ՍԵՐԻԱԼԻ ՕԳՈՒՏՆԵՐԸ
Դժվարը շաբաթվա երկու օրերն են՝ շաբաթ, կիրակի՝ դատարկ, անիմաստ օրեր՝ առանց սերիալների: Կարելի է մտածել՝ սերիալները կարիք ունեն շաբաթ-կիրակի օրերին հանգստանալու, որովհետև սերիալ նայողը հաստատ դրա կարիքը չունի, ընդհակառակը, անսերիալ օրը դառնում է մի տեսակ թերի, դատարկ ճեղքվածքով: Ֆիլմի ժամերին, վարժեցվածի բնազդով, Սիրուշը մեքենայորեն մոտենում է էկրանին, բայց հիշելով, որ շաբաթ-կիրակի է, հիասթափված փոխեփոխ է անում ալիքները կամ դատարկության զգացումով հեռանում որևէ այլ գործի՝ փորձելով կարճել բաժանման երկու օրը: Հակառակի պես ֆիլմը միշտ վերջանում է խիստ կարևոր տեղում: Թե դա՞ ով է հնարել: Չի՞ կարելի հասկանալ, որ մարդիկ անհանգիստ են մնում, կարող է գիշերը քունը կորցնեն, նրանց մեջ ճնշման հիվանդություն ունեցողներ կան, իսկ առջևում դեռ երկու օր կա: Խելքը գլխին մեկը չկա՞՝ զգուշացնի, որ այդպես չի կարելի: Չեն խնայում մարդկանց, չէ՛: Առաջներում այդպես չէին անի: Ժողովրդի մասին մտահոգվել կար, բան կար, հիմա ո՞ւմ շատ պետքն է, թե մարդն ապրումների մեջ է, անհանգիստ է մնացել: Մարդկանց սրտերը քարացել են, անտարբեր են դարձել: Հենց մեկը՝ իր սեփական տղան: Իր սրտից արյուն էր կաթում, անհանգիստ մեռնում էր. էն երեխային գողացել-տարել էին, իսկ տղան վերցրեց ու հեռուստացույցի ալիքը փոխեց. ֆուտբոլ կար: Հենց այդպես, սառնասրտորեն, առանց անհանգստանալու: Հա՛, հասկանալի է, ընդամենը կինո է, բայց կինոն էլ է չէ՞ կյանքից, հո օդի՞ց չի, ամեն ինչ կյանքից է վերցված: Ինքը՝ Սիրուշը, հո տեսել է, թե ինչեր կան կյանքում, այնքա՜ն բաներ է տեսել, կինոն ի՞նչ է, որ: Այն ժամանակ որ այս խելքին լիներ, ինչե՜ր կաներ: Կյանքը լրիվ ուրիշ ձևով կընթանար: Շատ սխալներ է թույլ տվել, շա՛տ: Կարելի է ասել՝ ծայրից ծայր սխալ է ապրել: Էն «Կորուսյալ երազների» միջի Լուսիայի չափ էլ չկա, որ ամուսնուն սիրուհու հետ բռնացնելուց հետո հրապարակով, բոլորի մոտ ապտակեց, հետո էլ տնից վռնդեց: Լա՛վ արեց, դրան տեղն էր, էշին մեյդանում կծեծեն: Բա չէ՛, իր նման: Տարիներ առաջ էր. մի օր գործից շուտ տուն էր եկել, բանալիով դուռը բացեց, մտավ, տեսավ՝ ամուսինը մենակ չէ անկողնում, սուսուփուս դուռը ծածկեց, դուրս եկավ: Էշի՛ մեկը: Առաջներում այդպես չէին անի: Ժողովրդի մասին մտահոգվել կար, բան կար, Հիմա չգիտի էլ՝ վախեցա՞վ, ամաչե՞ց, թե՞ նամուսը թույլ չտվեց՝ հարևանները չլսեն, չիմանան… Երկուսին էլ պիտի տկլոր դուրս շպրտած լիներ տնից: Բա «Կյանքի բույրի» միջի կանայք այդպես կվարվեի՞ն՝ չէ մի չէ՛: Ինքն է հիմար եղել, ի՛նքը: Երկու տեղ աշխատում էր, հետո շուկա գնում, ծանր-ծանր բերում տուն, ճաշ, լվացք, երեխաների հոգս: Ինչի՞ համար, հանուն ինչի՞: Երեխաները հիմա մեծացել են, ամուսնացել, իրենց ընտանիքներն ունեն, ո՞վ պիտի ասի՝ շնորհակալությու՛ն, ապրե՛ս, որ մեզ համար այդքան արել ես: Ոչ ո՛ք: Մարիա Լուսիան շատ էլ ճիշտ արեց, որ ամուսնուց վրեժ լուծեց՝ դավաճանեց նրան: Էդ ինչի նրան կարելի էր, իրեն՝ ո՞չ, ինքը կին է՞: Էդ որտե՞ղ է գրված, որ դավաճանությունը տղամարդու համար է, էշությունը՝ կնոջ: Հենց լավ էլ հախից եկավ, մրմռացրեց էդ անասունին: Բա չէ, իր պես:
- Տա՛տ, կինոդ սկսվեց,- հյուրասենյակից ձայն տվեց թոռը:
- Հա՞, գալիս եմ,- օճառոտ ամանը իսկույն շպրտեց լվացարանի մեջ, փրփրոտ ձեռքերն առանց լվանալու չորացրեց ձեռքի տակ ընկած պատահական շորով ու իրեն գցեց հեռուստացույցի մոտ:
- Ո՞ւր ես շուտ կանչում,-մտահոգ ձայնով հանդիմանեց հարսը: -Դեռ մի երեք րոպե ռեկլամ կա, մի այդքան էլ երգը պիտի գնա, տողերը գրվի: Տատդ ծանր գրաֆիկով չորսից հինգ ֆիլմ է նայում օրվա մեջ, մեղք չի՞, թող գոնե մի հինգ րոպե էլ հանգստանար:
Ի պատասխան՝ աղջնակը փռթկացրեց: Ֆիլմերի միջև ընկած կարճ ժամանակահատվածում կամ ավելի ճիշտ՝ ռեկլամների ընթացքում, Սիրուշը հասցնում էր գցել իրեն բաղնիք, զուգարան, խոհանոց, ինչ-որ բան անում, պարտադիր կիսատ թողնում ու էլի իրեն նետում բազկաթոռի գիրկը, որն իրեն անդավաճան սպասում էր: Երբեմն հացի մեծ կտորը մի ձեռքն առած, մյուսին՝ ուրիշ ինչ-որ մի բան, աչքը էկրանից չկտրելով, ախորժակով ուտում էր: Թե չկշտանար, ոչ մի դեպքում տեղից չէր շարժվի մինչև հաջորդ ռեկլամը, որի ընթացքում միայն կգնար խոհանոց՝ պատառի շարունակությունը բերելու: Ֆիլմի ընթացքը սուրբ գործ է, ընդհատել չի կարելի: Բայց եթե ամուսինը սովածանա՜ր այդ ընթացքում… Ա՛յ թե աղետը երբ էր լինում: Քթի տակ փնթփնթալով, իր բախտն անիծելով՝ գնում էր խոհանոց, ուտելիքը, սեփական լուտանքն էլ հետը լիքը աման լցնում ափսեի մեջ, դնում սեղանին ու նորից թողնում, գալիս իր սիրելի բազկաթոռի գիրկը: Ամուսինն արդեն սովորել էր, թեպետ նա էլ իր հերթին էր դժգոհություն շաղ տալիս քթի տակ: Կնոջ սերիալներ նայելու առաջին յոթ տարիներին ընդդիմանում էր, ելույթներ ունենում բրազիլական ու մեքսիկական աղբ ու թափոնի մասին, որոնք հասարակության վրա ունեցած արշավանքների ավերիչ ներգործության առումով չեն զիջում մոնղոլ-թաթարական արշավանքներին: Սա առնվազն մշակութային եղեռն է, օտար բարքերի արհեստական ու բռնի ներմուծում, ազգի համար այլասերության քարոզ է ու անհարիր մեր ավանդապաշտ բարքերին ու էլի նման բաներ: Բացատրում էր ու ճառում, ցույց տալիս թերթի հոդվածը, թերթին նայելով` վերարտադրում հոդվածագրի գրածը, վկայաբերում ռադիոյով լսածը: Բայց լսո՞ղն ով էր: Օրվա համարյա մեծ մասը հեռուստացույցն ազդարարում էր Ռոդրիգոների ու Մարիաների սերերի, դավաճանությունների ու հիասթափությունների մասին, ու Սիրուշն անհագորեն կլանում էր դրանք՝ ականջը խուլ ամուսնու ելույթներին: Լավագույն դեպքում ամուսինը սերիալի ցուցադրման ընթացքում թերթ էր կարդում կամ բազմոցին պառկած ննջում, մինչ Սիրուշը հուզմունքից չորանում էր կամ հիացմունքից խանդավառվում:
- Վախենում է՝ կինը փչանա վաթսունից հետո,- հումորի ծայրը բացում էր հարսը, որն ինքն էլ երբեմն միանում էր ընտանեկան դիտմանը: Դե, եթե անգամ չուզես էլ նայել, ամբողջ ժամանակ լսում ես նրանց սիրահետումները, կռիվները, անցուդարձը ու ակամա հետաքրքրվում, թե ինչ եղավ հետո: Հակառակի պես, հենց սկեսրայրը մտնում էր հյուրասենյակ, էկրանը մեծ պլանով ցուցադրում էր շրթունքների փոխձգումներ ու հպումներ, որին հետևում էր նրա հանդիմանանքը.
- Չի էլ ամաչում, հարսին էլ նստեցնում է կողքին ու ստիպում իր հետ սեքսուալ ֆիլմեր նայել, զուլու՛մ է, զուլու՛մ, էս ո՛ւր հասանք…
Հարսը ծիծաղում էր, իսկ Սիրուշը քթի տակ պատասխանում, թե ամուսինը ժամանակին սերիալ է նայե՞լ, որ փչացած էր, ուրեմն հիմա ինքը ինչ կուզի՝ կանի: Ու որքան շատ էր ամուսինը քննադատում սերիալները, այնքան ավելի բուռն էր դառնում ոչ մի դետալ բաց չթողնելու, դեռ կրկնությունն էլ հետը նայելու ցանկությունը…
Սիրուշն այդ օրն արթնացել էր տարօրինակ զգացողություններով: Երազում տեսել էր, որ Լուիս Ալբերտոն իրեն ամուսնության առաջարկություն էր արել, ինքն էլ ընկել էր հոգեկան հակասական ապրումների մեջ. բա էս տարիքում, բա իր տղաները, հարևաններն ինչ կասեն… «Թո՛ղ էդ գեշբողազ էգոիստին,- ասել էր Լուիս Ալբերտոն,- դա քեզ երբեք էլ օր ու արև չի տվել, գիտե՛մ: Թքի՛ր ընտանեկան բոլոր տեսակի պարտականություններիդ վրա ու արի՛ ինձ հետ: Բոլորն էլ անշնորհակալ արարածներ են: Ես քեզ կերջանկացնեմ»: Ասել էր ու ծոցից հանել մի շողշողուն մատանի Սիրուշի համար: Սիրուշը շփոթվել էր, խունջիկ-մունջիկ եկել. ախր ո՞նց կլինի, ինքն արդեն թոռնատեր, հարևաններն ի՞նչ կասեն: Լուիս Ալբերտոն էլ է թոռնատեր, կինն էլ թողել- գնացել է, բայց ի՞նչ անենք, ասում է, ուրեմն, եթե թոռներ ունեն, իրենց կյանքը պիտի թոռներին նվիրեն, իրենք էլ` վե՞րջ, էլ չապրե՞ն, սաղ-սաղ թաղվե՞ն: Մեկը հարցնող լինի, իսկ թոռներին հետաքրքրու՞մ է իրենց կյանքը, որ էդպես ջանասիրաբար իրենք փորձում են մատուցել նրանց: Չէ՛, շատ խելոք է Լուիս Ալբերտոն` քթածակով, ձեռքից ամեն գործ գալիս է, իսկական տղամարդ, իր երազների չիրականացած տղամարդը… Մտատանջության մեջ չգիտեր՝ ինչ պատասխան տար, արդեն ուզում էր խնդրել՝ իրեն մի քիչ ժամանակ տար մտածելու, ամուսինը կողքի շրջվելով՝ արմունկով ուժգին բոթեց Սիրուշին: Սիրուշը վեր թռավ՝ երազն էլ հետը թռցնելով: Ֆշշացնելով նայեց ամուսնուն, որ երազն էլ չի թողնում հանգիստ նայել ու տեղավորվելով մահճակալի եզրին՝ նրանից հեռու, աչքերը պինդ փակեց՝ երազը կրկին վերադարձնելու հույսով: Ո՜նց չէ, ամուսնու խռռոցը կթողնե՞ր, որ ինքը նորից քներ: Ստիպված վեր կացավ՝ երազն իր հետ տանելով բաղնիք, խոհանոց, խանութ… Գոնե լավ է՝ ամեն ինչ դեռ կորած չէ. ժամը տասնյոթն անց քառասունին նորից կհանդիպի իր Լուիս Ալբերտոյին հանրայինի ալիքով: Գոնե նորից կտեսնի նրան, թեև արդեն իրենը չի լինի… Ախր, կարելի՞ է ամբողջ կյանքը սխալ ապրել: Լա՛վ, հասկացանք, ջահել էիր, խաբվեցիր նրա սիրուն տեսքին, ամուսնացար: Բա հետո՞, տեսա՞ր, որ պիտանի չէ, թո՛ղ, գնա՛, ո՞վ էր ստիպում կողքին տանջվել: Այն ժամանակ ուրիշ էր, բաժանված կանանց ուրիշ ձևով էին կոչում, հետո այն ժամանակ ո՞վ էր բաժանվում. կանայք ատամները սեղմած, ճակատագրին հլու-հնազանդ՝ պահում էին իրենց տուն-տեղը, ընտանիքը: Չէ՛, միևնույնն է, ինքը առանձնահատուկ հիմար է եղել, ամեն բան լուռ տարել է: Տասնհինգերորդ աբորտից հետո թիվն արդեն խառնեց ու դադարեց հաշվել աբորտների քանակը: Ամուսինն իսկի տեղյակ լինու՞մ էր: Բա Լուիս Ալբերտոն այդպես կանե՞ր, ո՜նց էր ցավում, որ Ռաքելը կորցրել էր երեխային… Չէ՛, դա կյանք չէ, որ ինքն է ապրել: Լավ, բայց ինչպե՞ս կարելի էր չտեսնել այդ ամենը, հիմա ո՞վ հետ կբերի իր սխալ ապրած տարիները, ո՞վ: Գոնե ժամանակին մի սիրեկան ունեցած լիներ, որ սիրտն այսպես չմրմռար, մի բանով էլ ինքը նրա հախից եկած լիներ: Երբ ամուսինը կանանց հետ քարշ գալուց հետո քեֆը տնգոզ գալիս էր տուն, ինքը նրա առաջ հաց էր դնում ու սուսուփուս քաշվում մի կողմ: Գիտեր, որ ամուսինը կատաղում էր, ուզում էր, որ հետը նստեր, ասեր-խոսեր… Իսկ ինքը լուռ, խոնարհ կատարում էր իր պարտականությունները. եփում-դնում էր ամուսնու առաջ ու գնում իր գործին: Հետը երբեք հաց չէր կիսում: Բայց դա ի՞նչ էր որ էդ դուրս ընկածի արածների դիմաց: Ամուսինը լավ էլ նեղվում էր, լարվում ու չարանում. կինը համարյա չի շփվում իր հետ, բացի կենցաղային-ընտանեկան մի երկու կարևոր հարցերից: Լա՛վ էր անում, շատ քի՛չ էր դա, հիմա լիներ՝ ինչե՜ր կաներ, պա՜հ, ո՜նց հախից կգար… Կարող է Էմանուելլայի չափ չկա՞ իր խելքով… Այդպիսի մի հերթական անգամ, երբ խմած ամուսնու առջև սուրճը դնելուց հետո շրջվեց, որ գնա, ամուսինը ֆշշացրեց հետևից՝»օ՛ձ»: Սիրուշն ինչ-որ բան պատասխանեց նրա հասցեին, հարբածին էլ դա էր պետք. դանակն առավ ու շպրտեց Սիրուշի վրա: Դանակի շեղբը կպավ թևի երակին: Սիրուշը գիտեր նրա թույլ տեղը, ինքն էլ իր զենքով նրա դեմն ելավ. կանգնեց ամուսնու դիմաց, թևը պարզեց դեպի նա, մի ձեռքով սեղմեց վնասված երակի ծայրը, արյունը բլթալով դուրս պրծավ, ինքն էլ առանց ծպտուն հանելու, լուռ համառությամբ նայեց ուղիղ նրա երեսին: Սա ավելի կատաղեց: Ոտքով խփեց վառարանին, վրայի տաք թեյնիկը շուռ եկավ Սիրուշի վրա ու թողեց-դուրս եկավ: Ա՛յ թե ինչ կյանք է ունեցել: Հիմա «հերոսը» կարդացած մարդ է, բարոյախրատական քարոզներ է գլխին կարդում հարսի ու թոռների ներկայությամբ…
- Էսօր «Սիրո բույրը» չի լինելու,- ինչ-որ մեկը կաթ ու մածունի բաժնում ասաց իր ծանոթին:
- Ո՞նց թե չի լինելու, ինչի՞,- հանկարծակի եկած կանայք շրջվեցին դեպի լուրը հայտնողը:
- Ընտրությունների պատճառով երկուշաբթին աշխատանքային օր չի լինելու, դրա հետ կապված, որոշ հեռուստատեսային ծրագրեր փոփոխվել են:
Ասողն իրենց երկրորդ հարկի հարևաններից մեկն է, շատ սահմանափակ կին է՝ ոչ մի սերիալ չի նայում:
- Թաղե՛մ դրանց, շատ պետքս է՝ ում կընտրեն, ուրեմն պիտի կինոն չնայե՞նք,-պոռթկաց մեկը:
- Մի օր էլ քիչ բան սովորեք: Էդ ձեր ուսումնական ֆիլմերը մեր ազգի հերն անիծեցին,-վրա բերեց ակնոցավոր տղամարդը:
Կանանցից մեկը, որ վերջերս էր թոռ ունեցել, անունն էլ դրել էին Ռոսիտա՝ ի պատիվ սերիալի գլխավոր հերոսուհու, վիրավորված միջամտեց.
- Բայց ինչու՞ եք այդպես ասում, որ նայած լինեիք, այդպես չէիք ասի, բոլորովին էլ վատը չեն, օրինակ՝ «Սիրո թևերը» նայու՞մ եք, ամբողջը կյանքից է:
- Չէ-չէ՛, ի՞նչ եք ասում, կյա՛նքն է կինոյից, ինչի՞ մասին է խոսքը: Քառասուն տարի կնոջս հետ ապրել ենք, լավից-վատից ընտանիք ստեղծել, տուն-տեղ դրել: Ես գիտեմ, որ ամեն ինչ էդ սերիալներն արեցին: Հետս աչքով աչք չունի, ամեն ինչից դժգոհ է ու ամեն ինչում ինձ է մեղադրում: Թե ի՞նչ են մտածում վերևներում, սա դավաճանություն է ազգի դեմ, խարխլվու՛մ են ավանդական ընտանիքի հիմքերը:
Մի կերպ շունչը հասցրեց մինչև նախադասության վերջն, ու ինքն էլ զարմացավ իր հռետորական վարպետության վրա: Ժամանակ առ ժամանակ գումարվող իրենց միտինգներում արժի այս հարցը բարձրացնել, առաջարկել է պետք:
- Դու էլ մի՛ թող նայի, մի կնկա վրա չես կարու՞մ,- միջամտեց մյուս տարեցն ու դանդաղ բերանից դուրս մղեց ծխախոտի ծուխը: Էստեղ ոչ ոք էլ չգիտի, որ իր հեռուստացույցը փչացել է, նորն էլ առնելու փող չունի: Սիրուշը ոտքից գլուխ մի լավ չափեց դրան: Իսկ միտինգայինը նույն պաթետիկ ոճով շարունակեց.
- Ախր կորչում են մեր ազգային արժեքները, հայ կնոջ կերպարը խեղաթյուրվում է, փոխվում է նրա բարոյահոգեբանական նկարագիրը…
- Գիտե՞ս ինչ կա, ջահելները, թե ուզում ես իմանալ, չեն էլ նայում սերիալները, բա ու՞ր մնաց քո էդ «հոգեբանականը», տղամարդուն հնազանդությունն ու համեստությունը, հը՞…
- Ասե՛մ. նրանք արդեն նայել են դրանք, երբ փոքր էին, էլի ձեզ հետ միասին ու տեղը տեղին դաստիարակվել են այդ ոգով:
Սիրուշն իր լուռ զենքով մի լավ խեթեց միտինգայինին: Հենց ակունքներից՝ կլինի մի քսան տարի, ինչ ցուցադրվում են բրազիլական-մեքսիկական սերիալները, ինքը նայում է՝ բան չի եղել, բայց ազգը հանկարծ փչացա՞վ: Ամենաիսկական փչացածները հենց էդ ասողներն են, սա էլ երևի, իր տան ուսյալ փչացածի նման է փրթում:
- Գիտե՞ք ինչքան բաժանություններ են եղել այդ նույն հողի վրա: Ընկերոջս կինն ասում է, թե ամուսինը մուսուլման Ալիի չափ էլ չկա, որ ամուսնության առաջին գիշերը կնոջ՝ Զորաիդեի ոտքերը վարդի թերթիկների ջրով լվաց…
«Հաստատ իր կնոջ մասին է ասում, ու հաստատ ինքը իր կնոջը մի հատիկ ծաղիկ նվիրած չկա»:-… հիմա էլ ուզում են մուսուլման դառնանք…
Սիրուշի հերթը հասավ, վերցրեց իր թթվասեր-մածունն ու առանց որևէ բան ասելու՝ դուրս եկավ խանութից: Վարդաջու՛ր, չէ մի չէ՛: Իր առաջին գիշերն իսկի մահճակալ չկար, կոտրած թախտն էր երկուսի համար, դռան տեղ՝ կտոր քաշած «վարագույրի» ետևում էլ սկեսուր-սկեսրայրն էին քնելու՝ հասունացած տղայի ու աղջկա հետ: Ոտքերը լվանա՞ր… Հազիվ սկեսրայրն էր երազում, որ հարսն իր ոտքերը լվանար: Անշնո՛րհք անտեր, զզվում է դրանից ու միշտ է ատել. հլը տե՛ս՝ ինչ ակնկալիքներ է ունեցել: Երկու անգամ ջրով լի տաշտը դրել էր ոտքերի առջև ու սպասել.
- Կնի՛կ, բա էդ հարսը ոտքերս չի լվանալու՞ ...
Երկու անգամն էլ ինքը թողել-փախել է տնից, ուշ ներս մտել: Դրանից հետո հասկացել է, երևի, ու էլ չի ասել, փոխարենը լուռ թշնամանքը միշտ ապրել է իրենց միջև: Ի՞նչ նշանակություն ունի, թե գյուղ տեղ է եղել, բա իրենց գյուղում նման բան կանեի՞ն, թուրքի՛ մեկը:
Գնումների ծանր տոպրակը ձեռքին, ճակատագրի առավել ծանր բեռն ուսերին՝ Սիրուշը քայլերն արագացրեց՝ «Վրեժի ծարավի» կրկնությունն առավոտյան դիտելու: Արագ-արագ քայլելիս հևում է. բժիշկները «սրտի անբավարար սնուցում» են ախտորոշել: Հետո քայլերը դանդաղեցրեց. հիշեց, որ այսօր ընտրություններ են, երկիրը փոխել է գրաֆիկը: Սիրտը սկսեց առավել ուժգին խփել: Երկիրը երկիր չի՛: Ընտրությո՛ւն՝ շատ իրեն պետք է՝ ով կընտրվի, դրա համար կարելի՞ էր փոխել սերիալի օրը: Ոչ էլ կգնա ընտրության: Ինքը ժամանակին իր ընտրությունն արել-պրծել է ու սխալվել: Ո՛չ լիներ էդ օրը: Քիչ մնաց հետ դառնար, բայց ու՞ր: Ա՜խ, գոնե կարողանար, շատ չէ, գոնե մի քսան տարով հետ դառնալ…Հիշեց երազը, Լուիս Ալբերտոյի՝ իրեն պարզած շողշողուն մատանին, ու ժպիտը սահեց դեմքով, սրտում ջերմություն ալիքվեց: անդաղատանքով հանեց բանալին, բացեց բնակարանի դուռը, ուր դեռ քնած էին տան անդամները, փայփայած երազը բանալու հետ դրեց գրպանն ու ժպիտն երեսին՝ անցավ խոհանոց, թեև այդ օրն ընտրություններ էին, աշխատանքային օր չէր, ու ոչ էլ սերիալ կար…