ԸՆԿԵՐ
Ջիվանի

Բարի, գեղեցիկ, առաքինի ընկերը մարդուն, (2)
Փայլեցնում է արևի պես պատկերը մարդուն, (2)
Ինչ մարդ ունենա յուր մոտը հավատարիմ ընկեր`
Ցերեկի նման անցնում է մութ գիշերը մարդուն:

Կյանքըդ նվիրես ընկերի լավին, քիչ է դարձյալ,
Այնպեսն է հոգեկան լուսատու լապտերը մարդուն,
Ընկեր եմ ասում` հաստատակամ, ճշմարիտ ընկեր,
Որ բարձրացընե աստիճանը միշտ վերը մարդուն:

Թշնամիները իր վերա գալած ժամանակը,
Կտրիճ հարազատ ընկերըն է` սուսերը մարդուն,
Ով որ ունենա մըտերիմ ընկեր, Ջիվան աշըղ,
Չի' սպիտակիլ ամենևին մեկ հերը մարդուն:

ԾԻՐԱՆԻ ԾԱՌ
Ջիվանի

Ես մի ծառ եմ ծիրանի,
Հին արմատ եմ անվանի,
Պտուղներս քաղցրահամ,
Բոլոր մարդկանց պիտանի:

Հին ծառ եմ արևելյան,
Չունիմ որոշ այգեպան,
Տունկերս ամեն երկիր
Ընկած են բաժան-բաժան:

Ապրում եմ խեղճ, միայնակ,
Որոշ ծառի շքի տակ,
Հյութս որդունքն է ծծում
Իմ տունկերուս փոխանակ:

Տունկերս ուր էլ որ գնան,
Թեպետ նույնը կմնան,
Բայց օտար հողի վրա
Չեն աճիլ, կչորանան:

Արևելքում ինձ տնկեց,
Երբ որ տերը ստեղծեց.
Ասավ` աճե, բազմացիր,
Մի այգի էլ ինձ տվեց:

ՈՒղարկեց մի այգեպան`
Հարավից հսկա իշխան,
Այն հսկայի անունով
Կոչվեցա ծառ հայկական:

Չորս հազար տարվա ծառ եմ,
Մարմինս պինդ, կայտառ եմ.
Թեև ուժս պակաս է,
Բայց անունով պայծառ եմ

ՁԱԽՈՐԴ ՕՐԵՐ
Ջիվանի

Ձախորդ օրերը ձմռան նման կուգան ու կերթան,
Վհատելու չէ, վերջ կունենան, կուգան ու կերթան,
Դառն ցավերը մարդու վերա չեն մընա երկար,
Որպես հաճախորդ` շարվե-շարան կուգան ու կերթան: (2)

Փորձանք, հալածանք և նեղություն ազգերի գըլխից,
Ինչպես ճանապարհի քարավան` կուգան ու կերթան,
Աշխարհը բուրաստան է հատուկ, մարդիկը` ծաղիկ,
Որքան մանուշակ, վարդ, բալասան կուգան ու կերթան: (2)

Ոչ ուժեղը թող պարծենա, ոչ տկարը տխրի,
Փոփոխակի անցքեր զանազան կուգան ու կերթան,
Արևը առանց վախենալու ցայտում է լույսը,
Ամպերը դեպի աղոթարան կուգան ու կերթան: (2)

Երկիրը ուսյալ զավակին է փայփայում մոր պես,
Անկիրթ ցեղերը թափառական` կուգան ու կերթան,
Աշխարհը հյուրանոց է, Ջիվան, մարդիկը` հյուր են,
Այսպես է կանոնը բնական` կուգան ու կերթան: (2)

ՄԱԶԵՐ
Ջիվանի

Գույներդ փոփոխվեց, եղաք ցրտահար
Աշնան վարդի նման, սպիտակ մազեր.
Ձեր դուրս գալու տեղը իմ հոգիս դուրս գար,
Չընկնեի այս օրվան, սպիտակ մազեր:

Կանայք երես են դարձնում ձեզանից,
Ձեր պատճառով չեն ախորժում ինձանից,
Աշ######ժ երիտասարդներու շրջանից
Զրկեցիք, անպիտան, սպիտակ մազեր:

Ձնոտ ամպի նման չոքեցիք գլխիս,
Արևս բռնվեց, տխրեցավ հոգիս,
Այդքան շուտով չէիք գտնի անբախտիս,
Թե լինեիք լավ բան, սպիտակ մազեր:

Ջիվանու քնարին մեծ հարված տվիք,
Ձեզ տեսնելով ինձ չեն կանչում հարսանիք:
Իմ գործիս ահագին վնաս հասցրիք,
Ձախորդության նշան սպիտակ մազեր:

ՊԱՂ ԱՂԲՅՈՒՐԻ ՄՈՏ
Ջիվանի

Պաղ աղբյուրի մոտ կանգնած մի աղջիկ,
Ձեռին սափոր բռնած, ջուրն էր անուշիկ,
Աչք ունքը ղալամով քաշած գեղեցիկ.
Մայրիկ զարնվեցա` սիրում եմ նորան.
Մի փոքրիկ ակնարկով արավ ինձ նշան:

Պաղ աղբյուրի մոտ պարտիզում նստած.
ՈՒնեինք լավ գինի, գառան խորոված,
Երգում էին պարում շրջան բոլորած.
Մայրիկ զարնվեցա` սիրում եմ նորան.
Մի փոքրիկ ակնարկով արավ ինձ նշան:

Ման էր գալիս ընկերներով միասին,
Կարծես հրեշտակ էր, չէր նա հողածին,
Մազերն ոսկեգույն, ճակատը լուսին.
Մայրիկ զարնվեցա` սիրում եմ նորան.
Մի փոքրիկ ակնարկով արավ ինձ նշան:

Երանի այն ավուր, հազար երանի,
Տեսության ես կրկին լինեմ արժանի,
Առանց նորան երբեք չեմ մնալ կենդանի.
Մայրիկ զարնվեցա` սիրում եմ նորան.
Մի փոքրիկ ակնարկով արավ ինձ նշան:

ԻՄ ԵՐԳԸ
Ջիվանի

Պանդխտության մեջ լրացավ իմ երեսունամյակս,
Ինձանից դեռ չի հեռացել հավատարիմ ջութակս,
Քառասուն և իննի մեջը մտավ արդեն հասակս,
Գնում եմ դեպի ծերություն, դառնանում է վիճակս,
Հետզհետե մազերուս մեջն շատանում է ճերմակս,
Սկսում է նսեմանալ լուսատու աշտանակս:

Քննում եմ իմ անցյալս, տեսնում եմ ես անկատար,
Իմ թողած հետքս վաղանցուկ, ծաղկի պես թույլ ու տկար,
Մանկությունից մինչև այսօր բռնել եմ մեկ ճանապարհ,
Հետևել եմ իմ արվեստին, նվագել եմ ես քնար.
Նշանավոր, օգտավետ գործ չեմ թողել ազգիս համար,
Մի քանի հատ չոր ու ցամաք երգեր է հիշատակս:

Թանկագին ու անդառնալի թարմությունս շուտ գնաց,
Ոչ մի օգուտ ես չունեցա, խոստովանեմ բացեբաց.
Հանգամանքից չօգտվեցի, չեղա ես շրջահայաց.
Առավոտյան բացվիլը՝ բութ աքլորս չարավ իմաց.
Իմ մտավոր աշխարհի մեծ բաժինը խավար մնաց,
Մթամած սև ամպի տակից դուրս չեկավ արեգակս:

Բնության գաղտնիքը մութ է, ծովի անդունդից խոր է,
Ընկնողը դուրս չի գալիս, վիհ է, անատակ հոր է.
Աշխարհը անփոփոխ է, լուսնյակը հին ու նոր է,
Մեկը անբախտացել է նոր, մյուսը՝ բախտավոր է,
Չէի կարծում և մտածում՝ ամենը անցավոր է,
Ժանգոտված պղինձ կդառնա, ոսկի է ժամանակը:

Ես, Ջիվանս ամենին աղաչել եմ, պաղատել եմ,
Որ լինին սիրով, միաբան, մեջս այսպես դատել եմ.
Ինչ տեղում ատելության հոգու ծնունդ նկատել եմ,
Պատճառին առանց վախի՝ հանդիմանել, նախատել եմ,
Ինչքան իմ ուժս պատել է, այնքանով աշխատել եմ,
Ժողովրդին մի օգուտ տալ՝ եղել է նպատակս:

ՀԱՅՈՑ ԱՂՋԻԿ
Խոսք՝ Ռ. Պատկանյանի

Դու տեսե՞լ ես երկընքումը
Պայծառ լուսին ծագելիս,
Կամ թե՝ կանաչ տերևի մեջ
Կարմիր ծիրան փայլելիս:

Դու տեսե՞լ ես ծաղկոցումը
Կարմիր վարդը փըթըթած,
Շուշան, մեխակ ու նունուֆար
Չորս բոլորքը պար բըռնած:

Նազուք մեջքը ծառի նըման
Տատանում է գեղեցիկ,
Մե'կ թռչում է նա անգուման,
Մե'կ գընում է խիստ հեզիկ:

Հալվում է խեղճ կարիճների
Սիրտը՝ նորան տեսնելով,
Ծերը իրան անիծում է,
Որ ծերացավ խիստ շուտով:

Բայց լուսինը խիստ խավար է
Հայ աղջկա առաջին,
Ծիրան, մեխակ ու նունուֆար
Չարժեն նորա մեկ պաչին:

ԻՄ ՓԵՐԻՆ
Խոսք՝ Ավ. Իսահակյանի, երաժշտ.՝ հեղ. անհայտ

Կես գիշերին գետի ափին
Ես նըստած եմ սիրավառ.
Գետն հոսում է, - և հոսանքին
Ես նայում եմ միալար:

- Ո՞վ է խաղաղ մեջ-գիշերին
Քընած գետը վարդովում.
Ալիքները խըփում ժայռին, -
Ծերուկ ժայռը լըվանում:

- Ո՞վ է աստղոտ, զով գիշերին
Լուսնի շողով զարդարվում,
Շուշան-կըրծքին, սև մազերին
Գոհար ցողեր սըրսկում:

- Ո՞վ է չքնաղ բարի-լուսին
Ծաղիկները համբուրում.
Մըշուշային փըրփուրի մեջ
Արշալույսին ողջունում:

- Նա հեղ գետի լուռ փերին է,
Ցնորքներիս սիրելին,
- Նա իմ սըրտի դիցուհին է,
Վառ երգերիս նազելին...

Եվ մինչև լույս գետի ափին
Ես նըստած եմ քարացած.
Գետն հոսում է, - և հոսանքին
Ես նայում եմ շիվարած:

ՅԱՐԻՍ
Խոսք՝ Մ. Մելիքյանի, երաժշտ.՝ Կարո Զաքարյանի

Մի յար ունեմ շիկահեր,
Լուրթ աչքերով կապուտակ,
Կըրծքում անհուն ջերմ ու սեր,
Ծովերի պես անհատակ:

Ջահել է նա գարնան պես,
Գարնան անուշ հովի պես,
Սրտում վարար խինդ ու սեր,
Ալ ու ալվան ծաղիկներ:

Մի յար ունեմ շիկահեր,
Լուրթ աչքերով կապուտակ,
Կըրծքում անհուն ջերմ ու սեր,
Ծովերի պես անհատակ:

ԵՐԵՎԱՆ-ԷՐԵԲՈՒՆԻ
Խոսք՝ Պ.Սևակի, երաժշտ.՝ Էդգ. Հովհաննիսյանի

Երևան դարձած իմ Էրեբունի,
Դու մեր նոր Դվին, մեր նոր Անի,
Մեր պոքրիկ հողի դու մեծ երազանք,
Մեր դարե կարոտ, մեր քարե նազանք:

Երևան դարձած իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել, բայց մնացել ես պատանի,
Քո Մասիս հորով, քո Արաքս մորով
Մեծանաս դարով, Երևան:

Մենք արյան կանչեր ունենք մեր սրտում,
Անկատար տենչեր ունենք դեռ շատ:
Մեր կանչն առանց քեզ` իզուր կկորչի,
Առանց քեզ` մեր տաք տենչն էլ կսառչի:

Կյանքում ամեն սեր լինում է տարբեր,
Իսկ մենք բոլորս ենք քեզանով արբել,
Տաք է սերը մեր` շեկ քարերիդ պես,
Հին է սերը մեր` ձիգ դարերիդ պես