Сообщение:#2 
Harutin » 19 июн 2011, 10:15
Թավշալաթե պուպրիկ
...Խաբմունք յիմարութեան և խաղալիք տղայականք...
Գրիգոր Նարեկացի, «Մատյան ողբերգության»
Տառապանքներիս ճնշող ծանրության
Ճորտն էի... և արդ
Ստրուկն եմ անդեմ,
Հիմարացել եմ ու հիմարի պես
Թողնում եմ, որ ինձ անվերջ համետե՜ն...
Ավանակվե՜լ եմ,
Դարձել եմ գրաստ:
Ում հարկավոր եմ, նստում են վրաս,
Ո՛չ քեֆս են հարցնում,
Ո՛չ իսկ՝ քիչ բարձում:
Ում պետք եմ գալիս, կողքին պիտ լինեմ,
Վշտին՝ կարեկից,
Գործին՝ հարեհաս:
Խաբո՜ւմ են,
Եվ ես թողնում եմ... խաբե՜ն,
Կարծես չեմ զգում,
Որ վերածվում եմ խաղատիկնիկի:
Ու պուպրիկի պես
Սրա կամ նրա կոպիտ ձեռքերում
Խունանում եմ ու մաշվում օրեցօր՝
Ճխլտված գլխով,
Պոկված ձեռ-ոտով...
Անկմա՛խք, ախտո՛տ,
Անխնա՛մ, աղտո՛տ:
Հիմարացե՜լ եմ...
Պճնված թավշե ցոլուն հանդերձով՝
Այլ տիկնիկներին համահավասար,
Զուգաշար թիկնած փափուկ նստոցին՝
Չէի՜ մտածում
Եվ չէի՜ կարծում,
Որ ես շինված եմ ոչ թե բազմելո՛ւ,
Այլ տիվ ու գիշեր բանելո՜ւ համար,
Անկախ նրանից՝
Ուզում եմ, թե՞ ոչ ինձանով խաղան,
Ճմրթե՛ն,
Պատռե՛ն,
Ապա հագեցած՝ մի կողմ շպրտեն...
Հիմարացե՜լ եմ...
Ուրիշի համար անվերջ բանելով,
Ուրիշի բեռը անվերջ տանելով,
Սեփական հոգսը,
Սեփական ցավը
Մեկդի թողնելով...
Ամայացե՜լ եմ,
Դատարկվել, լցվե՜լ,
Դարձել լարե խաչ,
Որի գագաթին կոճակ են կարում՝
Տափակ մի գլխիկ,
Իրան ու թևին շոր են հագցնում,
Դարձնում պուպրիկ,
Որ հա՜ր քաշքշվի,
Մինչև հագուստը
Հնոտվի՛, մաշվի՜,
Ու մնա... խա՛չը,
Խա՜չս տառապյալ՝
Նորից հագցնելու,
Նորից զուգելու,
Նորից թաքցնելո՜ւ էությունս պերճ,
Որը խաբվո՜ւմ է,
Խաբվո՜ւմ է անվերջ՝
Հիմարի նման,
Ումով անվարան
Խաղո՜ւմ են, ինչպես լաթե պուպրիկով,
Հեռու ու մոտիկ մտերիմներս,
Բարեկամներս,
Մոտ ընկերներս...
Տառապանքներիս ճնշող ծանրության
Ճորտն էի, իսկ արդ
Ստրուկն եմ լքված:
Ստրջացել եմ,
Խելքի՜ եմ գալիս,
Օգնի՜ր ինձ, Աստված:
