.
ԱՐԵՎԱԾԱՂԻԿ Է

Ծաղիկ է, ծաղիկ է,
Դեղին ծաղիկ է,
Ողջ դաշտը ասես
Ծաղկած թաղիք է:
Շուրջը կակաչ է՝
Կարմիր ու սևաչ է,
Քամու բերածն էլ
Դեղին հառաչ է:
Դեղին ծաղիկ է
Ոսկե թաղիք է,
Ոսկե շաղի տակ
Արևածաղիկ է:

.
ՄԵՐ ԲԱԿԸ

Ագռավն ասաց,-
-Ղա՜, ղա՜,- անցավ:
Կռունկը,- Ղու՜,-
Ու հեռացավ:
Չունը,- Հա՛ֆ, հա՛ֆ,-
Ծառի տակին,
Փոսոն,- Միաու՜ ,-
Ցցած ագին,
Հորթուկը,- Մո՜,
Ուլիկը,- Մա՜,
Գոճին՝ խըռ, խըռ
Կասի հիմա:
Աքաղաղը,-
-Ծուղրուղուղու՜՜՜,
Ձայնը սփռեց
Ամբողջ գյուղում:
Գյուղում՝ ուրիշ
Գյուղի նման,
Մեր լի բակն է
Սրտահմա:

.
ԿՈՎԸ

Կովը եկավ արոտից՝
Տխրած՝ հորթի կարոտից,
Եկավ կաթ տա իր հորթին,
Լիզի նրա չալ մորթին:
Կաթ էր արել հոտերից,
Հանդի ծաղկուն խոտերից,
Կարկաչներից գետերի,
Կռոցներից գորտերի,
Աղբյուրներից, ցողերից,
Արևի վառ շողերից,
Անձրևներից ամպերի,
Եվ քերծերից անբերրի,
Երիցուկի ճերմակից,
Ձորի ծաղկե վերմակից,
Երգից մեղվի ու լորի,
Եվ աղոթքից հնձվորի:
Կովը եկավ արոտած,
Իր չալ բալին կարոտած,
Եկավ կաթ տա իր հորթին,
Որ չմնա անոթի:

.
ՏԱԹԵՎՆ ԵՄ ԵՍ

Հիվանդը տատս է,
Իսկ ես բուժողը,
Բայց, տես, պապս է
Այստեղ տուժողը:
Հոգսեր ունեմ շատ,
Պիտ բուժեմ տատիս,
Քրտինքն է հատ-հատ
Շարվել ճակատիս:
Շուտ արա, խմի՛ր
Դեղահաբերը,
Տատ, կանցեն հիմի
Բոլոր ցավերը:
Տաքացրել եմ
Երեկվա խաշուն,
Դ՛ե, չխանգարեք՝
Պապս է ճաշում:
Առողջ է տատս -
Երբ ես եմ բուժում,
Սխալ բան՝ պապս,
Օ՜, չի հանդուրժում:
Տատս ասում է,-
-Փոքր ես թեև,
Խելքդ հասուն է,
Իմ փոքրիկ Տաթև:

.
ԳԵՎՈՆ ՈՒ ԾԱՌԸ

Գևոն գտավ իր կարճ ուղին –
Ելավ նստեց ծառի ճյուղին:

Չկար դեպ վեր ծիր ու կածան,
Նստեց ճյուղին ինչպես արձան

Եվ առանց վախ ու երկյուղի
Նայեց վերից ամբողջ գյուղին:

Կանչեց Սոսին,- Արի վերև,
Դարձիր ինձ պես ծառի տերև:

Նրանց տեսավ տատը հանկարծ,
Ասաց,- Բալեք, շուտ իջե՛ք ցած:

Իջեք, իջեք, եկեք ինձ մոտ,
Կընկնեք, ջարդեք գլուխ ու ոտք:

Չլսեցին, ա՜խ, տատիկին
Ու մեկնվեցի՜ն ծառի տակին:

Սոսը քերծեց կողն ու մատը,
Գևոն՝ քիթը ու ճակատը:

Որ չընկնեք բարձունքից ցած-
Լսեք խրատ-խոսքը մեծաց: