ված գիրքն ու մեկն­վեց նրանց մահ­ճա­կա­լին:

«Փի­լի­պոսն ասաց նրան. «Տեր, Հո­րը մեզ ցույց տուր, և այդ բա­վա­կան է մեզ»,- կար­դաց տղան նա­խա­պես նշան արած էջը բա­ցե­լով,- «Հի­սուս նրան ասաց. «Այս­քան ժա­մա­նակ ձեզ հետ եմ Փի­լի­պոս, և ինձ չճա­նա­չե­ցի՞ր. ով ինձ տե­սավ, տե­սավ Հո­րը, իսկ դու ինչ­պե՞ս ես ասում, թե` Հո­րը մեզ ցույց տուր: Չե՞ս հա­վա­տում, որ ես Հոր մեջ եմ, և Հայ­րը` իմ մեջ: Այն խոս­քե­րը, որ ես ասում եմ ձեզ, ինքս ինձ­նից չեմ խո­սում, այլ Հայ­րը, որ բնակ­վում է իմ մեջ»:

Տղան այն­քան էլ չհաս­կա­ցավ կար­դա­ցա­ծը, բայց շա­րու­նա­կեց ըն­թեր­ցել, իսկ քիչ անց, երբ մահ­ճա­կա­լի ծայ­րին ճկ­վե­լով կա­րո­ղա­ցավ նն­ջա­սեն­յա­կի բաց դռ­նից մի­ջանց­քի ժա­մա­ցույ­ցին նա­յել, տե­սավ, որ ար­դեն տասն­մե­կից քա­ռորդ է պա­կաս: Գիր­քը նո­րից զգուշ­ո­րեն փա­թա­թեց սր­բի­չի մեջ, պա­հեց նույն տե­ղում և վերց­նե­լով մար­զա­հա­գուս­տի գու­նա­վոր ցե­լո­ֆա­նե տոպ­րա­կը, դուրս թռավ: Երբ տեղ հա­սավ, թի­մերն ար­դեն պատ­րաստ­վում էին խա­ղա­դաշտ մտ­նել: Ըն­կեր­նե­րը ոգևոր­ված վզովն ըն­կան, մի­այն Զո­րի­կը հոն­քե­րը կի­տեց` գի­տեր, որ մի­այն նրա բա­ցա­կա­յու­թյամբ կա­րող է թի­մի հիմ­նա­կան կազ­մում տեղ ու­նե­նալ: Մր­ցա­վար­նե­րը մեր­ժե­ցին մար­զիչ Սեյ­րա­նի խնդ­րան­քը, որ մի քա­նի րո­պե հե­տաձ­գեն խա­ղը, մինչև իր թի­մի ավա­գը մար­զա­հա­գուստ կհագ­նի: Խաղն սկ­սե­լուց չորս րո­պե անց Սեյ­րա­նը փո­խա­րի­նում կա­տա­րեց: Զո­րի­կը չկա­րո­ղա­ցավ թաքց­նել նվաս­տաց­ման ար­ցունք­նե­րը և ընդ­միշտ մո­ռա­ցավ ֆուտ­բո­լի մա­սին, իսկ Ար­կա­դի­կը սի­րով զի­ջեց ավա­գի թևկա­պը: Հինգ րո­պե էլ չէր ան­ցել, որ իր ետևից հաս­նել չկա­րո­ղա­ցող հա­կա­ռա­կոր­դը ու­ժեղ հար­վա­ծեց աջ ոտ­քի կո­ճին: Ցա­վը շամփ­րեց ոտ­քը, և ծա­կո­ցը մինչև սիր­տը հա­սավ: Նա ըն­կավ, բայց դեռ տաք էր ու վայրկ­յան­ներ անց նո­րից գրո­հում էր, ետևում թող­նե­լով մր­ցակ­ցի պաշտ­պան­նե­րին: Ընդ­մի­ջու­մից հե­տո դաշտ մտավ կա­ղա­լով: Մի կերպ էր ոտ­քի վրա մնում: Նա վա­զում էր, ու տես­նում, թե ինչ­պես է հայ­րը ան­հո­գի տա­րե­կից­նե­րի հետ կա­ղամբ նե­տում բեռ­նա­տա­րը: Մի­այն թե Մնոն նշա­նա­ռու­թյան տակ չառ­նի հո­րը,- մտա­ծում էր նա` ցա­վը լռեց­նե­լով առաջ սու­րա­լիս: «Տեր Աստ­ված ջան, էդ դեպ­քում ինձ պի­տի նե­րես: Չեմ ու­զում, բայց ստիպ­ված կլի­նեմ մարդ սպա­նել»:

Հար­վա­ծը շեղ ստաց­վեց:

- Քոռ հո չե՞ս, այ տղա,- լս­վեց Սեյ­րա­նի ձայ­նը,- չորս մետ­րից չկա­րո­ղա­ցավ խփել, ավա­գի՜ս տե­սեք:

«Մի­այն թե հերս անվ­նաս տուն գա»,- մտա­ծում էր ու ատամ­նե­րը կրճ­տաց­նե­լով դի­մա­նում ցա­վին:

Կոր­յու­նի մե­քե­նան դաշ­տում խա­փան­վել էր: Ստիպ­ված էին կա­ղամբ­նե­րը մե­քե­նա­յից մե­քե­նա նե­տել: Ծե­րու­նին դպ­րո­ցա­կան­նե­րի թա­փին չէր դի­մա­նում, բայց չէր էլ ու­զում ետ մնալ նրան­ցից: Սա­կայն մի պահ կո­ղի ծա­կոցն այն­քան ու­ժե­ղա­ցավ, որ մտա­ծեց, թե գու­ցե ար­ժի գո­նե կնոջն ասել հի­վան­դու­թյան մա­սին:

Տղան հաս­կա­ցել էր, որ ար­դեն արա­գու­թյամբ չի կա­րող վճ­ռել խա­ղի ել­քը, փոր­ձում էր խո­րա­մանկ փո­խան­ցում­նե­րով խա­ղըն­կեր­նե­րին մեն-­մե­նակ դուրս բե­րել հա­կա­ռա­կոր­դի դար­պա­սա­պա­հի դի­մաց, բայց աջ ոտ­քի ցա­վը թույլ չէր տա­լիս գն­դա­կը ճշգ­րիտ հաս­ցե­ով տեղ հասց­նել: Խաղի ավար­տին հինգ-­վեց րո­պե էր մնում: Նա մի ան­գամ էլ փոր­ձեց դաշ­տի կենտ­րո­նից գն­դա­կը բարձ­րից կա­խել դար­պա­սի մոտ, հույ­սով, որ ըն­կեր­նե­րից մե­կը կկա­րո­ղա­նա մր­ցա­կից­նե­րից բարձր ցատ­կել, բայց փո­խան­ցու­մը շատ բարձր ստաց­վեց: Մար­զիչ Սեյ­րա­նը հասց­րեց ճչալ. «Տո, էն ոչ­խար­նե­րի մեջ ուր ա գլ­խով խա­ղա­ցող, որ»…, բայց խոս­քը կի­սատ մնաց: Տղան էլ ձեռ­քը հասց­րել էր թափ տալ ու շրջ­վել, հու­սա­հատ ետ էր գնում իր թի­մի պաշտ­պան­նե­րին օգ­նե­լու, բայց հենց այդ վայրկ­յա­նին ու­րա­խու­թյան ճի­չեր ու զվարթ գոչ­յուն­ներ լսեց: «Գոլ, գոլ»,- գո­ռում էին թե՛ խա­ղըն­կեր­նե­րը, թե՛ հա­մագ­յու­ղա­ցի ու հարևան բնա­կա­վայ­րե­րից խա­ղը դի­տե­լու եկած պա­րապ-­սա­րապ ֆուտ­բո­լա­սեր­նե­րը: Մինչև կշրջ­վեր տես­նե­լու, թե ինչ է կա­տար­վել, ըն­կեր­նե­րը թռան ու­սե­րին, գե­տին տա­պա­լե­ցին:

- Ապ­րես, ախ­պերս,- կող­քին ըն­կած շշն­ջաց Ար­կա­դի­կը,- չվա­խես, ես քեզ հե­ծա­նի­վովս տուն կտա­նեմ, գի­տեմ, որ չես կա­րո­ղա­նում քայ­լես:

Հայ­րը սր­բեց ճա­կա­տի քր­տին­քը, մի ան­գամ էլ խո­րը շունչ քաշ­եց ու տրո­րեց կո­ղը, բայց եր­կինք նա­յե­լով տե­սավ, թե ինչ­պես գն­դա­կը գնաց-գ­նաց, պի­տի դար­պա­սից շատ մեծ բարձ­րու­թյամբ անց­ներ, բայց մի պահ օդում կանգ առավ, կտ­րուկ փո­խեց շարժ­ման ուղ­ղու­թյունն ու մխրճ­վեց դար­պա­սում:

- Գոլ, գոլ, մեռ­նեմ ոտ­քիդ… գոլ,- գո­ռաց բո­լո­րի հա­մար անս­պա­սե­լի,- տե­սա՞ք տղես ինչ գոլ խփեց:

- Մի քիչ հանգս­տա­ցի, բի­ձա, անք­նու­թյու­նից ու հոգ­նա­ծու­թյու­նից խելքդ գցում ես,- ասաց Յու­րի­կը խռ­պոտ քրք­ջա­լով:

Կողն ավե­լի ու­ժեղ սկ­սեց ծա­կել, բայց մտ­քա­փոխ­վեց: Ինչ հի­վան­դու­թյուն, ինչ բան: Ին­չի՞ հա­մար մար­դու բան ասել, թե­կուզ` կնո­ջը: Տղան գոլ ա խփել: Իր վա­ղա­մե­ռիկ եղ­բոր անունն ու իրենց ազ­գա­նու­նը ռու­սե­րե­նով կգ­րեն որ­դու շա­պի­կին, եղ­բոր անու­նը կրող իր որ­դին առանց Սևանը տես­նե­լու էն­պի­սի բա­նաս­տեղ­ծու­թյուն ա գրում, որ կար­ծում են, թե տե­սել ա, աղ­ջի­կը պար­տի­ա­կան կդա­ռ­նա, թե բախ­տը բե­րի՝ մի օր էս ցմփո­րը նրան են­թա­կա կաշ­խա­տի, ավա­գը ին­ժե­նե­րու­թյու­նը գե­րա­զան­ցիկ է սո­վո­րում, փոք­րը քրոջ ու եղ­բայր­նե­րի հա­մար աշ­խար­հը շուռ կտա, ճար­պիկ ա ու վախ ասած բա­նը չգի­տի ինչ ա : Էս ու­րա­խու­թյուն­նե­րի առաջ լյար­դի հի­վան­դու­թյունն ինչ կա­րա անի, քաղց­կեղն ո՞ւմ շունն ա էս հպար­տու­թյան հա­մե­մատ: Ասաց, չէ՞, բժիշ­կը երեք ամիս առաջ. «Թե չխ­մես` եր­կու-­ե­րեք տա­րի կապ­րես»:
Ու­րեմն դեռ եր­կու-­ե­րեք Նոր-­տա­րի ու Սուրբ Ծն­ունդ կա առջևում: Լի սե­ղա­նով, զվարթ, խն­դուն, հյու­րա­ռատ Նոր-­տա­րի: Պարտ­քով թե առանց պարտ­քի` ի՞նչ տար­բե­րու­թյուն:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team
Информация: Показать детали



Вернуться в Պատմվածքներ



 


  • Похожие темы
    Комментарии
    Просмотры
    Последнее сообщение