СТАНЬ VIP

Միսաք Մեծարենց

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#31  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:52

Շերամին նինջը


Շերամատան մեջ կը հնչեն բոժոժները զիլ` դափին,
որուն հուշիկ կ’ընկերանա ձայնն երգեցիկ կիներու,
և կը մարի մերթ ճարճատուն ծիծաղներուն մեջ ծափին,
պատուհանեն լուսնի լույսի շափրակներ ներս կը թափին:

Ըսթափանքի ժամն է պչրոտ, փափկամարմին շերասին`
խածումն որուն` կը քթքթա տերևուտքին մեջ դալար.
ու սատափներ, ու զյումրյութներ, ու շողակներ… միասին.
մեկ փաղփի մեջ կը նույնանան շերամ, տերև ու լուսին:

Երազանուրբ անասնիկին օրհասն ու մահն ըսպիտակ,
վերջին քունն ալ դափ ու ծափով պիտի տոնեն վաղ գիշեր,
օդանույշի ձեռքով բանված զանակածոպ լույսին տակ
հինգ աղջիկներ հուսկ օրորը պիտի երգեն վաղ գիշեր…:
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#32  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:53

Ջուրէն դարձին


Երբ բլուրն ի վար
աղբիւրէն դարձին,
իր վարսքի խուրձին
մէջը սողոսկի
նուրբ մատիկն ոսկի
արեւի լոյսին.
հիր սափորն ուսին
երբ բըլուրն ի վար
աղբիւրէն դարձին,
մեղմով ծածանի
լաչակն հողմավար՝
թեւով թռչունի.
ու ծիածանի
թոյրով պսպըղայ
աչքն իր գեղանի.
եւ երբոր ցնծայ
հնչիւնը՝ ծնծղայ
զարդոսկիներուն.
տենչանքով անհուն
հոգիս պիտ' ըղձայ
գանձեր՝ զոր չունի։
Ծարաւ շիղին պէս
պիտ' ըղձայ անի,
երկու կաթիլ ջուր
շուրթերուն իր կէզ։
Եւ իր ճակատին՝
զովացքը ցրտին,
ճակատին կըրակ՝
զովացքը ցրտին,
կարմիր սափորի
ջուրին սառնորակ
ցօղովը բերրի՝
կակաջ ձեռքերու...։
Ա՜հ, այս իրիկուն
սափորն իր ուսին
աղբիւրէն դարձին՝
սիրոյս անանուն
ջերմ սարսուռներով
կը դողայ սօսին...։
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#33  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:53

Սոնադին

Միջոցին մեջ կը թոշնի
լույսի ծաղիկը թրթռուն.
ըմպած մըռայլն ամպերուն,
տըխուր է ծովն աշունի:

Ցորեկներուն կը հակին
գորշություններն հոգվույս մեջ`
ու գիշերվա երգը գեջ
լացավ թոնով մը մեկին:

Ամայության մը տրտում
կու գա ինձ ցավն երբեմնի.
և երազանքս անպատում
կը կոծկոծի՜, կ’արյունի:

Հովը կ’ոռնա խուլորեն,
ու գիշերը կ’երկարի՜.
ալիքներու ժըխորեն
ու սարսափեն խավարի:

Դալուկ սիրո մ’աշնանային
կը կաթե դողն հոգվույս մեջ,
ուր հուրիներ կը նային
անրջածին, լուսամեջ:

Բայց կը վախնամ որ նորեն
խուսափի՜ լույսն երազին,
ու մըշուշներ գաղտորեն
վայելքներուս շուրջ հածին:

Աղաղակ մը մեջն հոգվույս,
արագորեն կը ձայնե
մահվան պարը սրտահույզ,
մեռա՜ծ է կույսը ձյունե:

Տարփատենչիկ, զաղփաղփուն,
աղջիկն է ան անուրջիս,
երազունակ ու փաղփուն
հոգին կանգնած է առջիս:

Ու կը տեսնեմ դեռ շողուն
փայլը սրտին իր նըսեմ.
մոգութենեն աչքերուն
հափշտակված կ’երազեմ…:
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#34  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:55

Վայրկեան


Թոյլ շրշիւն մը, յետոյ բոյր մը մշկենի։
եւ յամրագին գիրքը ձեռքէս կ'իյնայ վար.
երազներու պերճուհին է որ կ'անցնի,
ու կը փոթի ծովակն հոգւոյս մեղմավար։

Ու կը փոթի ծովակն հոգւոյս մեղմավար։
եւ ալիք մը թեւը բացած կը վազէ
գրկել ափունքն իղձիս ոսկի աւազէ։

Ո՜վ քաղցրութիւնը նայուածքին իր ծաղիկ.
ո՜վ պերճութիւնը գընացքին իր հպարտ.
ճամբուն վըրայ՝ իր քայլերուն հետքը վարդ՝
ուր հեշտօրէն կը յածի դեռ իմ մենիկ

սիրտըս՝ բո՜ց մը՝ մըթնշաղին մէջ անհետ...։
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#35  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:55

Վերադարձի երգ


Կսկիծ կայ սրտիս մէջը վիրաւոր
Զոր արեւին լո՜յսն անգամ չի բուԺեր.
Խորունկ ու ցաւոտ մորմոքում մը որ՝
Ա՜հ, պիտի լայննա՜յ երբ իջնէ գիշեր։

Կը հիւծին ցոլքերն յոյսին հեռաւոր,
Խարոյկի մը պէս՝ որ վաղ է մաշեր.
Բայց դեռ կը յուզէ զիս տեսիլք մ'աղուոր՝
Զոր ինձ կը բերեն անցեալին յուշեր։

Ու պիտի ապրի՜մ, վիշտը նոր ուԺեր
Կը բերէ յանկարծ հոգւոյս սիրավէր.
Կեանքին կը դառնամ դեռ չըրած գիշեր։

Փուշեր նետուեցան օրէ օր վէրքիս,
Ու հոն հեծեծանք մը բերին հովեր.
Բայց սիրոյ յոյս մը կ'արեւէ հոգիս։
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#36  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:57

Տապի նոպաներ


Ջըրաշոգին գետին վրայեն ամպանըման կը բարձրանա.
կը փողփողին լազվարթ գույներ ճամբան ի վեր Կապույտ-Դարին.
շինականներ արևահար, ծերունի մը գյուղակ տարին.
արեգակի բորբ ընձյուղներ կ’այրեն ամեն ինչ անխընա:

Դարուղիեն կ’անցնին դանդաղ ուղտերը գորշ կարավանին,
թաթավելով իրենց հոգին հըրայքին մեջ տոթական.
երազանքին կիսատ թողած, գինով գինով վարդեր ինկա՜ն,
առանց սյուքի ու պլպուլի կը հեծե ցավն իր վարդենին:

Տիվագոլի երակներով բացավայրերն են բոցափայլ,
ծաղիկներու հոգեվա՜րն է, ժամն արևոտ տաղտապանքին.
բազմազեղուն բուրմունքներն են հեշտագրգիռ ու տապագին,
մենաբաղձիկ անտառին մեջ ո՛չ հեծություն կա, ո՛չ դայլայլ:

Ժայռերն անփույթ դեռ կը տաքնան, հանդարտորեն, լուսափողփող,
գիրկն անդորրին այս կիզանուտ և երազին տակ բոցավառ,
հնձողներու ձեռքեն հոս հոն հանկարծ կ’իյնա գերանդին վար,
ամենուրեք կը խըլրտի նոպան տապին տախտապարող:

Ըսպասումն է հեղգ ու ջերմին, կ’ուշանա դեռ հովն իրիկվան,
որ զովացիկ, պիտի մեղմե տենդն անպարփակ այս թալուկին.
ջերմակարոտ, փաղփուն օձեր լեռներեն վար կը սողոսկին,
և` հըրաշունչ արբշիռ ու բոցերազ` մերթ կը հևան:

Դաշտերու մեջ ընկուզիներ կը քընանան հոս հոն ցանցիր,
ո՛չ ճամփորդ կա, ո՛չ ալ թռչուն իրենց շուքին տակ ապաստան.
հսկա խորխի պես կ’երկարի, լայնատարած, մենիկ ճամփան`
ուր սըլացքի ու քայլերու հետին մրմո՜ւնջն իսկ չի հածիր:

Թուրինջ գույներ ջըրանըկար… ծիրանի հե՜վք արևմարին…
Մըշակներ ու ձիավորներ պարտեզներեն կը դառնան տուն,
խարխուլ կամուրջն անոնց բեռին տակ կը հեծե խոնջ ու նըկուն,
գետեն անդին երանգ ու ձայն հետըզհետե կը մարմըրին։

Ահա գիշերն ալ ծանր ու մեղկ կը գըլորի սարերեն վար,
ու տապահար դաշտավայրեր կը հագենան աղջամուղջով.
կենսանորոգ շունչ կը բերե ըսթափանքի կազդույրն այս զով,
բայց ցորեկին դեռ կը տևե բազմալեզու տենդն հըրավառ:
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#37  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:57

Ուռիներու շուքին տակ


Ա

Ուռենինե՜ր, լացէ՜ք, լացէ՜ք անդադրում
Արտասուքնիդ շիթ շիթ հոգիս կ'արծաթէ.
Ես կը փարիմ մենիկ պահին այս տրտում՝
Ուր ձեր հեղուկ նըւագն յուշիկ կը կաթէ։

Ծաղիկներուն գօտին դեղին, լայնարձակ
Արօտներու զիւմրիւթ իրանն երբ գրկէ,
Ու միջօրի արեւն ալ՝ խուրձ ու տրցակ
Շողերն իր՝ բիլ Ժապավէնով մը պրկէ,

Կուգան կոյսերն իմ անուրջիս, հերարձակ,
Մանիշակէ բըլուրներէն ու դաշտէն,
Ես կ'ունկնդրեմ հապըշտապ ու համարձակ
Քայլերուն՝ որ լուռն ուԺգնօրէն կը շեշտեն։

Ու կը պարե՜ն. իրենց նազանքն հարսենի
Ու նայուածքնին քօղքած կազի մըշուշով,
Իրենց վարսքին հետ կը խաղայ սիւգ մը զով
Եւ այտերնին կակաջի պէս կը շիկնի։

Իրենց մարմինն՝ ակնվանի թափանցիկ.
Իրենց հոգին՝ համբոյր համակ ու շուշան,
Իրենց սիրտը՝ հուր շրջմոլիկ ու բաղձիկ,
Իրենց ծիծաղն՝ արշալոյս մը ջինջ գարնան։

Բ

Ուռենինե՜ր, արտասուեցէ՜ք տրտմագին
Գորովակաթ արցունքը ձեր արծաթէ.
Քաղցր է ինծի զեղումն այդ ձեր թախծանքին՝
Որ տրտմանոյշ կայլակներով կը կաթէ։

Տիւանդորրին համբուն՝ Ժամերն են ոսկի,
Ձեր սաղարթին գորշ ու տարփոտ շուքին տակ՝
Ուր բուրմունքը կուգայ ծաղիկ ու հասկի
Եւ կը հնչէ յուշքերուս ծափը խայտակ։

Ուր մերթ ձայնն ալ թմբկիկներուն հեռաւոր,
Ու ծիծաղը բամբիռներուն արծաթի,
Ու գնջուհի երգիչներու տարփաւոր
Սիրերգներուն արձագանգն ալ կը ցաթի։

Ու երբ դարձեալ հովիտն համակ ընդգրկէ
Անդաստանին վայրի Լուռը թեւաւոր,
Ու երբ ծառուտքն ալ արբեցած խոնջէնքէ
ԱնշարԺանայ իր խոկին մէջ մենաւոր։

Արագիլ մը կ'անցնի յանկարծ անվրդով,
Ցուցադրելով կարմիրն իրեն կտուցին
Ու կը տաքնայ մէջն արեւին հուր ցանցին,
Ու կը ցանէ հոս հոն կափկափն իր թոթով։

Գ

Ուռենինե՜ր, շիթ շիթ արցունք ցօղեցէք,
Մինչ բուրմունքնիդ իմ հոգւոյս մէջ կ'ամպանայ,
Եւ այս չքնաղ անդորրութեան յեց՝ թող հէք
Երազանքըս պահիկ մը գէթ հեշտանայ,

Եւ երբ իջնէ լեռնէն հովիկն իրիկուան,
Ու սրսըփայ թախծոտ օրհներգը սօսին.
Երբոր ցայտքերն աւազանին մէջ հոսին
Ու ձեր շուքին տակ թռչնիկներ թռվըռան.

Ու երբ արեւն ալ քրքմաներկ վրձինով
Ոսկեզօծէ սըգատամուկ ձեր հոգին,
Երբ համբոյրի պէս փաթթըւի ձեր շոգին
Անոր ցոլքին՝ եղկ, տարփագին ու գինով.

Միշտ, յամրագին կաթկըթեցէք դուք նորէն
Արծաթելու համար խորհուրդն անպարփակ
Որ շուքէ շուք կը թռչըտի լայնօրէն
Ընդգրկելով ամէն դալար շրջափակ։

Ու երբ ցայգն ալ ծառաստանին մէջ սահի
Սեւ մագիլով ձեր ջինջ հոգին ճանկելու,
Լացէ՜ք նորէն, դուք համակերպ ու հըլու
Դողդըղագին ձեր տագնապին մէջ ահի։
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#38  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:58

***
Լուսնի մահիկն երբ
սանդուխներու վրա
մեղմով կը տեղա
լույծ, անձրևակերպ
սահանքն ի լույսին,

Եվ երբ մանիշակ
գոլորշիներուն
մըշուշն անապակ
կը ծաղկի թրթռուն
ծովերուն վըրա.

Խորն իմ սենյակիս
կը հանգչի հոգիս.
փակաչք ու անթարթ
կը ծըփամ հանդարտ
ըստվերի գորշ գորշ
լըճակներուն մեջ:

Հայելիներուն
հոգին պըրիսմակ
կը դողա համակ,
երբոր սարսըռուն
աշտանակներուն
ծիրանի ցոլքեր
կը սահին անոր
վըճիտ ծալքերեն։
Հոգվույս ալ մեջեն
տակավ կ’երկարի
փափուկ արծաթի
շավիղ մը ձայնի:
Ու ճառագայթներ`
որ զիս կը կանչեն
հոգվույդ ալուցքեն
կը հասնին ինծի:

Հապո՜ն, կը մեկնին
իմ անրջանքին
թիթեռներն ամեն,
ու միջոցին մեջ
հուշիկ կը գըծեն
շառայլ թըռիչքին
ակոսն հեշտագին:

Ակոսն հեշտագին`
որ ձայնիդ կառչած
կ’երկարի մինչև
քու սրտիդ արև…։
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#39  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:59

***
Համատարած անդորրության մը մեջեն,
կիսաթափանց մըշուշներուն մեջ հալած
ուրվագիծը տուներու`
որոնց լայնաքթիթ պատուհաններեն
կը ժայթքեն
լույսի ցայտքեր` տարփագին ծաղիկներուն պըլլըված:
Ու հեշտոտ ու մարմըրուն
աղաղակն ալ նըվագներուն լարավոր
կը ծաղկեցընեն դյութանքն անդորրիկ,
գիշերվան մը երջանիկ:
Ու կ’երկարի՜, կ’երկարի՜
խմբանկարը տուներուն`
տարտամորեն փաթթըված
մեջն ապրշում մըշուշին,
ու լայննալո՜վ, լայննալո՜վ
դեպի ծովափն` ու երկչոտ
կը սպասե
ալիքներու համբույրին:
Ու եզերքեն հանդիպակաց,
ծայրը դալար հրվանդանին,
ուր վաղուց
մեռան ճիչերը ցորեկին,
ծովին փոթ փոթ երանգածուփ թավիշին վրա
միապաղաղ կ’անդրադառնա
ուրվանըկարը խուսափուկ
լույսի ծըփուն ծաղիկին`
որ կը ծըլի փողփողուն ծովեզերքի փարոսեն:
Ու դեռ հեռուն,
քաղաքեն ու բացավայրեն ալ անդին,
կ’ընդնշմարեմ արտևանները ցըցուն,
մանիշակե լեռներուն
մարմաշի մեջ պլլըված
հսկա հարսեր հեշտամոլ`
որոնց տարփանքը կըզգաս
հեռուներեն, հեռուներե՜ն… ։
Ու կը լըսեմ վարերեն թևճակներու նըվագն ալ,
ջուրերուն վրա թըրթըռուն,
ու կը լըսեմ ծաղիկներուն ալ երգը
աղաղակ մը սիրածուփ`
սահած ծոցեն դաշտերուն`
ուր ցաները կը վետվետին սիրատարփ,
Ուր երկինքն ալ կը քնանա
կապույտներու խորհուրդին մեջ երազելով
վաղորդայններն երջանիկ:
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Միսաք Մեծարենց

Сообщение:#40  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 23:59

***
Կուգա սիրերգն հեղեղատին
անտառներու մեջ մենիկ,
երբ ժըխորներ պահ մ’ընդհատին,
հասնի գիշերն երջանիկ.

Արևելքի գիշեր մը ջինջ,
շափյուղազարդ երկինքով,
ուր հեշտություն է ամեն ինչ,
ամեն իր լի բուրմունքով:

Ծառաստվերի տակ սխրալի,
բուներուն մոտ ու հեռու,
ջինջ հեղեղը կը թավալի
արծաթացող լույսերու:

Ու կը շրջի անտես ոգին
հոն անտառի ծառերուն`
խարշափն որոնց թույլ, հեշտագին,
կը նվագե օրորուն:

Պիշ կը դիտեմ սաղարթախիտ
արահետները նրբին,
ու երազներս ականակիթ
հետզհետե կը թափի՜ն…

… Դեռ մինչև ե՞րբ, ըսե՜, հոգի́ս,
դեռ մինչև ե՞րբ տառապիմ՝
պրպտելով անրջանքիս
թոշ ծաղիկը մտերիմ:

Գուցե վաղը մթնե հոգիս,
գուցե դո՜ւն ալ թարշամիս,
մ’եղծեր հըմայքն անրջանքիս
ու ծաղիկը պաշտումիս…
Аватара пользователя
Армине (Автор темы)
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали



Вернуться в Բանաստեղծություններ