.
ԻՆՉՔԱ՜Ն ԱՐԱՏ ԿԱ, ԱՍՏՎԱԾ

Ինչքա՜ն արատ կա, Աստված, քո բարի գործում՝
Արարում ես մեզ թերի, շտկել չես փորձում.

Լեզուներ կան, որ պիտի երախից զատվեն,
Դեմքեր՝ լկտի, որ պիտի երեսապատվեն:

Ինչու՞ խիղճը, Արարիչ, քիչ է մարդուս մեջ,
Կամ՝ փոքիրիկ մեր սրտերում վիշտ կա անչափ մեծ:

Սրտեր շատ կան, որ պիտի պաղեն անարյուն,
Կիրք կա - պիտի չունենա անպատկառ արուն:

Ինչքա՜ն արատ կա, Աստված, քո վեհ գործերում,
Ինչքա՜ն նրբին հոգիներ անզուսպ խոցերում:

.

.
ԹԻՐԱԽ ՈՒ ԶՈՀ

Հիմարներ կան փորձառու,
Իմաստուններ՝ դեռ անփորձ:
Մտքեր, իզուր եք հառում
Երախիների դեմ անգոց:

Փորձը գործն է տալիս, տես՝
Առանց դպրոց ու կաճառ,
Ուր հիմար է փնտրում քեզ
Եւ իմաստուն, եւ հանճար:

Մենք ձկներ ենք լճակում՝
Շուրջը կարթեր ու ցանցեր,
Իսկ մենք որսի վիճակում՝
Թիրախ ու զոհ ենք դարձել:

.

.
ԿԱՑԻՆԸ
Ծառը դրել են կացնի տակ՝
Կեղևից ավիշ է ծորում,
Կաղնուտը դարձած կոտորակ,
Չգիտես, թե ի՞նչ է մտորում:
Կաղնու պիրկ կոթով մի կացին
Մի հսկա կաղնուտ է կոտորում:
.

.
ՔԱՎՈՒԹՅՈՒՆ

Ինչ-որ մեկը, գուցե, մեզ կհիշի ցավով,
Մեկ ուրիշը կասի, որ իզուր ենք ծնվել:
Մեկը հուշերը սև կփոխվեն մուգ ծավով,
Բայց կլինեն մտքեր՝ կեղծիքով են սնվել:

Հոգ չէ, որ կան մարդիկ կես-աստված են ծնված,
Դավաճանի դավից պիտի խաչվեն գամով,
Գեղարդը՝ մեզ խոցող, դեռ վաղուց է սրված,
Դավը՝ բարեկամի, չի լինելու համով:

Կյանքի ուղին, իրոք, վերևում է ծրված,
Մեղքեր ունենք, մարդիկ, սրտերի մեջ, ցավող:
Ապաշխարենք պիտի, մեղանչել ենք ծռված.
Բայց մեղքեր կան երբեք չենք գտնելու քավող:
.

.
ԿՅԱՆՔԻ ՓՈՐՁԸ

Ցլամարտը՝ հանուն պատվի,
Լավ է կռվից՝ մկան-կատվի:
Ցլի դեմ ցուլ, ոչ թե՝ առնետ,
Առյուծ եղիր առյուծի հետ:
Որ մտքերի հյուսք չհատվի –
Որ չջնջվի պատգամն անհետ,
Իմաստունի մոտ իմաստուն,
Քաջի մոտ քաջ եղիր առհետ:
Մտքի ուժը չեն նվաստում՝
Սա է կյանքի փորձը փաստում:
.

.
ՎԵՐՋՆԱԴԱՐԸ

Այսպես ինձ ասաց գիտակ մի տարեց՝
Բանիմաց, ջոկող անդուրը դառից,-
-Ոչ դարձավ լավը և ոչ էլ՝ փոխվեց,
Այս վերջնադարը այն միջնադարից:
Մարդկությունն այսօր՝ լիրբ-քաղաքակիրթ,
Այն միջնադարից դաժան է ու բիրտ:
Հեռանալ, նիրհել անդորրում անշուք՝
Այնտեղ մենություն, լռություն կա սուրբ:

.

.

ՄՏՔԵՐԻՆ ՊԵՏՔ ԵՆ ԹՌԻՉՔՆԵՐ

Ծորուն մտքերից խուսափեք մի քիչ.
Ճահիճ է գետը – հենց որ բարակեց,
Մտքերին պետք են թռիչքներ ու ճիչ,
Ճահճում կա սադրանք՝ դավին հարակից:

Ալիքների մեջ խենթ ու խոլական
Կան՝ անկում, վերելք՝ տարերքով դեռ լի,
Կա պայքար անմիտ, նաև՝ խոհական
Եվ հաղթանակներ անսպառելի:
.

.

ՃՇՄԱՐԻՏ ԶԱՎԵՇՏԱՆՔ

Երբ դժվար է ուղիդ,
Մոտ է ընկերդ -
Լավ ընկերոջ հետ ընկնել չկա:
Երբ երկար է ուղիդ
Եվ ծանր՝ բեռդ,
Ավանակից լավ ընկեր չկա:

.

.
ՈՐՄԵՐԻ ԿԱՐԵՐԸ

Մամուռը ներկել է քարերը,
Ծածկել է պատերի կարերը,
Շատ թույլ են երեւում խնացած
Որմերի կարկատան դարերը:

Մամռոտ են բառերը համրացած՝
Կարերի ճեղքերին ամրացած,
Չեն ասի՝ ով բերեց դավերը
Կիսավեր բերդերին՝ հնացած:

Գնամ, որ շուլալեմ կարերը,
Կարկարեմ կիսամաշ դարերը,
Ու հղկեմ ներկային մնացած
Դարերի տապանաքարերը,
Սովորեմ դարերում խնացած
Քարերից բերդեր կարելը:
.

.
ԼԵԶՈՒՆ

Ուղեղը լեզու ունի,
Բայց լեզուն անուղեղ է:
Տուր լեզվին բառը խոցող՝
Նա նետող, պիրկ աղեղ է,
Բոցերով հազար գույնի՝
Խոցելիս նենգ, ահեղ է:


ՄԱՐԴ ԿԱ

Մարդ ես տեսնում
Մարդու ներսում -
Մի անզուսպ ճիչ՝
Ինչպես կռինչ,
Ասում է,- Փա՛ռք
Քեզ, Արարիչ,
Մարդ կա մարդում՝
Խիղճը արթուն:
.