.
ՃՈՃԱՆԱԿԸ

Կանչեց իր մոտ Վարդը Հայկին,
-Արի, ճոճվենք ճոճանակին:
Թող, որ քարշ գա մեր հետևից
Թոկի փոշոտ, երկար ագին:

Ճոճվենք, հասնենք աստղերին՝
Այն լուսատու հուր-պողերին:
Մենք ճոճվում ենք՝ ես ու Հայկը,
Կանգ է առել ժամանակը:

Թեկուզ անզուսպ ճոճքն է՝ եռուն,
Վստահում եմ ճոճանակին,
Ինչքան էլ, որ տանի հեռուն,
Տուն է բերում ժամանակին:
.

.
ԱՌԱՎՈՏ

Առավոտ, Սուրբ Առավոտ,
Քեզնից եկավ Աստծո հոտ՝
Պատարագի՝ խնկաբույր,
Ցայգալույսի՝ սրբաբույլ,
Ծեգի բերած պաղ ցողի,
Այգում ծաղկած խաղողի,
Մառախուղի՝ կաթնահամ,
Արեգակի՝ ոսկեծամ,
Խնկաբույրի՝ աղոթված,
Աղոթքների՝ հաղորդված,
Առաջնեկի՝ նորածին,
Իր տուն եկած կորածի,
Ջահել հարսի՝ մայրացած,
Մաճկալ այրի՝ հայրացած,
Նոր ակոսված սեւ հերկի,
Պատարագված սուրբ երգի,
Հացով լցվող հասկերի,
Սեր գովերգող ասքերի:

Բարո՜վ բացվիր, Առավոտ,
Աստվածաբույր, արեւոտ:
.

.
ԱՐԵՒԻ ԶԱՎԱԿԸ

Արեւվը դրել եմ ուսիս,
Բարձրացել սարը,
Շողը սուսերն է հույսիս՝
Սրել եմ սայրը,
Ներկվել են՝ Մասիս ու Սիս՝
Ոսկի է փայլը,
Բարով է օծում ուղիս
Աստվածահայրը:
Օծել է հրարփին եւ զիս՝
Արևի զավակն է հայը:
.

.
ԼՈՒՍԻՆԸ ՆՈՐԵԼ Է

Լուսինը նորել է,
Մի մասը կորել է,
Փեշից կախվածն էլ
Ամպե շորեր են:

Լուսինը նորել է,
Երեսը չորել է,
Ժպիտը հալվել,
Դեմքից ծորել է:

Լուսինը նորել է,
Աղեղը զորել է,
Նետի հետ պոկվածը
Արտացոլեր են:

Արևը օրել է,
Լուսինի ցոլերը
Երեսից պոկվել,
Ընկել են ձորերը:
.

.
ՋՐԱՂԱՑԻՆ

Ջրաղաց եմ տարել աղուն,
Պտտվում է քարը, աղում:
-Չըխկ, հա չրըխկ,- չախչախը,- չըխկ -
Իր հին խաղն է նորից խաղում:

Գործի վերջում՝ ես տունդարձին,
Խոնարհվեցի ջրաղացին:
Սև երդիկից մեր թոնրատան
Անուշ բույր է գալիս՝ հացի:

.

.
ՄԱՅԻՍ

Այս չքնաղ օրերն են գերել՝
Մայիս է՝ ջերմ ու արեւոտ,
Մայիսին Ապրիլն է բերել՝
Ինքը գնացել Մարտի մոտ:

Երկնքից մայիս է կաթում,
Կանաչ են լանջերը Մասսի,
Ուշացած բողբոջն է պայթում,
Գարունը զարթոնքն է հույսի:

Ողջու՜յն քեզ, Հաղթանքի ամիս,
Ողջու՜յն, մեր Հաղթական Մայիս,
Մեզ մեկ-մեկ լքում ինքնակամ,
Բայց հետո նորից ես գալիս:
.

.
ԵՍ, ԳԵՏԱԿԸ ԵՎ ՍԱԳԸ

Մտա գետը լողանամ՝
Շոգ էր, մի քիչ հովանամ:

Մի սագ ասաց,- Ղա՜, ղա, ղա՛,
Սա իմ գետն է, ա՛յ տղա:

Այստեղ դու չլողանա՛ս,
Գետակս չգողանա՛ս:

Ասացի ես այդ սագին՝
Ճերմակ բմբուլը հագին,-

-Արի անենք երկու կես,
Մի ափը ինձ, մեկը՝ քեզ:

Լողանում ենք մենք խաղաղ՝
Ես աջ ափին, սագը՝ ձախ:

.

.
ԵՐԿՈՒ ՀՐԵՇՏԱԿ

Խաղաղ քնել է Մոսին՝
Սուրբ հրեշտակ կա ուսին,
Աստված նայում է, ժպտում՝
Վերեւից, այդ երկուսին:

Երկու անմեղ հրեշտակ
Արարիչի թևի տակ
Երանությամբ, սիրով լի
Աշխարհ են մի բովանդակ:
.

.
ԵՍ, ԿԱՑԻՆՆ ՈՒ ԱԿԱՑԻՆ

-Ծաղկել է ծեր ակացին,
Կոթը քեզնից է, կացին,
Տես, չկտրես բունը հաստ
Շեղբով քո սուր ու նվաստ:

Միտքդ, արի, դու փոխիր,
Ծառս չդառնա մոխիր:
Կացինն ասաց ինձ հանդարտ,-
-Որոշողը դու ես, մարդ:

Մի մարդ, մի ծառ, մի կացին
Գտան լուծում այս հարցին.
Մեղք չգործել ծառի դեմ՝
Միասին ու առանձին:
.

.
ԹԱՄԱՐՆ ՈՒ ԽԱՎԱՐԸ

Մտորում է ծույլ Թամարը,-
Վերջանում է այս ամառը՝

Երբ պետք չէին սերտել դասեր,
Սովորածը պատմել, ասել,

Գտնել անհայտ կորած իքսը,
Պատմել՝ ով էր հին Սֆինքսը:

Գիտելիքի պարկը ուսել
Եվ բառերից իմաստ հյուսել,

Հանել արմատ քառակուսի
Ու բաժանել այն երկուսի:

Ոչ, էլ դպրոց չեմ գնալու,
Հերի՛ք, տանն եմ ես մնալու:

Պապը ասաց ծույլ Թամարին,-
-Տեսեք, հապա, այս խավարին:

Առանց փորձ ու առանց ուսում
Նույնիսկ կատուն մուկ չի որսում:

Պիտի կարդաս, դասդ սերտես,
Որ հեշտ գալիք օրդ կերտես:

Ասենք՝ կեցցես, մեր Թամարին,
Որ լույս տվեց իր խավարին,

Լսեց պապի գանձ-խրատը.
-Առանց ուսում մարդ թերատ է:

.