Ու ամրոցի խարխուլ պատի քարերի պես
Մեկը՝ մեկից առաջ ընկած,
Մեկը՝ մեկին հրմշտելով,
Կամ ետևից մեկը՝ մեկի, գլորվելով,
Հանձնվում են իմ օրերը... պատմությանը...
Նույնիսկ մի հուշ չի մնալու ժամանակից,
Իմ ապրածից
Որն անվանվի. « Սա այսինչի անձնականն է»:
Գիտես, ինչու՞:
Այս տառերն էլ,
Որոնցով գրում եմ հիմա,
Նյութական, ֆիզիկական են...
Մինչդեռ,
Անձնականն իմ
Միշտ եղել է... հոգեկանը...
Այն պատմությանն ինչպես հանձնե՞ս:
Միթե՞ բառեր ես կգտնեմ
Բացատրելու կամ գրելու,
(Ու այդպիսով՝ պատմությանը
Զգացմունքներն իմ ի պահ տալու):
Ո'չ:
Նյութեղեն այս աշխարհում
Իմաստ չունի հոգեկանը՝ ցուցանելու...
Ռ.Խաստյան