ԱՍՈՒՄ ԵՆ ՈՒՌԻՆ
"Անուշ" օպերայից
Խոսք` Հովհ. Թումանյանի, երաժշտ.` Ա. Տիգրանյանի

Ասում են` ուռին
Աղջիկ էր ինձ պես,
Մընում էր յարին,
ՈՒ չեկավ նա տես: (2)

Խեղճը դողալով`
Անհույս կըռացավ,
Դարդից չորացավ,
ՈՒռենի դարձավ: (2)

Ջըրերի վրա
Գըլուխը կախած
Դեռ դողում է նա,
ՈՒ լալիս կամաց: (2)

ՈՒ ամբողջ տարին
Մի միտք է անում,
Թե յարը յարին
Ո՜նց է մոռանում... (2)

Ոնց է մոռանում...

ԶԱՐԹԻ՛Ր, ԼԱՈ

Խեղճ մշեցին մընաց լալով,
Հեռու երկրներ ման գալով.
Մեռավ թուրքի պարտքը տալով,
Զարթի՛ր, լաո, մռնիմ քըզի:

Չուր ե՞րբ մընամ էլու դռներ,
Էրթամ գտնեմ զիմ խեղճ գառներ.
Սուքեմ զիմ բախչի ծառեր,
Զարթի՛ր, լաո, մռնիմ քըզի:

Գրող տանի քուրդ Հասոյին,
Որ ըսպանեց ջոջ Ափոյին.
Իլաջ մացեր Արաբոյին,
Զարթի՛ր, լաո, մռնիմ քըզի:

Սևիլ, շիվար մացած հայեր,
Եղած անտուն, բնավ հավքեր.
Սուլթան կուզե ջնջե մըզի,
Զարթի՛ր, լաո, մռնիմ քըզի:

ՀԻՄԱ Ո՞Վ Է ՁԵԶ ՀԱՄԲՈՒՐՈՒՄ
("Սիամանթո և Խջեզարե" պոեմից)
Խոսք` Հ. Շիրազի, երաժշտ.` Ա. Մերանգուլյանի

- Հիմա ո՞վ է ձեզ համբուրում,
Ծովասարիս ծաղիկներ,
Ի՞նչ որսկան է ձեզ ցած բերում,
Իմ Սիփանի եղնիկներ:

Վանա ծովիս կղզու վրա,
Ինչպես բիբը աչքի մեջ,
Կա՞ մեր տաճարն Ախթամարա,
ՈՒր կաղոթեր մայրս խեղճ:

Ո՞վ է խմում համբույրն հիմա
Ապարանջան աղբյուրիս,
Ախթամարա վանքիս վրա
Կա՞ բաց թողած աղավնիս...

Վանա ծովիս կղզու վրա...

Ո՞վ է նայում Վանա ծովիս,
Ափին Վանս, բույնս կա՞,
Ա՜խ, Սիփանա ծաղկահովիս
Գառներս կա՞ն, շունս կա՞:

Վանա ծովիս կղզու վրա...

Ո՞վ է ժողվում անտառներիս
Մեղրագազպե մանանան,
Փարախները թուխ գառներիս
Իրենց տեղը կմնա՞ն...

Վանա ծովիս կղզու վրա...

Հիմա ո՞վ է ձեզ համբուրում,
Ծովասարիս ծաղիկներ,
Ո՞Ւմ արցունքն եք դուք ինձ բերում,
Վանա ծովիս ամպիկներ:

Վանա ծովիս կղզու վրա...

ՄՆԱՔ ԲԱՐՈՎ
("Սիամանթո և Խջեզարե" պոեմից)
Խոսք` Հ. Շիրազի, երաժշտ.` Ա. Մերանգուլյանի

- Մնաք բարով, իմ հայր Սիփան,
Եվ դու, իմ մայր, Վանա ծով,
ՈՒր էլ գնամ` ձեզ հավիտյան
Չեմ մոռանա իմ լացով:

Չարի ձեռն է մեզ բաժանում,
Մնաս բարով, Ախթամար,
Իմ աղավնուն քեզ եմ թողնում,
Պահիր մոր պես, իմ սուրբ մայր:

Մնաս բարով, Արածանի,
Մնաս բարով, Մեղրագետ,
Ինձ սև բախտը ուր էլ տանի`
Հայ կմնամ, կուգամ ետ:

Մնաս բարով և դո'ւ, իմ սեր,
Բայց թող հայրդ իմանա,
Ինչ էլ լինի, ես կգամ դեռ,
Հայն անմուրազ չի մնա:

ԴՈՒԼԻԿ
Ժողովրդական
Խոսքի մշակումը` Վ. Հարությունյանի, երաժշտության մշակումը` Թ. Ալթունյանի

Մամեն մածուն մերել է,
Ծառի հովին դրել է,
Փեսեքին տուն բերել է...
Անտեր մնա գող կատուն,
Փեսոց փայը կերել է:

Մամեն հավեր մորթել է,
Մեկիկ-մեկիկ փետրել է,
Թոնրի շուրթին դրել է...
Ախ, կրակին ի՞նչ ասեմ,
Չաղլիկ հավերն էրել է:

Մամեն գինին բացել է,
Թասերի մեջ ածել է,
Փեսեքին պարծեցել է...
- Ի՞նչ իմանար խեղճ մամեն,
Որ ալ գինին քացխել է:

Փեսեք թողին գնացին,
Մանեն, հարսներ մնացին,
Նստած լացին ու լացին,
Էն գող կատվին բռնեցին,
Էն քացախով խեղդեցին,
Էն կրակով էրեցին,
Փեսոց նորից բերեցին,
Փեսոց սրտեր շահեցին,
Աշխարհ հարսնիք արեգին,
Հասան իրենց մուրազին:

ՉՔՆԱՂ ԵՐԱԶ
Խոսք` Ա. Սահակյանի, երաժշտ.` Ա. Հեքիմյանի

Դու ինձ համար սիրո աղբյուր,
Ես քեզ համար` գուցե ոչինչ:
Դու ինձ համար երազ մաքուր,
Ես քեզ համար` գուցե ոչինչ:

Հեռվից ես քեզ գոնե տեսնեմ, սիրեմ.
Որպես կյանքիս չքնաղ երազ:
Արեգակին պետք է հեռվից նայել,
Կայրի, եթե շատ մոտենաս:

Կյանքում դու միշտ ուրախ մնա,
Եվ միշտ եղիր պայծառ ու ջինջ,
Ամբողջ մի կյանք սիրով կտամ,
Ես քեզ համար գուցե ոչինչ:

Հեռվից ես քեզ գոնե տեսնեմ, սիրեմ...

ԿԱՊՈՒՅՏ ԹՌՉՈՒՆ
(խոսք՝ Վ. Դավթյանի, երաժշտ.՝ Ամիրխանյանի)

Մի հեռավոր կապույտ թռչուն,
Մի բարալիկ, տխուր ուռի...
Քնած է կտուրը մեր տան,
Լուսնյակի մեջ ու լազուրի:

Առուն գնում է սիրտը ելած,
Տանում է լույս երազանքներ,
Երկինքն ի վար՝ աստղերի լաց
Ու աստղային տխուր զանգեր...

Երկինքն ի վար՝ ամենամեծ,
Ամենատաք, ամենահուր
Ասուպն ընկել իմ սրտի մեջ
Ու սրտիս հետ մխում է լուռ...

Մի մոլորված կապույտ թռչուն,
Մի բարալիկ տխուր ուռի,
Մի աստղային անքնություն
Լուսնյակի մեջ ու լազուրի:

ԵՐԿԻՐ ՀԱՅՐԵՆԻ
(Խոսք և երաժշտ. Ռ. ԱՄԻՐԽԱՆՅԱՆԻ)

Երազի իմ երկիր հայրենի,
Հոգսերդ շատ, հույսդ մեծ,
Քարքարոտ երկիր:

Ես մի բուռն եմ քո հողի,
Ես մի ծիլն եմ քո արտի,
Ես մի թերթն եմ քո ծաղկի,
Հայրենի երկիր,
Հայաստան:

Երազի իմ երկիր հայրենի,
Հոգսերդ շատ, հույսդ մեծ,
Արծվաբուն երկիր:

Իմ պապերն են քեզ շահել,
Իմ եղբայրքն են քեզ պահել,
Քոնն են որդիքն իմ ջահել,
Հայրենի երկիր,
Հայաստան:

ՎԱՐԴԸ
Խոսք` Վ. Գյոթեի
Թարգմ.` Հովհ. Թումանյանի
Երաժշտ.` Ռ. Մելիքյանի

Փոքրիկ տղան մի վարդ տեսավ,
Տեսավ մի վարդ դաշտի միջին.
Վարդը տեսավ, ուրախացավ,
Մոտիկ վազեց սիրուն վարդին,
Սիրուն վարդին, կարմիր վարդին,
Կարմիր վարդը դաշտի միջին:

Տղան ասավ. - Քեզ կպոկեմ,
Այ կարմիր վարդ, դաշտի միջին,
Վարդը ասավ. - Տես, կծակեմ,
Որ չմոռնաս փշոտ վարդին,
Փշոտ վարդին, կարմիր վարդին,
Կարմիր վարդը դաշտի միջին:

ՈՒ անհամբեր տղան պոկեց,
Պոկեց վարդը դաշտի միջին,
Փուշը նրա ձերքը ծակեց.
Բայց էլ չօգնեց քնքուշ վարդին,
Քնքուշ վարդին, կարմիր վարդին,
Կարմիր վարդը դաշտի միջին:

ԻՄ ՅԱՐԸ ԳԱԼԻՍ Ա
խոսք՝ Հր. Հովհաննիսյանի

Աղջի, լոր ես արտի մեջ,
Նազերով շորորա,
Ինձ գցել ես դարդի մեջ,
Յա՜ր, յա՜ր,
Երնեկ էն քո ջահելին,
Քեզնով բախտավոր ա:

Խնձորը թելով շարեմ,
Ասեղը թելիս ա,
Յարիս բլուզը կարեմ,
Յա՜ր, յա՜ր,
Յարիս խաբարն եմ առել,
Սիրտս ցնծալիս ա:

Ունքիդ վերև խալ ունես,
Խալիդ տակ կամար ա,
Ուսիդ բարակ շալ ունիս,
Յա՜ր, յա՜ր,
Ման եմ գալիս քո սիրով,
Սերդ ո՞ւմ համար ա:

Նունուֆար թեր ունի,
Ծաղիկը լալիս ա,
Սերս ջահել տեր ունի,
Յա՜ր, յա՜ր,
Յարիս խաբարը եկավ,
Իմ յարը գալիս ա:

Կայնել ես մեր դռանը,
Աչքդ սև խալիս ա,
Քեզ հարս չի տա իմ նանը,
Յա՜ր, յա՜ր,
Իմ յարը զուտ ոսկի ա,
Հրեն նա գալիս ա: