.
ՏԵՐՈՒՆԱԿԱՆ ՍՈՆԵՏ

Աստված, դու գիտես այն լքված տեղերը,
Որտեղ չես եղել արարումից հետո,
Հեղեղներ են եկել, անցել են հերթով,
Նրանց հաջողվել է մեզ հունից շեղելը:

Ջրհեղեղից հետո հազար դար է անցել,
Սակայն չենք զատվել այն տիղմ ու ցեխից,
Մի բուռ սերմացու է մնացել մեր ցեղից,
Եղան և ակոսներ ծլառատ ու անսեր:

Այսօր էլ է լուռ Արարիչ-Տերն արդար:
Լինենք ինքներս իսկությամբ օծված,
Չարի դեմ լինենք համուռ և հոծված,
Որ մեզ էլ չլլկեն սուլթան ու սարդար:
Արի մի օր, Տեր, մեր ձորերն անհարդար,
Տես անուրջները մեր՝ կիրճերում գոցված:

.

.
ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Զրուցեցի անցյալի հետ ՝
Խեղճն ուզում է վերադառնալ:
Լավ օրեր կան, որ առանց հերթ
Կամենում են գալիք դառնալ:
Այնժամ ջահել՝ ես, քաջ ու խենթ,
Իմաստունն էր ժամանակը...
Ասեք, ինչպե՞ս չդառնանալ -
Այսօր՝ ուղիղ հակառակը:
.

.
ԻՐԻԿՆԱՅԻՆ ՍՈՆԱՏ

Արևը թեքվել է աջ՝
Օրը հոգնում է,
Երկիրն է պտույտ տալիս՝
Քամին օգնում է:
Կախվել է բարդու ճյուղից
Լուսինը կեռ,
Քնելու՝ բարդու ճյուղին,
Հույս ունի դեռ:
Մեղուն տուն է թռչում՝
Վայրեջքն էր վերջին,
Մասուրի բույր է թողնում
Մոշու առէջին:
Ցողը իջել խոտին՝
Նիրհն է օրորում,
Ուր-որ է պիտի ընկնի...
Ոչ, չի գլորվում:
Մրջյունը բույնն է տանում
Մի հատիկ ցորեն,
Օրը սպառվում է
Պիտի գա նորեն:
Ագռավը կռում է չար,
Զարթնել է քամին՝
Անձրև է գալու, կարծես,
Իրիկնաժամին:
Ծղրիդը երգ է գրում
Ձորակի փեշերին՝
Համերգ է տալու նորից
Նա կեսգիշերին:
Հոգնել եմ, գնամ թիկնեմ,
Հենվեմ մեր բարդուն,
Էլ ի՞նչ է պետք այս պահին
Հոգնած, ծեր մարդուն:
.

.
ՀՈԿԿՈՒՆԵՐ

***
Ահավոր են շատ
Կարկատանները մտքի:
Գրագող ընկեր:

***
Առէջը ասաց,-
-Ինձ ո՞վ է խտուտ տալիս:
Ծաղիկը մայր է:

***
Գինը լավ գիտես,
Չգիտես դավի ցավը,
Դավաճանություն:

***
Հոգնում է սերը
Պարապությունից սրտի.
Սիրո բագինը:

***
Կեղծիքների մեջ
Մոլորվեց մի խենթ ամբոխ:
Խոսքերի մճիճ:

.

.
ԱՏՅԱՆ

Չի ուզում մարդն իր մեղքին տեր լինել՝
Լոկ դատավոր է ուզում, կամ՝ դահիճ,
Մահը շատ լավ է իր ցանցը հինել,
Կընկնի նա այնտեղ մեղքերի գահից:
Սխալ դատողը մեղքերով պատվում,
Դատվում է արդար դատով, խստությամբ.
Մեղքի բեռի տակ պարան է հատվում՝
Ամեն հյուսվածքի, ամեն հաստության:

.