.
ՏԵՐՈՒՆԱԿԱՆ ՍՈՆԵՏ

Աստված, դու գիտես այն լքված տեղերը,
Որտեղ չես եղել արարումից հետո,
Հեղեղներ են եկել, անցել են հերթով,
Նրանց հաջողվել է մեզ հունից շեղելը:

Ջրհեղեղից հետո հազար դար է անցել,
Սակայն չենք զատվել այն տիղմ ու ցեխից,
Մի բուռ սերմացու է մնացել մեր ցեղից,
Եղան և ակոսներ ծլառատ ու անսեր:

Այսօր էլ է լուռ Արարիչ-Տերն արդար:
Լինենք ինքներս իսկությամբ օծված,
Չարի դեմ լինենք համուռ և հոծված,
Որ մեզ էլ չլլկեն սուլթան ու սարդար:
Արի մի օր, Տեր, մեր ձորերն անհարդար,
Տես անուրջները մեր՝ կիրճերում գոցված:

.

.
ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Զրուցեցի անցյալի հետ ՝
Խեղճն ուզում է վերադառնալ:
Լավ օրեր կան, որ առանց հերթ
Կամենում են գալիք դառնալ:
Այնժամ ջահել՝ ես, քաջ ու խենթ,
Իմաստունն էր ժամանակը...
Ասեք, ինչպե՞ս չդառնանալ -
Այսօր՝ ուղիղ հակառակը:
.

.
ԻՐԻԿՆԱՅԻՆ ՍՈՆԱՏ

Արևը թեքվել է աջ՝
Օրը հոգնում է,
Երկիրն է պտույտ տալիս՝
Քամին օգնում է:
Կախվել է բարդու ճյուղից
Լուսինը կեռ,
Քնելու՝ բարդու ճյուղին,
Հույս ունի դեռ:
Մեղուն տուն է թռչում՝
Վայրեջքն էր վերջին,
Մասուրի բույր է թողնում
Մոշու առէջին:
Ցողը իջել խոտին՝
Նիրհն է օրորում,
Ուր-որ է պիտի ընկնի...
Ոչ, չի գլորվում:
Մրջյունը բույնն է տանում
Մի հատիկ ցորեն,
Օրը սպառվում է
Պիտի գա նորեն:
Ագռավը կռում է չար,
Զարթնել է քամին՝
Անձրև է գալու, կարծես,
Իրիկնաժամին:
Ծղրիդը երգ է գրում
Ձորակի փեշերին՝
Համերգ է տալու նորից
Նա կեսգիշերին:
Հոգնել եմ, գնամ թիկնեմ,
Հենվեմ մեր բարդուն,
Էլ ի՞նչ է պետք այս պահին
Հոգնած, ծեր մարդուն:
.

.
ՀՈԿԿՈՒՆԵՐ

***
Ահավոր են շատ
Կարկատանները մտքի:
Գրագող ընկեր:

***
Առէջը ասաց,-
-Ինձ ո՞վ է խտուտ տալիս:
Ծաղիկը մայր է:

***
Գինը լավ գիտես,
Չգիտես դավի ցավը,
Դավաճանություն:

***
Հոգնում է սերը
Պարապությունից սրտի.
Սիրո բագինը:

***
Կեղծիքների մեջ
Մոլորվեց մի խենթ ամբոխ:
Խոսքերի մճիճ:

.

.
ԱՏՅԱՆ

Չի ուզում մարդն իր մեղքին տեր լինել՝
Լոկ դատավոր է ուզում, կամ՝ դահիճ,
Մահը շատ լավ է իր ցանցը հինել,
Կընկնի նա այնտեղ մեղքերի գահից:
Սխալ դատողը մեղքերով պատվում,
Դատվում է արդար դատով, խստությամբ.
Մեղքի բեռի տակ պարան է հատվում՝
Ամեն հյուսվածքի, ամեն հաստության:

.

.
ԱՐՅՈՒՆ ԵՎ ԽԱՎԱՐ

Չեմ հավատում է՛լ նրանց, ովքեր եկել են երեկ,
Չեմ վստահում նաև ձեզ, որ գալու եք դեռ վաղը:
Պակասել են, սպառվել երդման սուրբ հացն ու աղը.
Նորի՞ց պիտի անցյալին ասենք՝ ափսո'ս ու երնե՜կ:
Մատուցածը՝ քրմերին, թող չընդունեն էլ երբեք.
Հայրենիք է կոչվում Սուրբ ձեր այսօրվա մատաղը:
Թե սխալ եմ, աստվածներ, կեղծիքները իմ հերքեք՝
Որ ի մի են շատ վաղուց այս գազանն ու հոտաղը:
2018թ.
.

.
ԱՍՏԾՈ ԸՆՏՐՅԱԼԸ

Ընտրյալն Աստծո
Գա՞յլն է, թե շու՞նը՝
Հարց է, գալիս է:
Գայլը ուտում է
Այն, ինչ գտնում է,
Շունն՝ ինչ տալիս են:
Ասացեք, ո՞րը՝
Գայլի վիզն է հաստ,
Շան՝ պոչն ու փորը:
Կարծիքն իմ այլ է՝
Ընտրյալն Աստծո
Վայրենի գայլն է:
Գիտեմ ես անգիր,
Որ մարդ կա, ունի
Շան ճակատագիր:
.

.
ՏՐԻՈԼԵՏ – 95

Քամին ոռնաց անդուր, ցուրտը դեմքը խոցեց,
Արփին լքեց դանդաղ հորիզոնը բոսոր.
Մուրացկանի համար օրն երկար էր այսօր.
Քամին ոռնաց անդուր, ցուրտը դեմքը խոցեց:
Թևերն Աստծուն հառեց թշվառականն անզոր,
Մարդկությունից հոգնած Տերն իր խիղճը գոցեց...
Քամին ոռնաց անդուր, ցուրտը դեմքը խոցեց,
Արփին լքեց դանդաղ հորիզոնը բոսոր:
.

.

***
Մարդ կա - մեր կայնքից իսպառ հանելիք,
Կյանք կա - մարդու մեջ չունի անելիք:

***
Այդ ո՞վ է մատնել Սիբիր քշվածին,
Հուդան լռում է, ասա, Միածին:

***
Քո պապը նույնպես մատնող է եղել՝
Քեզ պես կյանքն այլոց վատնող է եղել:

***
Աշխարհը տափակ է, Երկիր, դու կլոր,
Այս ու՞ր են տանում քեզ թավագլոր:

***
Ժպիտ կա՝ եղծանք, ժպիտ կա՝ հմա,
Դեմքերն՝ անտարբեր, անթիվ են հիմա:

***
Իմաստուն խոսք է՝ մեզ հասած հնից.
Վաճառված մարդը մաս չունի գնից:

.

.

ԶԱՐԹՈՆՔ
Ռոնդո

Նիրհի անդնդից՝ խոր, անէական՝
Ուր ահ կա անզուսպ ու ցավ իրական,
Հանեց ինձ նորից Լուսնյակը պայծառ:
Օծված Արևի շողերով անծայր
Մաքառման ուժ էր միակ հարական:

Մարմինս պատեց ուժով առնական,
Պահն էր վաղորդյան՝ ժամը զայրացյալ:
Խտացան նորից մտքերս ցանցառ
Նիրհի անդնդից...

Ուժ ներարկեցին ժամն ու պարագան,
Երգեցին հավքերն կրքով արական,
Մեղմ սվսըվացին անտառ ու մացառ՝
Սուրբ Արեգակի լույսով բոցավառ:
Զարթնի'ր, ժողովուրդ իմ արիական,
Նիրհի անդնդից ...

.