ARTHUR MESCHIAN

01. Amene Dzez.
02. Astgher.
03. Asoum En.
04. Our Eir Astvats.
05. Tarorinak Mard Ararats.
06. Ashkhari Tsavov.
07. Im Tariner.
08. Khachmerouk.
09. Dataran.
10. Nouyn Qaghaqn E.
11. Hajord Kyanqoum.
12. Migoutse Yes Khent Em
13. Haghordoutyoun.
14. Anarak Vordou Veradartse.
15. Barov Mnaq.

Arthur Meschian (Paylogh Astgher)

"...լավագույն տղերքը վերադառնում են..."

Спасибо за фотку.Вообще супер певец и по професии он кстати архитектор.

ՁԱՅՆԻ ՏԵՍԻԼՔԸ ԱՐԹՈՒՐ ՄԵՍՉՅԱՆԻ ԵՐԳԸ ՄԵՐ ՈՒՂԵԿԻՑՆ Է ԵՂԵԼ ՄԵՐ ԿՅԱՆՔԻ ԲՈԼՈՐ ՕՐԵՐԻՆ...
Նրա երգը ներաճել է, միացել սերունդների երթին:

Այն միաձուլվել է քաղաքին, դարձել է նրա խզված կոկորդը, ներհյուսվել է նրա ձայնալարերին այն քաղաքի, որ մենք կրում ենք մեր ներսում, որ դեմք ու դիմագիծ ունի, որ թափառում է մեր մեջ ու մեզնից դուրս: Նա կրում է իր հոգում այդ քաղաքը, ողբերգական երգասացության է վերածում իր խզված կոկորդով ու մեզ է վերադարձնում նրան, նրա ամայությունը, հոգեւոր ճեղքերն ու սեւ խոռոչները իր երգով լցրած: Նա լցնում է քաղաքի դատարկ տարածքները, հոգենյութ է հաղորդում նրա ամայացած կենսոլորտին, եւ քաղաքը փոխադարձում է նրան հիշողությունների ու կարոտաբաղձության իր խորքերով, իրական եւ անիրական երազների հեռանկարով:

Նա քաղաքի կենսագրության մի մասն է, նրա երգերը կենսագրություն ունեն եւ անձնավորված են: Նրանք շնչում են, նրանք քայլում են ամեն սերնդի հետ յուրովի եւ հոգեւոր հեռանկարում, կարծես, ուժգնանում է նրանց արձագանքը: Նրանք լինելության, ճանապարհի երգեր են սերունդների համար եւ կոչված են հոգեւոր ճգնաժամերի եւ աղետների պահերին զտել եւ մաքրագործել մեր կենցաղի մգլած ու նեխող կենսոլորտը, քանի որ ազատության շունչ եւ առոգանություն կա նրանցում: Նա իր քաղաքի ողբերգակն է եւ հանդիսատեսը, նրա «ոտքի կոխան» եղած հրապարակների ու ասպարեզների ականատեսն ու վկան, որ նաեւ այդ ասպարեզներին, շնչահեղձ լինող կենսոլորտին օդ ներարկելու խնդիր ունի:

Նրա երգը փրկում է մեր հիշողությունը փլվածքներից, վերաբնակեցնում է մեր անցյալը, մեր հոգու քաղաքը եւ մեզ տանում է մեծ ճամփորդության, ճամփորդություն մեր միջով դեպի անցյալը, դեպի գալիքը, եւ մենք զգում ենք մեր ներկայությունը լինելության երգեցիկ շղթայում...

Արթուր Մեսչյանը բացառիկ արտիստ է:

Նա բեմականացնում է իր երգերը՝ փորձելով ունկնդրին մասնակիցը դարձնել այդ ծիսական արարողության, որոնց մեջ նա խտացնում է մեր հոգետարածքները: Նա այդ երգասացության թափառող ժամանակներով փորձում է արթնացնել մեր մեջ ներքին մարդուն, վերաբնակեցնել հոգու հանգած, կիսաարթուն քաղաքը, որ լի է իրերով, ֆետիշներով, բայց ոչ մարդկանցով:

Իր խզման եզրին հնչող ձայնով, որ անընդհատ մղվում է ինքնազոհության, որ հնչում է իրականության ու նրա արտացոլանքի սահմանաշերտերին, նա ոգեկոչում է մարդու մեջ մարդուն, կորզում է մեզնից մեր ձայնն ու լսողությունը, մեր ես-ը, ողբերգության միջոցով այն մաքրագործելու համար:

Այս իմաստով նրա յուրաքանչյուր երգն ավարտուն ակտ է: Նրա երգը ափեափ լցնում է դահլիճը, բայց եւ դուրս է գալիս դահլիճներից ու լցնում ամայի տարածքները, ձայն ու հոգի տալով նրանց, քաղաքը վերածելով բեմահարթակի:

Նրա ձայնը դողում է կյանքի եզրաշուրթերին, եւ բեմականացման ապոթեոզի, ոգեկանչի վերջին ակորդներին, թվում է, այն համահունչ ու երգակից է դառնում նրան, եւ ձայնի արձագանքները ձգտում են անսահմանության...

Արթուր Մեսչյանը բոլոր սերունդների բախտակիցն է...

Այդպես անակնկալ մի օր ներխուժելով մեր մեջ, նրա երգը դառնում է մեր հոգու մշտական, մշտարթուն բնակիչը, նրա ձայնը հնչում է մեր մեջ եւ արձագանքում մեզնից դուրս, տանելով մեզ իր հետ իր թափառումների ճանապարհով, ու թվում է, մեր մեջ հնչում են լինելության հավիտենական ղողանջները...

Իր կարճ տեւողության մեջ նրա երգը ժամանակ է խտացնում, մեր կյանքի ժամանակը, որ չի ընդհատվում, որ չի ավարտվում, քանի որ չի ավարտվում նաեւ նրա երգը, քանի որ չեն մարում նրա արձագանքները:

Վարագույրը փակվում է, բայց ձայնի տեսիլքը չի անհետանում, քանի որ նրա կերպարը ապրում է մեր մեջ...

ՀՐԱՉ ԹԱՄՐԱԶՅԱՆ

Երբ օրերն անցած ճանճի պես մեխվում են
Քո օրացույցի դեղին էջերին,
Ամիս առ ամիս անիմաստ թափվում են
Տերևների պես, քո կյանքի ծառից

Երբ ժամացույցի լարված զսպանակը
Կացինն է ճոճում քո պարանոցին`
Անցյալը դատարկ իմաստազրկվում է,
Ներկան էլ թմրած` քո ոտքի տակին

Իմաստը կորցրած դատարկ պատվանդանը
Սպասում է հաջորդ կուռքի քանդակին,
Երբ տապալվում է կանգնած արձանը,
Ժամանակը միշտ վիժում է նորին

Փողոց ու այգի իմաստազրկվում են
Իմաստազրկված քաղաքի մեջքին,
Տները նույնպես իմաստազրկվում են,
Երբ վերածվում են ապաստարանի

Խոսքը շատ վաղուց իմաստազրկվել է,
Ծնվել երախում բյուր ժողովրդի,
Իմաստը նույնիսկ իմաստազրկվել է
Այն վազքի նման, որ ավարտ չունի

Ձեռքերը, պարապ, իմաստազրկվում են,
Ամեն օր դարձավ տխուր կիրակի,
Գլխուղեղիդ մեջ օրեցօր մեխում են
Պատճառները բյուր առանց պատճառի



Անիմաստության խորտակվող իմ նավը
Նորից փրկության ափին է զարնվում,
Երբ վերարկուով քնած զավակներս
Մեկ-մեկ արթնանում ու ինձ են նայում

Նրանց աչքերի առկայծող լույսերը
Ոգուս սառույցի կեղևն են փշրում,
Անկարողության պոկում կապանքները,
Եվ կյանքս նորից իմաստավորում…

Սիրտս կարյունի աշխարհի ցավով
Որքա՜ն տառապանք, Աստվա՛ծ իմ, չորս դիս
Կյանքի դաշտերից փչող ամեն հով
Հառաչ ու կսկիծ կզարնե դեմքիս

Անմեղ զոհերի արյունով եռուն
Հողը ոտքիս տակ կմնա միշտ թաց
Եվ նոր վճիռներ իմ շուրջն ու հեռուն
Կծնվեն մարդիկ արյունով հարբած

Սրի ու սովի կդառնան ավար
Լույսի պես պայծառ մանուկներ սիրուն
Եվ ոտքի կոխան հասկեր անհամար
Աշխատավորի քրտինքով օծուն

Ես ինչպե՞ս նստեմ խնջույքի սեղան
Եվ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին
Երբոր կխլեն մարդիկ անվարան
Որբի բերանից պատառը հացի

Աստվա՛ծ իմ, որքան անարդար վճիռ
Ինչպե՞ս կարող եմ քարը դնել խղճիս
Կյանքեր թևաբեկ և թշվառագիր
ԱՇԽԱՐՀԻ ՑԱՎՈՎ ՀԻՎԱ՛ՆԴ Է ՀՈԳԻՍ
Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս

          

Hamlet писал(а):Спасибо за фотку.Вообще супер певец и по професии он кстати архитектор.

erger uni bolor jamanakneri hamar en,es el em shat sirum ,karox em eli nkarner gcel ete uzum es

Mur-mur
не откажусь.
Спасибо большое

джутак ел а нвагум,Гамлет ети фотки из его концерта в Ереване . Вор покр еи папан лсум ер ес чеи сирум ,асум ер кмецанас шат ксирес,пасторен мецацел ем арден.

Добавлено спустя 2 минуты 9 секунд:

хла тес инчкан jермутюн ка хайацкум ,ербемн инчкан шат енк згум нман хайацкнери карик

Ай ергичем асел.Инч евротесил инч Хайко.Ба разве спавнишь

Амлет байц чем паткерацнум иран евротесилум