Սխալ քարտեզՍԽԱԼ ՔԱՐՏԵԶ
Ժամանակին, հորս տանը պատի վրա մի քարտեզ կար, Քարտեզի տակ՝ մի փայտե թախտ, թախտի վրա՝ մի հին մինդար: Ճիպոտ էի ծառից պոկում, և երբ մենակ էի մնում, Ես այդ ծուռտիկ ցուցափայտով ապրելավայր էի ընտրում: Նշան էի բռնում կետին, որտեղ ուզեցել եմ ապրել, Իմ մոլագար սերը դարձած "Ереван"-ն էր գրված այնտեղ: Փակ աչքերով՝ ցուցափայտով ծակել եմ աշխարհի կեսը Բայց այդպես էլ ոչ մի անգամ չեմ ընկել երազած տեղըս: Դեռ է՛ն գլխից, (հեյ վախ, հեյ վախ), երազանքիս չէր վիճակված Գոնե այդպե՛ս, խաղի՛ տեսքով դառնալ մասն իրականության: Կեսդար անցավ ու ավելին... Հիմա նայում եմ քարտեզին, Կրկին հեռու՜ եմ քեզանից անհա՛ս երազ, իմ հայրենիք... Ռ.Խաստյան 0 комментариев11531 просмотров ԶգաՍՐՏԻ ԱՐԱՀԵՏ
Արահետ կա, գիտե՞ս, դեպի սիրտ ցանկացա'ծ - Փշոտ, քարքարոտ, դժվարանց... Ես գտե՛լ եմ այն: Ընդամենը զգա, թե ինչպես է հարթում Ճանապարհը ԱՅԼՈՑ իր սրտով՝ Մի կին քեզ պաշտող: Ռ.Խաստյան 0 комментариев12116 просмотров УлыбкаУлыбка
Роза Хастян Вместо предисловия - послесловие.(http://www.stihi.ru/2012/05/22/8243) --- Я написала эту миниатюру 26 апреля с.г. В день, когда оперировали Софию Сафарову. Мне ТАК хотелось быть рядом! И я представила, КАК она ИДЕТ( не ведут, нет. Именно - идет, пусть даже на больничной каталке!) на операцию. Я ТАК хотела, чтобы все было так, как в миниатюре! Я никогда не видела её улыбки, но ЗНАЛА, КАК она улыбается... Но ЕЙ не хватило НАШИХ улыбок. И ОНА не вернулась... --- Вот ЕЁ последнее письмо: --- Розочка моя, привет! Вот и пришел этот день... Я как онемела, хочется много всего сказать тебе, но слов не нахожу, но ведь и без слов можно понять и чувствовать друг-друга! Моя хорошая, я очень постараюсь вернуться и написать тебе. Помни, что я люблю тебя и всегда буду благодарна тебе за все, за то что ты всегда была и есть рядом. Всегда твоя СофИ. --- Сейчас, только что по мэйлу узнаю, что СоФИ н... [ Продолжается ] 0 комментариев6950 просмотров Անիմաստ***
Ի՞նչ է սա: Եսի՞մ,- անսովոր դրու՞յթ, եղանակային մեծ փոփոխությու՞ն, անոշալությու՞ն ոչ տրադիցիոն, Մարդկային Ոգու ջարդուխուրդ եղած վերջին կտորի արձագանք-ոռնո՞ց, Սովորական ու համակարգային խելագարությու՞ն – Ոչինչ չմնաց մարդու մեջ նորմալ, ոչ էլ բնության մեջ մնաց մի կապ, Որի ծայից էլ կլիներ կառչել ու շարունակել ինչ-որ կերպ քարշ գալ, Կարճ ճամփի վրա, անվանումով «կյանք...» Ասում էի քեզ. «չգնա՛ս հանկարծ...», Ծիծաղում էիր երեսիս քահ-քահ. «հեչ չմտածես, ի՞նչ է լինելու պառավ շանը կաղ , Իր կաղությունից հո չի՞ մեռնելու...» Զայրանում էի «շուն» բառիդ վրա առանց ցույց տալու... Տեսա՞ր, որ մեռավ... Ես այս վիճակին որակում չունեմ: Ի՞նչ անուն դնեմ այս վիճակին կույր, Երբ ոչի՜նչ չկա էլ շրջապատում,- լոկ գորշություն է, ավազ ու սամում, Ու մեկ էլ...փոշի՜՜, որն ամեն վայրկյան աչք է կուրացնում, Արցունքը քշում դեպի ներս՝ կոկորդ,- սիրտը խեղդելով: Որքա՜ն խնդրեցի - ինձ չլսեցի՛ր,- վերջը՝ գնացիր: Ու այն էլ այնքա՜ ն արագ ու հապշտապ, ու հանկարծակի՛, Մենա՛կ, շա՜տ մենակ, շվար ու մոլոր այստեղ թողնելով, Բացակայությանը ... [ Продолжается ] 0 комментариев12588 просмотров |