.
ՍՐԲԱՑՈՒՄ

Ծլարձակիր, ոսկե ցորեն,
Որ ոսկե հասկ դառնաս նորեն,

Պապս տանի քեզ ջրաղաց,
Ու հետ բերի աղուն աղած:

Տատս խմոր հունցի ծեգին,
Գնդիկ դառնաս նրա ձեռքին:

Իսկ գնդերդ՝ այդ խմորի,
Իջնեն հուրը թոնիր-հորի:

Լավաշ դառնաս շիկանալով
Փռվես տաշտում սրբանալով:

Գնամ աղոթք անեմ դաշտում՝
Լավաշ ունենք, Տեր, մեր տաշտում:
.

ԱՌԱՋԻՆ ՈՒՍՈՒՑԻՉ

Իմ առաջին, իմ ուսուցիչ,
Հաճախում եմ դպրոց ես քիչ,

Սակայն ունեմ հայի գենը՝
Սովորել եմ Այբուբենը,

Գրել գիտեմ Գիմն ու Եչը,
Կսովորեմ մինչև վերջը՝

Եւ՝ Սեն, եւ՝ Լյուն, նաև՝ Մենը,
Ձեզ հետ հեշտ է այս ամենը:

Մեր ուսուցիչ, մեր առաջին,
Նոր ուժ տվող մտքով քաջին,

Արձագանքող միշտ մեր կանչին,
Մեր ծիծաղին ու հառաչին:

Որ ընկալենք կյանքի հայցը,
Վառեցիք մեր մտքի կայծը:

Մեր սերն ընդ ձեզ թող կանաչի,
Ջինջ ծիծաղի պես կարկաչի:

.
ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ԱՐԱՐՈՒՄ

Զուր եք կարծում՝ աշնան մեջ,
Կյանքը մարում է,
Փործեք տեսնել նրա հետ
Ծնվող գարունը:
Նա գարունը հանդերում,
Երամներում հավքերի
Չի սպանում, այլ միայն
Գալիքն արարում է:
.

.
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ Ա ՏԱՌԻ ՄԱՍԻՆ
.
Ա
Անտառ մտավ Ա տառը,
Արևոտվեց անտառը,
Մտավ այգին Արամենց,
Արևոտեց, արևեց:
Արևոտիր, Արեգակ,
Արարատյան աշխարհը:

Ա
Արարել է Մաշտոցը
Այբուբենն ու Ա տառը,
Հիմա հավերժ անխոց է
Հայոց մտքի տաճարը:

Ա
Այբուբենն եմ, ահա, բացել,
Առաջինը Ա տառն է,
Հայոց աշխարհն է իմացել՝
Նա մեր գրի տաճարն է:

ԱՅԲԻՆ

Ողջու՜յն, ողջու՜յն,
Մեր Այբուբեն,
Ողջու՜յն, Ա տառ,
Ողջու՜յն, Այբ:
Դու մեր խոսքում,
Բառում ամեն,
Պաշտում է քեզ
Ամեն հայ:
Դու մեր կյանքի,
Կամքի Արաքս,
Մեր տաղ, մեր երգ,
Էպոս, ասք,
Դու մեր Արև՝
Վառ, անարատ,
Մեր վեհ փառքի
Արարատ:

Ա

Ա-ն եմ, Այբ-ն եմ Այբուբենի,
Ավյունն եմ ես հայի գենի:

Անդուլ աղբյուրն Արագածի,
Այգն աշխարհի՝ արևածին:

Արյունն եմ քաջ, վեհ այրերի,
Անունն՝ անահ մեր հայրերի:

Ա
Արևն անգին՝
Արև-Արփին,
Այգ արարեց,
Ազդարարեց .
Այսուհետև
Արշալույս է
Արփիաթև:

.

.
ԱՅԲՈՒԲԵՆԻ Ա ՏԱՌԸ

***
Արևն ելավ՝ առավոտ է,
Արար աշխարհն արևոտ է,
Այան անուշ հաց է թխել,
Հացն ալյուրոտ, Ա տառոտ է:

***
Արթանացել է Այբը այգին,
Արևի հետ մտել այգին:
Ամպն արևից տաքացել է
Ու կորցրել ամպոտ ագին:

***
Առավոտը ալ է,
Ասես անուշ բալ է,
Փարվել է Այբ տառին՝
Աբրեշումե շալ է:

***
Ամպն ընկել է Արաքսը,
Արաքսի պես վարարել,
Ամպին, ալուն՝ ալիքվող
Մեր Ա տառն է արարել:

***

Այբուբենն եմ բացել այսօր,
Այբին ասել,- Բարև, Այբ,
Դու ասպետ ես, ամենազոր,
Հազարամյա մեր հին Հայ:

***
Մեր արծիվն ես, այգն ու տիվը,
Մեսրոպատառ Այբուբեն,
Հայի մտքի, ճախրի թիվը՝
Այբից մենչև Քեն ու Ֆեն:
.

.
ԱՇՈՒՆԸ

Աշունը կախվել է Արեւից,
Նայում է աշխարհին վերեւից,
Սփռում է իր սառած լեղին՝
Կարմիր ու ոսկեդեղին՝
Ներկում է հունդ ու աշան,
Խոտերը դարձնում խաշամ,
Քամուն փողոց է հանում,
Ամպերից նարոտ է մանում,
Ցնցում է լճի հայելին,
Նրա մոտ թռչող ճայերին:
Աշունը կախվել է ծառերից,
Եվ իմ այս երգի բառերից:
.

.
ԲԱԼ

Հասած է, հյութեղ է բալը՝
Կարմիր է, բոսոր է, ալ է,
Ճյուղերից կախված բարը
Ասես՝ թանկարժեք լալ է:
Կախել է ականջից Լալան՝
Կարմիր ուլունքաշար է:
Խաղում է ցոլքը բալի -
Նա էլ մանկան պես չար է:


ԾԻՐԱՆ

Դեղնել է այգում ծիրանը՝
Երանգը փայլող ոսկի,
Ոսկեձույլ կուռքի իրանը
Այդ փայլը չունի ըսկի:
Հասել է ծիրանը հայոց,
Քաղցրությամբ արարչի խոսքի,
Կանթեղ են, բոցկլտող այրոց՝
Սրբությամբ հացի ու հասկի:


ԾՈՐ
(Բարբարիս)

Աշուն է, պաղել են ձորերը,
Կարմիր են ներկվել ծորերը,
Կանաչին խառնվել է բոսոր՝
Ծորենին փոխել է շորերը:
Կարմիր կաթուկ է ու սոր,
Արևը ներկում է նորերը:


ՆՈՒՌԸ

Կարմիր է ծաղկել նուռը՝
Նռան ծաղիկը թագով է,
Ինչքան է մեծանա – կուռ է,
Կեղևը միշտ իր հագով է:
Բայց երբ հասնում է պտուղը,
Ճաքում է, բացվում է բուռը:
Նուռը սրբություն ունի՝
Հակինթով լեցուն մատուռ է:
.

.
ԱՐՏԸ ՀԵՐԿՎԵԼ Է

Քամին սուլում է.
Էս ինչ զուլում է,
Ձմեռն իր սառցե
Սուրը սրում է:

Կտրում է շունչը,
Սառել է դունչը՝
Չալոյի, ասես
Կատու է, շուն չէ:

Մեր արտը հերկել՝
Գութանով ներկել,
Պապս հերկելիս
Տաղեր է երգել:

Աշնանացան է,
Կյանքի կցան է,
Ակոսը գալիք
Տանող կածան է:

Մեր արտը հերկվել,
Տարին թեքվել է,
«Հորովել» երգը
Արտում երգվել է:
.

ԱՇՈՒՆ Է

Ծառից պոկվեց
Ալ խնձորը՝
Ընկավ ձորը:

Գետակի մոտ
Խոնարհ ուռին
Լացեց լռին:

Պապս բերեց
Մրգով դույլը՝
Աշնան բույլը:

Քարափի մոտ
Թիկնեղ թեղին
Թախծեց դեղին:

Աշնան փեշն է
Մեղմ երերում
Մեր սարերում:

.
ՃՏԵՐԻ ԵՐԳԸ

Ձվից ելնում է ճուտը
Ու երգում,- Ծի՜վ-ծի՜վ:
Հավաքում է իր շուրջը
Ծիվ-ծիվներ անթիվ,
Ու երգում են ճտերը
Եւ գիշեր, եւ տիվ՝
Հավաքելով կտերը՝
Ծի՜վ- ծի՜վ, ծի՜վ-ծի՜վ, ծիվ,
Եւ ձգելով ճտերը՝
Ծի՜վ-ծի՜վ, ծի՜վ-ծի՜վ, ծիվ,
Սովորելով միտելը՝
Ծի՜վ-ծի՜վ, ծի՜վ-ծի՜վ, ծիվ,
Եւ հերքելով ստերը՝
Ծի՜վ-ծի՜վ, ծի՜վ-ծի՜վ, ծիվ:

Քնից ելում է ճուտը
Ու երգում՝ ծի՜վ-ծի՜վ:
Մայրն ասում է՝ դեռ շուտ է,
Մի երգիր՝ ծի՛վ-ծի՛վ:
Հավաքվում են ճտերը,
Երգում՝ ծի՜վ-ծի՜վ, ծի՜վ,
Ու ձգում են ճտերը,
Երգում՝ ծի՜վ-ծի՜վ, ծիվ,
Ծի՜վ-ծի՜վ, ծի՜վ-ծի՜վ,
Ծի՜վ-ծի՝վ, ծիվ...

.