Սրտումս հանգել է հրդեհը,
Դա մեխքը չէ տարիների,
Չգիտեմ, ինչումն էր մեխքս,
Երբ ասացիր ինձ."Հեռացի՜ր..."
Քմահաճու՞յք էր քո կողմից,
Թե պղտոր էր այնժամ Հոգիդ,
Բայց... հիշում եմ նորից-նորից.
Ձմեռ եկավ ամռան կեսին:
Ու կասեցրեց թռիչքը մեր,
Հրթիռն ընկավ գիրկը վշտի ,
Արցունքը մեզ չհեղեղեց,-
Ես գնացի: Դու մնացիր:
Քեզ այլևս ես չտեսա,
Ու ջնջեցի իմ անցյալից.
Հիմա ոչինչ էլ չխնդրե'ս,-
Նույնքան հեռու եմ քո "Ես"-ից:
Այսօր կրկին ես հասկացա.,-
Ճակատագիրը մեղք չունի.
Կարելի է և... մոռանալ,
Գիտե՞ս, սերն էլ իր վերջ ունի:
Ես չգիտեմ ոնց ես ապրում
Ինձ հետ չապրած, ուրիշ կյանքում,
Լալի՞ս ես... կամ գուցե խնդում
Հիշողության սարդոստայնում:
Քեզ հետ... առանց սիրո՞ ապրել,
Դառնալ գերին քո հաճույքի՞...
Ո'չ, չուզեցի էլ քեզ տանջել,
Երբ ասացիր ինձ. "Հեռացի՜ր":
Բայց... ճչում է քո հայացքը,
Ուղիղ նայում իմ Հոգու մեջ...
Անդրադառնում արձագանքը
Եվ... "Հեռացի՜ր"-դ սնամեջ:
Կուզի նման տանելու եմ,
Խաչն իմ ծանր. անհույս մի սեր...
Փոխարենը... խաչվելու եմ.
Չներեցի՜... ինձ կներե'ս...
Ռ.Խաստյան