Сообщение:#3 Harutin » 28 июл 2011, 18:08
չարախոսություն
Հանդգնեցի ու չարախոսեցի,
Հանդգնեցի ու չարախոսեցի,
նրանք մեզ բարկացրին,
ու մենք բարկացանք։
Ինչի՞ ես հանդգնեցի,
ինչի՞ ես բարկացա,
թու ես, թու ես,
կռռացի,
դու…
դուռը փակիր, ես աղոթում եմ.
մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ, վեց, յոթ, ութ, ինը, տաս,
տշեմ ֆռաս…
Նայիր՝
արյունը վարդագունում է շուրթերիս,
նայիր՝
ձեռքերս ինքնըստինքյան բարձրանում են,
ու ես ազատագրվելու նշաններ եմ անում…
Բարկացիր վրաս,
ահա քեզ տասը ռուբլի,
ահա քսան,
ահա աշխարհի բոլոր գանձերը,
բարկացիր վրաս։
Երբ գարունն աղմկեց, ես մրսեցի։
Մրսեցի, որ Մոսկվայում եմ,
մրսեցի, որ ուզում եմ կարոտած լինել Երևանի
ու համառորեն չեմ կարոտում։
Կարոտիր,
անպայման պետք է կարոտել Զվարթնոցին,
հոգնած հագուստով գեղեցկուհի Զվարթնոց,
զվարթիկ,
անհամապատասխան անուն,
զվարթիկ,
ինչո՞ւ ես մռութներդ կախ,
ինչո՞ւ են շորերդ անկապ,
ինչո՞ւ են մազերդ բիզ-բիզ,
ինչո՞ւ են սայլակներդ վճարովի,
ինչո՞ւ ես երջանիկ։
Դու ուզում ես համաշխարհային
ցուցանիշներին համապատասխանել,
ցավալի է…
Քրչոտ,
աղաղակել,
քրչոտ,
միջազգային ստանդարտներին
համապատասխան տներ,
կահույք,
հագուստ
ու Զվարթնոց,
միայն թե…
ներիր ինձ, իմ քաղաք,
միայն թե…
ներիր ասածներս,
միայն թե…
հասկացիր ինձ,
դու սկսել ես ծերանալ,
ու քո տգեղ շպարը
քեզ ավելի թառամեցնում է,
միայն թե ներվեմ։Ահա քեզ քսան ռուբլի,
կարոտիր,
Ահա աշխարհի բոլոր գանձերը, ահա…
Այստեղ արդեն ցուրտ է, ու ես արդեն մրսում եմ։
Շաբաթ օրը թատրոն կգնամ, կիրակի չեմ գնա, երկուշաբթի…
Ամբողջ օրը չգրել, գրել ընդամենը մի քանի էջ, կարդալու համար ժամանակ չգտնել։
Խմել ամենաանհավանական տեղերում՝ շենքերի աստիճաններին, ԾԽԸԺ-ի եզրերում, խանութի հենց դռան դիմաց շրջան կազմել, ծանոթ-անծանոթով հավաքվել ու խմել։ Ընկնել ցեխերի մեջ, կորցնել եսը, խոզի պես խռմփացնել։
- Աղջիկ ջան, ինչի՞ ես էդքան տխուր։
- Տխուր չեմ։
- Չէ, տխուր ես, նայիր, մերոնք ինչ ուրախ ու անհոգ են, դուք մի տեսակ շատ մտահոգ եք։ Հայ ես, չէ՞։
- Սիրուն էլ աղջիկ ես։
Բայց դա կարևոր չէ, կարևորն այն է, որ երեխաները դպրոցում լավ սովորեն։ Կարևորն այն է, որ նրանք վառ հագուստ են կրում, կարևոր շատ բաներ կան։
Միայն մարմնովս մեկ դողցնում եմ ու հիստերիկ ծիծաղում։
Դուռը փակիր,
ես ծիծաղում եմ։